Mariański Adam, Nieuprawnione świadczenie usług doradztwa podatkowego – teoria i praktyka

Ustawa z 5.07.1996 r. o doradztwie podatkowym – dalej u.d.p. – została uchwalona 25 lat temu. Ustanowiła ona reguły wykonywania czynności doradztwa podatkowego, w tym także czynności zastrzeżonych dla podmiotów uprawnionych. W tym okresie zasadnicze zmiany ustawy dotyczyły jedynie deregulacji w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg. Mogłoby się wydawać, że pozostałe regulacje nie powinny budzić już większych wątpliwości. O ile w teorii nie ma zasadniczych niejasności interpretacyjnych, to w praktyce mamy coraz częściej do czynienia z nieuprawnionym świadczeniem usług. Dotyczy to zarówno zawodowego podejmowania tych czynności przez podmioty nieuprawnione, jak i wykonywania zawodu przez doradców podatkowych w podmiotach, które nie są podmiotami uprawnionymi do zawodowego świadczenia usług doradztwa podatkowego. Poza odpowiedzialnością karną może to skutkować także deliktem dyscyplinarnym doradców podatkowych w tym drugim przypadku. Artykuł ma na celu doprecyzowanie siatki pojęciowej oraz wskazanie istotnych konsekwencji praktycznych dla osób podejmujących nieuprawnione świadczenie usług doradztwa podatkowego.