Pielęgniarki i położne

- mogą wykonywać swój zawód w zakładzie leczniczym także na podstawie umowy zawartej przez podmiot leczniczy prowadzący ten zakład z agencją zatrudnienia, o której mowa w art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2024 r. poz. 475).

Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 57c aktów delegowanych dotyczących zmian wykazu określonego w załączniku V pkt 5.2.1, w celu dostosowania go do postępu naukowego i technicznego.

Zmiany, o których mowa w akapicie drugim, nie mogą w żadnym państwie członkowskim wymagać zmiany istniejących podstawowych zasad ustawodawczych dotyczących struktury zawodów w odniesieniu do kształcenia osób fizycznych i warunków ich dostępu do zawodu. Przy wprowadzaniu takich zmian należy uwzględniać odpowiedzialność państw członkowskich za organizację systemów edukacyjnych, zgodnie z art. 165 ust. 1 TFUE.

Państwa Członkowskie gwarantują, że instytucje prowadzące kształcenie pielęgniarek odpowiadają za skoordynowanie elementów kształcenia teoretycznego i klinicznego w trakcie całego programu studiów.

Powyższe kształcenie odbywa się w szpitalach lub innych placówkach zdrowotnych oraz w określonej społeczności, pod nadzorem wykładowców pielęgniarstwa oraz przy współpracy i pomocy innych, wykwalifikowanych pielęgniarek. Także inne osoby należącego do wykwalifikowanego personelu mogą wziąć udział w procesie nauczania.

Kandydatki na pielęgniarki biorą udział w tych czynnościach wykonywanych na danym oddziale, które są odpowiednie ze względu na cele kształcenia i uczą je podejmowania obowiązków związanych z pielęgniarstwem.

Państwa Członkowskie gwarantują, że instytucje prowadzące kształcenie położnych odpowiadają za skoordynowanie teorii i praktyki w ramach programu kształcenia.

Komisja jest uprawniona do przyjęcia zgodnie z art. 57c aktów delegowanych dotyczących zmiany wykazu zamieszczonego w załączniku V pkt 5.5.1, w celu dostosowania go do postępu naukowego i technicznego.

Zmiany, o których mowa w akapicie trzecim, nie mogą w żadnym państwie członkowskim wymagać zmiany istniejących podstawowych zasad ustawodawczych dotyczących struktury zawodów w odniesieniu do kształcenia osób fizycznych i warunków ich dostępu do zawodu. Przy wprowadzaniu takich zmian należy uwzględniać odpowiedzialność państw członkowskich za organizację systemów edukacyjnych, zgodnie z art. 165 ust. 1 TFUE.

w Niemczech:

"Gesundheits- und Krankenpflegerin/Gesundheits- und Krankenpfleger";

w Belgii

"hospitalier(ère)/verpleegassistent(e)", "infirmier(ère) hospitalier(ère)/ziekenhuisverpleger (verpleegster)";

w Danii:

"sygeplejerske";

we Francji:

"infirmier(ère)";

w Irlandii:

"Registered General Nurse";

we Włoszech:

"infermiere professionale";

w Luksemburgu:

"infirmier";

w Niderlandach:

"verpleegkundige";

w Zjednoczonym Królestwie:

w Anglii, Walii i Irlandii Północnej:

State Registered Nurse or Registered General Nurse";

w Szkocji:

"Registered General Nurse";

Grecja:

"Διπωματούχου πτυχιούχου νοσοκόμου, νοσηευτού, νοσηλετριας"

w Hiszpanii:

"Enfermero/a diplomado/a;"

w Portugalii:

"Enfermeiro";

W Austrii:

Diplomierte Krankenschwester/Diplomierter Krankenpflege";

w Finlandii:

"sairaanhoitaja/sjukskötare";

w Szwecji:

"sjuksköterska";

"w Republice Czeskiej:

"všeobecná sestra/všeobecný ošetřovatel";

w Estonii:

"õde";

na Cyprze:

"Εγγεγραµµένος Νοσηλευτής";

na Łotwie:

"māsa";

na Litwie:

"Bendrosios praktikos slaugytojas";

na Węgrzech:

"ápoló";

na Malcie:

"Infermier Registrat tal-Ewwel Livell";

w Polsce:

"pielęgniarka";

w Słowenii:

"diplomirana medicinska sestra / diplomirani zdravstvenik";

na Słowacji:

"sestra".

w Bułgarii:

"Медицинска сестра";

w Rumunii:

"asistent medical generalist"

a) odpowiednią wiedzę w zakresie nauk, na których opiera się pielęgniarstwo ogólne, łącznie z wystarczającym zrozumieniem budowy, funkcji fizjologicznych i zachowania osób zdrowych i chorych oraz zależności między stanem zdrowia a fizycznym i społecznym środowiskiem człowieka;

b) wystarczającą wiedzę o charakterze i etyce zawodu oraz ogólnych zasadach dotyczących stanu zdrowia i pielęgniarstwa;

c) odpowiednie doświadczenie kliniczne; doświadczenie to, dobrane ze względu na jego wartości szkoleniowe, powinno zostać zdobyte pod nadzorem wykwalifikowanego personelu pielęgniarskiego w miejscu, w którym liczba wykwalifikowanego personelu i sprzętu zapewniają właściwą opiekę pielęgniarską nad pacjentami;

d) zdolność do uczestnictwa w praktycznym szkoleniu personelu służby zdrowia oraz doświadczenie w pracy z tym personelem;

e) doświadczenie we współpracy z innymi zawodami w służbie zdrowia.

a) 10 lat wykształcenia ogólnego poświadczonego dyplomem, świadectwem lub innym dokumentem potwierdzającym posiadanie kwalifikacji, wydanym przez właściwe władze lub organy w Państwie Członkowskim, albo świadectwo potwierdzające wynik egzaminu o równorzędnym poziomie co do szkoły pielęgniarskiej;

b) 2 kształcenie zawodowe w pełnym wymiarze godzin, które musi obejmować przedmioty zawarte w programie nauczania wymienione w Załączniku do niniejszej dyrektywy i obejmuje trzyletni kurs lub 4.600 godzin szkolenia teoretycznego i praktycznego.

a) "kształcenie teoretyczne" zostaje zdefiniowane jako:

ta część kształcenia pielęgniarstwa, dzięki której osoby kształcące się w zakresie pielęgniarstwa zdobywają wiedzę, zrozumienie i umiejętności zawodowe wymagane, by zaplanować, zapewnić i ocenić pełną opiekę pielęgniarską. Naukę taką zapewniają szkoły pielęgniarskie i inne środowiska nauczające wybrane przez szkolącą instytucję oraz jest ona prowadzona przez nauczycieli pielęgniarstwa i inne kompetentne osoby;

b) "kształcenie kliniczne" zostaje zdefiniowane jako:

ta część kształcenia, dzięki której osoby kształcące się w zakresie pielęgniarstwa uczą się jako część zespołu i poprzez pośredni kontakt ze zdrową lub chorą osobą i/lub grupą, jak planować, zapewnić i oceniać wymaganą pełną opiekę pielęgniarską na podstawie nabytej wiedzy i umiejętności. Kształcące się osoby uczą się nie tylko być członkiem zespołu, lecz także być kierownikiem zespołu organizującego pełną opiekę pielęgniarską, włącznie z edukacją zdrowotną przeznaczoną dla indywidualnych osób i małych grup w instytucjach służby zdrowia lub w społeczności.

Za nauczanie, które odbywa się w szpitalach i innych instytucjach służby zdrowia oraz w społeczności są odpowiedzialni nauczyciele, we współpracy i przy pomocy innych wykwalifikowanych pielęgniarek/pielęgniarzy. Pozostały wykwalifikowany personel może zostać włączony do procesu nauczania.

Osoby kształcące się w zakresie pielęgniarstwa uczestniczą w pracy oddziałów na tyle, na ile ich praca przyczynia się do ich kształcenia, pozwalając nauczyć się podejmować odpowiedzialność związaną ze sprawowaniem opieki pielęgniarskiej.