Dolniak Patrycja, Transakcje handlowe w czasach pandemii

Stan epidemii związanej z wirusem SARS-CoV-2 przyniósł szereg zmian legislacyjnych. Kolejne akty prawne uchwalane w ramach tzw. tarcz mają na celu zminimalizowanie negatywnych następstw epidemii lub zapobieganie dalszym zakażeniom. Wśród dotychczas uchwalonych zmian próżno jednak szukać przepisów, które mogłyby stanowić uniwersalną podstawę do złagodzenia rygorów ustawy z 8.03.2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych . Celem niniejszej pracy jest wykazanie, że mimo milczenia ustawodawcy w tym zakresie istniejący w związku z epidemią stan faktyczny nie powinien pozostawać bez konsekwencji dla stosowania przepisów ustawy. Zaprezentowana w pracy teza, zgodnie z którą epidemia COVID-19 spełnia przesłanki pozwalające na zakwalifikowanie jej jako siły wyższej, pociąga za sobą dalsze implikacje w postaci skutków owego ustalenia dla bytu transakcji handlowej i jej treści. Konsekwencje te nie ograniczają się wyłącznie do cywilnoprawnej części ustawy, ale – o ile nie przede wszystkim – powinny mieć znaczenie w ramach postępowania w sprawie nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych. Należy jednak mieć na uwadze, że uznanie epidemii za siłę wyższą nie oznacza, iż dłużnik może w każdym przypadku uwolnić się ze swoich zobowiązań. Wykazanie, że sytuacja epidemiczna była przesłanką rozstrzygającą dla braku zapłaty w terminie, wcale nie musi być bowiem zadaniem łatwym.