Mańkowska Beata, Superwizja własnej pracy zawodowej jako ciągły i pogłębiony proces psychoedukacyjny

Celem niniejszego komentarza jest uzasadnienie tezy o wyższości superwizji rozumianej jako długotrwały proces konsultacyjny umożliwiający superwizantowi nieprzerwany ciąg pogłębionej refleksji nad poznawczymi, emocjonalnymi oraz etyczno-moralnymi standardami funkcjonowania zawodowego w obszarze pomocy społecznej. Tak wyrażone stanowisko ma stanowić przeciwwagę, a nawet ostrzeżenie przed korzystaniem z incydentalnych form szkoleniowych kryjących się pod nazwą superwizji, a de facto nieposiadających wiele wspólnego z podstawowymi założeniami i celami tejże formy wsparcia i doskonalenia zawodowego.