Gabriel-Węglowski Michał, Charakter tajemnicy dziennikarskiej w postępowaniu karnym

Problematyka obowiązywania tajemnicy dziennikarskiej stanowi jedno z newralgicznych zagadnień demokratycznego państwa prawa, albowiem bardzo często staje ona na granicy dwóch przeciwstawnych i doniosłych interesów: prawa społeczeństwa do rzetelnej informacji oraz prawa jednostki do sprawiedliwego procesu i oparcia rozstrzygnięcia sądowego na ustaleniach zgodnych z prawdą. Pomimo tego, analiza orzecznictwa prowadzi do spostrzeżenia, że ta tematyka sporadycznie staje się przedmiotem rozstrzygnięć sądów karnych wyżej instancji, a zwłaszcza Sądu Najwyższego. Te judykaty, które jednak pojawiły się, zwłaszcza po wejściu w życie k.p.k. z 1997 r., przyniosły diametralnie odmienne rozstrzygnięcia, co do kwestii, czy dziennikarz (autor konkretnego przekazu prasowego, czy raczej medialnego o charakterze dziennikarskim), może z własnej woli nie skorzystać z przywileju zachowania tajemnicy dziennikarskiej i ujawnić organowi postępowania w toku czynności procesowej dane chronione treścią art. 180 § 3 k.p.k., tj. dane umożliwiające identyfikację autora materiału prasowego, listu do redakcji lub innego materiału o tym charakterze, jak również identyfikację osób udzielających informacji opublikowanych lub przekazanych do opublikowania, jeżeli osoby te zastrzegły nieujawnianie powyższych danych.