Kurosz Krzysztof, Środki pomocnicze w sprawach własności intelektualnej a pojęcie własności intelektualnej w prawie unijnym

Środki pomocnicze przewidziane w dyrektywie 2004/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 29.04.2004 r. w sprawie egzekwowania praw własności intelektualnej dotyczą praw własności intelektualnej. Dyrektywa 2004/48/WE nie daje, sama w sobie, jednoznacznych podstaw do ustalenia zakresu prawa własności intelektualnej i zakresu stosowania środków pomocniczych. Mają one służyć niwelowaniu nierównowagi informacyjnej w związku z naruszeniami dóbr niematerialnych. Ze względu na fakt, że polski ustawodawca zakreśla szeroko kategorię spraw własności intelektualnej, rozstrzygnięcie kwestii zakresu zastosowania środków pomocniczych wymaga poddania analizie trzech czynników: 1) kontekstu unijnego regulacji zawartej w procedurze cywilnej, 2) szerokiego ujęcia własności intelektualnej zawartego w konwencji WIPO z 1967 r. (do której odwołuje się projektodawca przepisów o postępowaniu odrębnym w sprawach własności intelektualnej) oraz 3) analizy regulacji zawartej w Kodeksie postępowania cywilnego w odniesieniu do każdego ze środków pomocniczych, stanowiska orzecznictwa i kontekstu systemowego środków służących zniwelowaniu nierównowagi informacyjnej. Dopiero łączne ich uwzględnienie i łączne zastosowanie wykładni literalnej, systemowej i funkcjonalnej pozwoli na sformułowanie ostatecznych wniosków. Niniejszy artykuł dotyczy pierwszego z wymienionych zagadnień. Najważniejszym jego ustaleniem jest konstatacja, że prawo unijne pozostawia szerokie pole do wykładni pojęcia własności intelektualnej w ramach działalności orzeczniczej Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i sądów krajowych.