Gruszecki Krzysztof, Wpływ zmian w środowisku na planowanie przestrzenne

Podstawową dyrektywą polskiego systemu prawnego jest zasada zrównoważonego rozwoju mająca swoje umocowanie w postanowieniach art. 5 Konstytucji RP. Pomocniczą rolę w stosunku do niej odgrywają zasada przezorności oraz zasada planowości wynikające odpowiednio z art. 6 ust. 2 oraz art. 8 ustawy z 27.04.2001 r. ustawy – Prawo ochrony środowiska. Podstawowym środkiem prawnym pomagającym je realizować w praktyce są miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego opracowywane na podstawie art. 13–20 ustawy z 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ich obowiązywanie w czasie nie jest ograniczone, natomiast zasięg terytorialny może obejmować jedynie część gminy. W związku ze zmianami zachodzącymi w środowisku mogą one jednak wymagać aktualizacji. W obecnym stanie umożliwiają to postanowienia art. 32 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Rozwiązania te nie są jednak wystarczające. Dlatego de lege ferenda autor artykułu proponuje ograniczenie czasu obowiązywania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, co wymusiłoby dostosowywanie aktów planowania do aktualnych uwarunkowań środowiskowych. Ponadto proponuje wprowadzenie do systemu kar pieniężnych wymierzanych w przypadku braku podjęcia działań związanych z aktualizacją planów, w związku ze zmianami zachodzącymi w środowisku. Autor proponuje także wzmocnienie instrumentów zrównoważonego rozwoju przez wprowadzenie dodatkowych rozwiązań gwarantujących, że miejscowe plany będą miały charakter kompleksowy i uwzględniający wszystkie ograniczenia związane z ochroną środowiska.