ITPP1/4512-135/15/KM - VAT w zakresie zwolnienia od podatku szkoleń skierowanych do rzeczoznawców majątkowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2015 r. (data wpływu 6 lutego 2015 r.), uzupełnionym w dniu 24 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku szkoleń skierowanych do rzeczoznawców majątkowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 lutego 2015 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 24 kwietnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku szkoleń skierowanych do rzeczoznawców majątkowych.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca działa w oparciu o statut, w którym m.in. wskazano, że podstawowym celem jest zapewnienie członkom warunków do podnoszenia poziomu kwalifikacji zawodowych. Cel ten wynika z obowiązku opartego na art. 175 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 518 wraz z późn. zm.). Wnioskodawca w oparciu o statut oraz przepisy wynikające z ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 r. ma zamiar przeprowadzić szkolenia dla rzeczoznawców majątkowych oraz innych osób związanych z zawodem rzeczoznawcy majątkowego.

W uzupełnieniu wskazano, że Wnioskodawca jest stowarzyszony w Polskiej Federacji Stowarzyszeń Rzeczoznawców Majątkowych i opiera się w kwestii dotyczącej zwolnień z podatków od szkoleń na uchwale Rady Krajowej PFSRM Nr 7/04/2014 z dnia 8 kwietnia 2014 r. w sprawie "Wytycznych prowadzenia przez stowarzyszenia regionalne - członków PFSRM - szkoleń, realizujących ustawowy obowiązek doskonalenia kwalifikacji zawodowych rzeczoznawców majątkowych, oraz prowadzenia ich rejestru", a także interpretacji indywidualnej znak IPPP1/443-930/14-2/AP.

Wnioskodawca nie świadczy usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 26 ppkt a i b ustawy o VAT, nie jest podmiotem, który uzyskał akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty "wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją" oraz nie jest podmiotem finansowanym w całości lub w co najmniej 70% ze środków publicznych. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, a wszystkie szkolenia są odpłatne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku.

Czy usługi kształcenia zawodowego, które zamierza świadczyć Wnioskodawca "podlegają zwolnieniu podatkowemu VAT" dla:

Jednocześnie wskazano, że osoby wymienione w pkt 4 sporadycznie biorą udział w szkoleniach organizowanych przez Wnioskodawcę (są to osoby, które pracują w firmach rzeczoznawców majątkowych, za które pracodawca - rzeczoznawca majątkowy - ponosi odpowiedzialność zawodową), a korzystanie ze szkoleń tych osób związane jest z branżą lub zawodem przez nich wykonywanym, a także podnoszeniem kwalifikacji, nabyciem wiedzy i umiejętności w zakresie "niektórych elementów szacowania".

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, Stowarzyszenie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT w stosunku do osób wymienionych w pkt 1-4.

Jako podstawę prawną wskazano: art. 175 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r. poz. 518 wraz z późn. zm.) oraz Regulamin prowadzenia szkoleń zawodowych w Towarzystwie....., a także ustawę o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stawka podatku - zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl art. 146a pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania, oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Zgodnie z ust. 1 pkt 29 ww. artykułu, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

- oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Jednocześnie, stosownie do treści § 3 ust. 1 pkt 13 obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. poz. 1722, z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, zwalnia się od podatku usługi w zakresie kształcenia, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, świadczone przez uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty badawcze oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Natomiast na podstawie § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia, zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Powyższe regulacje stanowią odzwierciedlenie w polskim porządku prawnym przepisu art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 347 str. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie.

Ograniczenie zawarte w tym przepisie ma zatem charakter podmiotowo-przedmiotowy. Zwolnieniu podlegają podmioty prawa publicznego lub inne instytucje, pod warunkiem, że zajmują się kształceniem dzieci i młodzieży, kształceniem powszechnym lub wyższym, kształceniem zawodowym lub przekwalifikowaniem. Cytowany przepis umiejscowiony został w rozdziale 2 tego aktu, zatytułowanym "Zwolnienia dotyczące określonych czynności wykonywanych w interesie publicznym", co oznacza, że usługi kształcenia zawodowego na gruncie Dyrektywy VAT podlegają zwolnieniu od podatku wyłącznie, gdy są wykonywane w interesie publicznym, tzn. wypełniają obowiązki, jakie ciążą na danym państwie wobec jego obywateli.

Zwolnieniu od podatku podlega zatem określony rodzaj usług, wykonywanych przez zdefiniowany krąg podmiotów. Zwolnienia określone w art. 132 Dyrektywy adresowane są, co do zasady, do podmiotów prawa publicznego. Jednakże w interesie publicznym mogą działać zarówno podmioty prawa publicznego, jak i inne instytucje działające w danej dziedzinie. Podmioty (wykonujące czynności wymienione w określonych przepisach art. 132 Dyrektywy) inne niż podmioty prawa publicznego mogą zostać objęte zwolnieniem od podatku, jeśli spełniają wskazane w przepisach Dyrektywy kryteria.

Przesłanki, jakie muszą być spełnione do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy są następujące:

* świadczone usługi muszą być usługami kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania,

* usługi te muszą być świadczone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje uznane przez państwo członkowskie za mające podobne cele.

Pierwsza z przesłanek oznacza, że dla objęcia zwolnieniem od podatku określonych usług kształcenia konieczne jest, aby usługi te mieściły się w zakresie definicji usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania.

Pojęcie kształcenia zawodowego i przekwalifikowania zostało zdefiniowane w art. 44 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L Nr 77/1). Zgodnie z tym przepisem, usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i dyrektywy 2006/112/WE obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia.

W niniejszych okolicznościach, Wnioskodawca zamierza organizować odpłatne szkolenia skierowane przede wszystkim do rzeczoznawców majątkowych, które wpisują się w realizację ustawowego obowiązku doskonalenia zawodowego rzeczoznawców majątkowych.

W świetle przywołanych przepisów i przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że usługi szkoleniowe dla rzeczoznawców majątkowych w celu doskonalenia zawodowego, jakie zamierza świadczyć Wnioskodawca, będą spełniały definicję usług kształcenia zawodowego. Szkolenia te obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą i wykonywanym zawodem, co za tym idzie mają na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Skoro opisane we wniosku usługi będą usługami kształcenia zawodowego, a więc spełniają pierwszą przesłankę warunkującą zastosowanie zwolnienia od podatku.

W celu zbadania kolejnych przesłanek umożliwiających zastosowanie zwolnienia od podatku wskazać należy, że ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r. poz. 518, z późn. zm.) zawiera regulacje zobowiązujące rzeczoznawców majątkowych do stałego doskonalenia kwalifikacji zawodowych.

Co prawda, do dnia 31 grudnia 2013 r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 30 lipca 2010 r. w sprawie doskonalenia kwalifikacji zawodowych przez rzeczoznawców majątkowych, pośredników w obrocie nieruchomościami oraz zarządców nieruchomości (Dz. U. Nr 140, poz. 945, z późn. zm.), a także rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 14 lipca 2010 r. w sprawie wymogów programowych dla kursów specjalistycznych, szkoleń lub seminariów, mających na celu doskonalenie kwalifikacji zawodowych przez rzeczoznawców majątkowych, pośredników w obrocie nieruchomościami oraz zarządców nieruchomości (Dz. U. Nr 127, poz. 859), jednak nie można uznać, że obecnie, szkolenia dla rzeczoznawców majątkowych nie odbywają się na podstawie odrębnych przepisów, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak bowiem wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jest zrzeszony w Polskiej Federacji Stowarzyszeń Rzeczoznawców Majątkowych i opiera się w kwestii dotyczącej zwolnień z podatków od szkoleń na uchwale Rady Krajowej PFSRM nr 7/2014 z dnia 7 kwietnia 2014 r. oraz interpretacji indywidualnej znak IPPP1/443-930/14-2/AP. Wskazaną uchwałą przyjęte zostały "Wytyczne prowadzenia przez stowarzyszenia regionalne - członków - szkoleń, realizujących ustawowy obowiązek doskonalenia kwalifikacji zawodowych rzeczoznawców majątkowych, oraz prowadzenia ich rejestru", a więc dokument o charakterze wewnętrznym, opisujący zalecane stowarzyszeniom rzeczoznawców majątkowych zasady organizowania szkoleń zawodowych. Ponadto Wnioskodawca stosuje jako podstawę prawną Regulamin prowadzenia szkoleń zawodowych w Towarzystwie.

Zauważyć należy, że zawód rzeczoznawcy majątkowego został prawnie usankcjonowany zapisami w ww. ustawie o gospodarce nieruchomościami.

Stosownie do art. 4 pkt 15 tej ustawy, przez organizacje zawodowe należy rozumieć stowarzyszenia i związki stowarzyszeń zrzeszające osoby zawodowo wykonujące czynności rzeczoznawcy majątkowego.

Zgodnie z art. 174 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, rzeczoznawstwo majątkowe jest działalnością zawodową wykonywaną przez rzeczoznawców na zasadach określonych w niniejszej ustawie. Rzeczoznawcą majątkowym jest osoba fizyczna posiadająca uprawnienia zawodowe w zakresie szacowania nieruchomości, nadane w trybie przepisów rozdziału 4 niniejszego działu (ust. 2 ww. artykułu).

W myśl art. 175 ust. 2 cyt. ustawy, rzeczoznawca majątkowy jest zobowiązany do stałego doskonalenia kwalifikacji zawodowych.

Standardy zawodowe ustalają organizacje zawodowe rzeczoznawców majątkowych w uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa. Komunikat o uzgodnieniu standardów zawodowych zamieszcza się w Dzienniku Urzędowym ministra właściwego do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa (art. 175 ust. 6).

Na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), w drodze ustawy można tworzyć samorządy zawodowe, reprezentujące osoby wykonujące zawody zaufania publicznego i sprawujące pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony.

Zawód rzeczoznawcy majątkowego został prawnie usankcjonowany zapisami w ustawie o gospodarce nieruchomościami. Ustawa ta ustanowiła zawód rzeczoznawcy majątkowego, a w swych zapisach postanowiła, że jest to zawód prawnie chroniony. Zawód ten jest zawodem zaufania publicznego. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 2 grudnia 2002 r., sygn. akt SK 20/01, stwierdził, że " (...) rzeczoznawca swoimi usługami służy szerszemu interesowi społecznemu. Przyznany im zakres uprawnień i kompetencji świadczy o tym, że rzeczoznawcy majątkowi zostali uznani za osoby zaufania publicznego".

Podkreślić należy, że z cyt. art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE Rady wynika wyraźnie, że dla objęcia zwolnieniem na podstawie tego przepisu określonych usług kształcenia, nie jest wystarczające, aby usługi te były świadczone przez podmioty prawa publicznego, konieczne jest, aby usługi te były świadczone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego - a więc takie, których celem (zadaniem) jest świadczenie usług edukacyjnych.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie C-434/05 Stichting Regionaal Opleidingen Centrum Noord–Kennemerland/West–Friesland (Horizon College) przeciwko Staatssecretaris van Financiën. W wyroku tym TSUE stwierdził, że "Jak to bowiem wynika z samego brzmienia art. 13 część A ust. 1 lit. i szóstej dyrektywy (obecnie art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE Rady), aby udostępnianie nauczycieli na rzecz instytucji przejmujących mogło podlegać zwolnieniu, o którym mowa w tym przepisie, niezbędne jest, by działalność ta była wykonywana przez podmiot publiczny mający cele edukacyjne lub przez inny podmiot określony przez dane państwo członkowskie jako mający podobne cele (...)".

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że do usług kształcenia zawodowego świadczonych przez Wnioskodawcę, nie będzie miało zastosowania zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. a ustawy, gdyż nie jest on - jak wynika z wniosku - jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty.

Jednakże skoro do ustawowych obowiązków rzeczoznawców majątkowych należy stałe doskonalenie kwalifikacji zawodowych, a celem Wnioskodawcy jest m.in. podnoszenie kwalifikacji zawodowych rzeczoznawców majątkowych, to należy uznać, że będzie on podmiotem zrzeszonym m.in. do kształcenia - doskonalenia zawodowego rzeczoznawców majątkowych - które leży w interesie publicznym i w tym zakresie realizuje politykę edukacyjną. Tym samym, Wnioskodawca, w zakresie realizowania obowiązku doskonalenia zawodowego rzeczoznawców majątkowych, będzie mieścił się w użytym w art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE Rady pojęciu podmiotu prawa publicznego lub innej instytucji działającej w dziedzinie kształcenia zawodowego. Wobec powyższego stwierdzenia należy uznać, że kształcenie zawodowe rzeczoznawców majątkowych będzie korzystało ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Zatem biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powyższe przepisy należy stwierdzić, że przedmiotowe szkolenia realizowane za odpłatnością na zasadach wymogu art. 175 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, jak również realizowane zgodnie z zasadami organizowania szkoleń zatwierdzonymi uchwałą Rady Krajowej, na rzecz wyłącznie uprawnionych rzeczoznawców majątkowych (będących i niebędących członkami stowarzyszenia), będą korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usługi, bowiem spełniają warunki zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT.

Z kolei w przypadku świadczenia usług dla osób niebędących rzeczoznawcami majątkowymi wskazać należy, że aby przedmiotowe usługi mogły korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, muszą być uznane za usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego oraz spełniać jeden z warunków określonych w lit. a-c powyższego przepisu.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że usługi przeprowadzania ww. szkoleń dla osób niebędących rzeczoznawcami majątkowymi spełniają definicję usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, bowiem jak wskazano we wniosku przedmiotowe szkolenia związane są "z branżą lub zawodem przez nich wykonywanym, a także podnoszeniem kwalifikacji, nabyciem wiedzy i umiejętności w zakresie niektórych elementów szacowania". Jednakże szkolenia te nie mogą być uznane za usługi prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, bowiem Wnioskodawca wyłącznie w zakresie realizowania obowiązku doskonalenia zawodowego rzeczoznawców majątkowych, będzie mieścił się w użytym w art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE Rady pojęciu podmiotu prawa publicznego lub innej instytucji działającej w dziedzinie kształcenia zawodowego.

Ponadto w związku z ich prowadzeniem Wnioskodawca nie posiada akredytacji w rozumieniu przepisów o systemie oświaty.

Zatem usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego dla osób niebędących rzeczoznawcami majątkowymi, w przypadku gdy finansowane są całości ze środków publicznych wnoszonych przez podmioty, które skierowały dana osobę na szkolenie, będą zwolnione od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy, natomiast w sytuacji finansowania w co najmniej 70% ze środków publicznych - na podstawie § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień, przy założeniu, że środki wydatkowane na te osoby, tj. wnoszone przez podmioty, które skierowały dana osobę na szkolenie, są środkami publicznymi w rozumieniu ustawy o finansach publicznych.

Z kolei w przypadku świadczenia na rzecz osób niebędących rzeczoznawcami majątkowymi usług szkoleniowych, które nie spełniają żadnego z wymogów zawartych w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a-c ustawy o VAT - nie można zastosować zwolnienia od podatku VAT. W takiej sytuacji prowadzone przez Wnioskodawcę szkolenie jako usługi niespełniającej przesłanek określonych w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT, należy opodatkować według stawki podstawowej 23%.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy uznano je za nieprawidłowe.

Zwrócić należy również uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę. Zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej wyczerpujący opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.