Świątkowski Andrzej Marian, Pracownicze prawo do urlopu wypoczynkowego w państwie członkowskim Unii Europejskiej według orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Wszyscy pracownicy pracujący w państwach członkowskich Unii Europejskiej powinni mieć prawo do odpowiednich okresów odpoczynku. Podstawę prawną do wykorzystania takiego urlopu powinny stanowić dla każdego pracownika przepisy krajowego systemu pracy (art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88/WE ). Sprawa omawiana w artykule ma istotne znaczenie dla pracowników zatrudnionych w państwach członkowskich UE, którzy zostali bezprawnie zwolnieni z pracy, a później przywróceni do pracy i których nie dopuszczono do świadczenia usług ze względu na odmowę pracodawcy. Jedna z takich osób zatrudnionych, pozbawiona prawa do samodzielnej pracy, z własnej inicjatywy zdecydowała się skorzystać z przysługującego jej prawa do corocznego urlopu wypoczynkowego. Wyrok TS z 12.10.2023 r., C-57/22, YQ przeciwko Ředotelatvi silnic a dálnic ČR (dyrekcja dróg i autostrad Republiki Czeskiej) dotyczy odmowy przyznania pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Trybunał orzekł, że art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym pracownikowi zwolnionemu niezgodnie z prawem, a następnie przywróconemu do pracy zgodnie z prawem krajowym wskutek stwierdzenia nieważności jego zwolnienia na mocy orzeczenia sądu nie przysługuje prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego za okres od dnia zwolnienia do dnia przywrócenia do pracy z uwagi na to, że podczas tego okresu ów pracownik nie świadczył rzeczywiście pracy na rzecz pracodawcy, jako że pracodawca ten mu jej nie powierzył, a zgodnie z prawem krajowym pracownikowi temu przysługuje już ekwiwalent za wynagrodzenie we wspomnianym okresie.