Szpunar Adam, Glosa do uchwały SN z dnia 4 września 1992 r., II UZP 17/92

Można by zacząć glosę od następujących słów: w orzecznictwie dotyczącym waloryzacji zobowiązań pieniężnych występuje prawdziwy chaos. Widoczna jest tendencja do stosowania niezmiernie szerokiej wykładni formuły art. 358[1] § 3 kc o waloryzacji. Przykładów można by podać wiele . Odnosi się wrażenie, że jedno orzeczenie jest sprzeczne z drugim. Aby udowodnić te twierdzenia, trzeba by dokonać wszechstronnej analizy orzecznictwa na ten temat. Ze zrozumiałych względów analiza taka nie jest możliwa w ramach glosy. Dlatego na wstępie ograniczam się do niewesołej refleksji natury ogólnej, jaka nasuwa się przy studiowaniu judykatury, w tej materii.

Przechodząc do glosowanej uchwały, zacznę od stwierdzenia, że występuje w niej tendencja do utrzymania waloryzacji w rozsądnych granicach. Ten kierunek wykładni uważam za bezwzględnie słuszny, ponieważ przekreślenie wszelkich ograniczeń w tym zakresie prowadzi nieuchronnie do chaosu prawnego. Obserwujemy niebezpieczeństwo polegające na prawdziwym...