Koralewski Michał, Timeshare w praktyce notarialnej

Począwszy od dnia 28 kwietnia 2012 r. w polskim systemie prawnym obowiązuje kompleksowa regulacja umów timeshare (dotychczas zwanych umowami timesharingu) w postaci ustawy z dnia 16 września 2011 r. o timeshare – dalej u.t. Konieczność wprowadzenia nowej, kompletnej regulacji wynikała z obowiązku implementacji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/122/WE z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany. Ustawa o timeshare reguluje również umowy o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany, do których stosuje się liczne przepisy o timeshare. Istotne jest również, że w umowie timeshare możliwe jest ustanowienie na rzecz konsumenta ograniczonego prawa rzeczowego na nieruchomości w postaci użytkowania. Do tak ustanowionego użytkowania stosuje się przepisy kodeksu cywilnego, za wyjątkiem przepisów wyraźnie wyłączonych w ustawie o timeshare. Odesłanie do kodeksu cywilnego w zakresie nieuregulowanym w ustawie o timeshare ma również ten skutek, że znajdują zastosowanie przepisy o formie aktu notarialnego zastrzeżonej dla oświadczenia właściciela o ustanowieniu ograniczonego prawa rzeczowego.