Partyk Aleksandra, Egzekucja obowiązku złożenia i publikacji oświadczenia o przeproszeniu za naruszenie dóbr osobistych

W orzecznictwie ujawniły się znaczące rozbieżności, jeżeli idzie o sposób egzekwowania przez pokrzywdzonego naruszeniem dóbr osobistych nałożonego na naruszyciela obowiązku złożenia i opublikowania oświadczenia o przeproszeniu. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 23/06, doprowadziła do wyeliminowania z praktyki sądowej dominującego wcześniej w judykaturze i literaturze poglądu, że w każdym przypadku egzekucja w tego rodzaju sprawie powinna odbywać się na podstawie art. 1050 k.p.c., skoro akt przeproszenia ma charakter indywidualny. Obecnie w judykaturze konsekwentnie twierdzi się więc, że egzekucja obowiązku publikacji oświadczenia odbywa się na podstawie art. 1049 k.p.c., bowiem jest to tzw. czynność zastępowalna. Jedynie w tych przypadkach, gdy wykonanie nałożonego na naruszyciela obowiązku wymaga jego osobistej inicjatywy (np. podpisania pisma), czynność ma charakter niezastępowalny. Kolejną kwestią sporną jest ta, czy dopuszczalne jest udzielenie już w sentencji wyroku sądu orzekającego o obowiązku złożenia i publikacji stosownego oświadczenia upoważnienia pokrzywdzonemu do samodzielnego skierowania tekstu przeprosin do publikacji, w razie niewykonania tego obowiązku przez pozwanego. W tym zakresie ujawniły się w orzecznictwie dwa przeciwstawne stanowiska.