Piaskowska Olga Maria, Wytoczenie powództwa wzajemnego

Wytoczenie powództwa wzajemnego

1. Stosownie do treści art. 204 k.p.c. pozew wzajemny można wnieść w dwóch sytuacjach. Po pierwsze, jeżeli roszczenie wzajemne pozostaje w związku z roszczeniem powoda, przy czym związek ten może być zarówno faktyczny, jak i prawny. Po drugie, gdy roszczenie powoda nadaje się do potrącenia, a zatem wówczas, gdy dwie osoby są względem siebie jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem, a przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone co do gatunku, przy czym obie są wymagalne i zaskarżalne.

2. Zasadą jest, że pozew wnosi się do sądu pozwu głównego i ten sąd zajmuje się jego rozpoznaniem.

3. Dla wytoczenia powództwa wzajemnego ustawa procesowa przewidziała termin zawity. Powództwo wzajemne można wytoczyć nie później niż w odpowiedzi na pozew, a jeżeli jej nie złożono - w sprzeciwie od wyroku zaocznego albo przy rozpoczęciu pierwszego posiedzenia, o którym zawiadomiono albo na które wezwano pozwanego.

Zob. także przebieg procedury i komentarze zamieszczone w schemacie:

Przygotowanie rozprawy

Wyznaczenie posiedzenia przygotowawczego

1. Pozew wzajemny musi spełniać wymagania przewidziane dla każdego pisma procesowego. Jeżeli pozew wzajemny dotknięty jest brakami formalnymi, wówczas przewodniczący wzywa stronę do ich usunięcia, wyznaczając termin i określając skutek jego niedochowania.

2. W postępowaniu uproszczonym pozew wzajemny powinien zostać wniesiony na urzędowym formularzu.

3. Pozew wzajemny podlega opłacie sądowej (art. 3 ust. 2 u.k.s.c.). Strona może jednak złożyć wniosek o zwolnienie jej od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, jeżeli wykaże, że nie może jej uiścić bez poniesienia uszczerbku dla siebie i swojej rodziny.