Dyrektywa 94/56/WE ustanawiająca podstawowe zasady regulujące postępowanie w dochodzeniu przyczyn wypadków i incydentów w lotnictwie cywilnym
Dz.U.UE.L.1994.319.14
Akt utracił mocDYREKTYWA RADY 94/56/WE
z dnia 21 listopada 1994 r.
ustanawiająca podstawowe zasady regulujące postępowanie w dochodzeniu przyczyn wypadków i incydentów w lotnictwie cywilnym 1
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 84 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 189c Traktatu (3),
a także mając na uwadze, co następuje:
należy utrzymać ogólnie wysoki poziom bezpieczeństwa w lotnictwie cywilnym w Europie, a także należy podjąć wszelkie wysiłki w celu zredukowania liczby wypadków i incydentów; 2
szybkie przeprowadzanie dochodzenia technicznych przyczyn w sprawie wypadków i incydentów w lotnictwie cywilnym poprawia stan bezpieczeństwa lotniczego poprzez zapobieganie występowaniu takich wypadków i incydentów; 3
należy wziąć pod uwagę Konwencję o Międzynarodowym Lotnictwie Cywilnym podpisaną w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r., która przewiduje podejmowanie działań niezbędnych dla zapewnienia bezpiecznej obsługi samolotów; a także należy szczególnie uwzględnić załącznik 13 do tej Konwencji, który zawiera zalecane normy i praktyki międzynarodowe stosowane w dochodzeniu przyczyn wypadków lotniczych;
zgodnie z normami międzynarodowymi w załączniku 13, dochodzenie w sprawie wypadku powinno być prowadzone na odpowiedzialność państwa, w którym nastąpił wypadek;
jeżeli w przypadkach poważniejszych państwo, na którego terytorium nastąpił wypadek, nie prowadzi dochodzenia przyczyn tego wypadku, takie dochodzenie powinno przeprowadzić państwo, w którym samolot jest zarejestrowany;
dochodzenie w sprawie poważnych incydentów powinno być prowadzone w taki sam sposób, jak dochodzenie w sprawie wypadków; 4
zakres dochodzenia powinien być uzależniony od tego, ile pouczających wniosków można z niego wyciągnąć do celów poprawy bezpieczeństwa lotnictwa;
bezpieczeństwo lotnictwa wymaga, aby dochodzenie w sprawie wypadków odbywało się w jak najkrótszym czasie;
osoby prowadzące dochodzenie powinny mieć zapewnioną możliwość wykonywania swoich zadań bez przeszkód;
Państwa Członkowskie muszą zapewnić, zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem dotyczącym uprawnień władz odpowiedzialnych za dochodzenie sądowe oraz, tam gdzie jest to stosowne, w ścisłej współpracy z tymi władzami, by osoby odpowiedzialne za badanie techniczne mogły wykonywać swoje zadania w jak najlepszych warunkach;
dochodzenie w sprawie wypadków i incydentów mających miejsce w lotnictwie cywilnym powinno być prowadzone przez lub pod kontrolą niezależnego organu lub jednostki, co pozwoli uniknąć wszelkich konfliktów interesów oraz wszelkiego możliwego zaangażowania w przyczyny badanych incydentów; 5
taki organ lub jednostka powinny być odpowiednio wyposażone a ich zadania mogą obejmować działalność prewencyjną;
Państwa Członkowskie powinny podjąć działania w celu zagwarantowania wzajemnej pomocy w prowadzeniu dochodzenia, jeśli zachodzi taka potrzeba;
Państwo Członkowskie musi posiadać możliwość przekazania prowadzenia dochodzenia innemu Państwu Członkowskiemu;
jest istotne dla zapobiegania wypadkom, aby wyniki dochodzenia po wypadkach były publikowane w jak najkrótszym czasie;
przy rozpowszechnianiu wyników dochodzenia przyczyn incydentów należy uwzględnić szczególny charakter każdego z nich; 6
zalecenia bezpieczeństwa wynikające z dochodzenia w sprawie wypadków i incydentów powinny być odpowiednio uwzględnione przez Państwa Członkowskie; 7
jedynym celem dochodzenia technicznego jest wyciągnięcie pouczających wniosków, które mogą pomóc zapobiegać przyszłym wypadkom i incydentom oraz w związku z tym celem analizy incydentu, a następnie wniosków i zaleceń bezpieczeństwa, nie jest ustalenie winy ani odpowiedzialności, 8
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
W imieniu Rady | |
M. WISSMANN | |
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 257 z 22.9.1993, str. 8, Dz.U. nr C 109 z 19.4.1994, str. 14.
(2) Dz.U. C 34 z 2.2.1994, str. 18.
(3) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 9 marca 1994 r. (Dz.U. C 91 z 28.3.1994, str. 123), wspólne stanowisko Rady z dnia 16 maja 1994 r. (Dz.U. C 172 z 24.6.1994, str. 46) oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 26 października 1994 r. (Dz.U. C 323 z 21.11.1994).
(4) Dz.U. L 375 z 31.12.1980, str. 32.