Płażek Stefan, Refleksje po ukazaniu się "Narodowego Programu Rozwoju Czytelnictwa 2.0."

Upadek czytelnictwa w ostatnim ćwierćwieczu i jego dalsze postępowanie jest faktem. Stwarza to terminalne zagrożenie dla kondycji intelektualnej społeczeństwa i państwa. Mimo powszechności tego zjawiska i jego przyczyn (głównie ze względu na rozwój mediów elektronicznych, w tym zwłaszcza społecznościowych) nie jest ono nieodwracalne, czego dowodem jest duże jego zróżnicowanie w zależności od przeciwdziałań podjętych przez poszczególne kraje. Dlatego dobrze, że zostało ono dostrzeżone przez polski rząd i że od 2016 r. podejmowane są starania dla jego powściągnięcia. Są one jednak niewystarczające, albowiem nakierowane głównie na poprawę kondycji bibliotek, które jedynie w niewielkim stopniu są rezerwuarem pozyskiwania książek i których klientami są osoby czytelniczo aktywne. Musi zaś nastąpić aktywizacja obrotu księgarskiego (także obejmującego pozycje nienowe) oraz – przede wszystkim – pozyskiwanie dla czytelnictwa osób w tej mierze biernych. Wymaga to programu kompleksowego, o randze ustawowej. Jedynie w fazie wykonawczej i konkretnie określonej celowa jest aktywność administracji samorządowej.