Chmielewski Jan, Prawo leśne w praktyce
Prawo leśne w praktyce
Przedmowa
Opracowanie zostało w całości poświęcone podstawom normatywnym leśnictwa – jednej z bardziej istotnych gałęzi gospodarki narodowej. Omówiono w nim m.in. historię prawodawstwa leśnego w Polsce, źródła i zasady prawa leśnego, możliwe do wyodrębnienia kategorie (rodzaje) lasów, organizację i kompetencje administracji leśnej czy zasady odpowiedzialności w prawie leśnym.
Książka została napisana nie tylko z myślą o studentach kierunków prawniczych, administracyjnych, pracownikach organów administracji publicznej czy sędziach sądów administracyjnych. Jej adresatami są ponadto studenci leśnictwa i nauk przyrodniczych, pracownicy Lasów Państwowych, właściciele lasów prywatnych, w tym osoby fizyczne, gospodarujący na małopowierzchniowych gruntach leśnych, słowem – wszyscy, którym lasy są z różnych przyczyn bliskie. To, co może wydawać się oczywiste dla praktyków lub teoretyków prawa, nie musi takie być dla osób, które na co dzień nie obcują z tekstami ustaw oraz normami prawnymi. Dlatego też zagadnienia prawa leśnego ukazano na tle podstawowych pojęć oraz instytucji, zwłaszcza teorii prawa i prawa administracyjnego, mając na uwadze także praktyczne aspekty funkcjonowania regulacji leśnych.
W publikacji uwzględniono aktualną literaturę oraz orzecznictwo z zakresu prawa leśnego. Rozważania dopełniają analizy i poglądy formułowane w klasycznych opracowaniach z dziedziny nauk leśnych.
Rozdział1Lasy jako rzeczy i dobra publiczne
Lasy należą do dóbr (zasobów), które mogą być i są użytkowane wspólnie. W prawie administracyjnym, do którego zaliczamy regulacje leśne, tego rodzaju dobra są określane mianem rzeczy publicznych. Nauka prawa administracyjnego definiuje rzecz publiczną (dobro publiczne) jako określony przedmiot materialny lub niematerialny, o charakterze publicznoprawnym, będący we władaniu jednostki organizacyjnej władzy publicznej. Przedmiot ten jest zorientowany na realizację zadań tej władzy w celu publicznym, a więc uzasadnionym interesem publicznym oraz publicznym prawem podmiotowym przejawiającym się w możliwości korzystania z rzeczy powszechnie i w sposób szczególny (wymagający pozwolenia), a także podlegający określonym czynnościom w zakresie gospodarowania w sensie rozporządzającym i nierozporządzającym .
Rozumiane w powyższy sposób rzeczy publiczne podlegają rozmaitym typologiom wyodrębnianym za pomocą zróżnicowanych kryteriów podziału. Uwzględniając sposób powstania rzeczy publicznej, można...
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX