Sprawa T-75/24: Skarga wniesiona w dniu 9 lutego 2024 r. - Pollinis France/Komisja
Dz.U.UE.C.2024.2632
Akt nienormatywnySkarga wniesiona w dniu 9 lutego 2024 r. - Pollinis France/Komisja
(Sprawa T-75/24)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 22 kwietnia 2024 r.)
Strony
Strona skarżąca: Pollinis France (Paryż, Francja) (przedstawiciel: A. Bailleux, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 1 grudnia 2023 r. oddalającej wniosek skarżącej o wszczęcie wewnętrznej procedury odwoławczej złożony na podstawie art. 10 rozporządzenia (WE) nr 1367/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady 1 w odniesieniu do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/918 2 (zwanej dalej "zaska- askarżoną decyzją") w zakresie, w jakim przedłuża ono okres zatwierdzenia substancji czynnej boskalid;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.
1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja narusza art. 17 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 3 w związku z zasadą ostrożności, art. 168 ust. 1 TFUE, art. 191 ust. 2 TFUE oraz art. 35 i 37 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "Kartą").
Artykuł 17 rozporządzenia nr 1107/2009 nie może być interpretowany w ten sposób, że zobowiązuje Komisję do przedłużania zatwierdzenia w nieskończoność, niezależnie od liczby i czasu trwania wcześniej udzielonych przedłużeń oraz niezależnie od ryzyka, jakie takie przedłużenie może stanowić dla zdrowia ludzkiego lub środowiska.
Jeśli chodzi w szczególności o boskalid, Komisja nie mogła przedłużyć jego zatwierdzenia na tak wiele lat, zważywszy, że wniosek o przedłużenie spotkał się z wieloma pytaniami ze strony Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz że liczne badania wskazują na poważne wątpliwości co do bezpieczeństwa boskalidu zarówno dla zdrowia ludzkiego, jak i dla środowiska.
2. Zarzut drugi, podniesiony posiłkowo, dotyczący tego, że art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009 należy uznać za nie- mający zastosowania na podstawie art. 277 TFUE, ponieważ jest on sprzeczny z zasadą ostrożności, art. 168 i 191 TFUE oraz art. 35 i 37 Karty.
Gdyby Trybunał uznał, że zaskarżona decyzja (i rozporządzenie wykonawcze 2023/918) opierają się na prawidłowej wykładni art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009, ten przepis ustawodawczy należy uchylić do celów niniejszego postępowania na podstawie art. 277 TFUE, ponieważ jest on sprzeczny z zasadą ostrożności, art. 168 i 191 TFUE oraz art. 35 i 37 Karty. W związku z tym art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009 nie powinien być stosowany i nie może służyć jako właściwa podstawa prawna zaskarżonej decyzji, której nieważność należy zatem stwierdzić.
3. Zarzut trzeci, podniesiony w dalszej kolejności posiłkowo, dotyczący tego, że Komisja błędnie uznała, iż wyraźnie określone w art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009 przesłanki zostały spełnione. Komisja błędnie uznała, że wyraźnie określone w art. 17 rozporządzenia nr 1107/2009 przesłanki przedłużenia zostały spełnione:
- Komisja błędnie uznała, że opóźnienia w ramach procedury przedłużenia nie można przypisać wnioskującemu o przedłużenie, zważywszy, że w ogóle nie zbadała roli, jaką wnioskodawca odegrał w kontekście tego opóźnienia;
- Komisja błędnie uznała, że przedłużenie okresu zatwierdzenia boskalidu o dodatkowy okres 2 lat, 8 i pół miesiąca było konieczne do rozpatrzenia wniosku o odnowienie zatwierdzenia.