Nawrocki Mariusz, O konstrukcji wykroczenia ciągłego

Przegląd stanowisk przedstawicieli polskiej nauki prawa pozwala na sformułowanie tezy, że powszechny jest pogląd, iż na gruncie prawa wykroczeń dopuszczalna jest konstrukcja czynu ciągłego – wykroczenia ciągłego. Do tej pory nie została ona poddana wnikliwej analizie dogmatycznej. Symptomatyczny jest natomiast fakt, że wykroczenie ciągłe przyjęło się w praktyce sądowego stosowania prawa, choć brak ku temu ustawowego upoważnienia.

Jednym z autorów dopuszczających stosowanie omawianej konstrukcji jest A. Gubiński, który pojęciem „wykroczenie ciągłe” obejmuje „zespół poszczególnych ogniw (czynów), z których każde podlegałoby odrębnej ocenie (jako wyczerpujące znamiona wykroczenia), gdyby nie to, że zazębiają się one ze sobą, tworząc pewną całość. (...) Aczkolwiek tak ujęte wykroczenie składa się z wielu ogniw, to jednak ma ono inny charakter niż prosta suma jego składników” .

Również M. Bojarski akceptuje koncepcję, zgodnie z którą na gruncie prawa wykroczeń istnieją odstępstwa od zasady...