Partyk Aleksandra, Partyk Tomasz, Pojęcie stałego stosunku zlecenia jako podstawy pełnomocnictwa procesowego

W orzecznictwie Sądu Najwyższego szeroko przedstawiane jest rozumienie pojęcia „stałego stosunku zlecenia”, jako podstawy dopuszczalności udzielenia zleceniobiorcy pełnomocnictwa procesowego. Istnieją dwie wzajemnie uzupełniające się koncepcje w tym zakresie: pierwsza – odwołująca się do pierwotnego względem procesu charakteru zlecenia, druga – podkreślająca niedopuszczalność uznawania za umowy stałego zlecenia w rozumieniu art. 87 § 1 k.p.c. kontraktów zawieranych jedynie w celu umożliwienia reprezentacji procesowej, z obejściem przepisów o adwokaturze i radcach prawnych. Nadto podkreślane jest znaczenie „stałości” zlecenia, jako że zlecenie jednorazowe podstawy pełnomocnictwa procesowego stanowić nie może. Za niedopuszczalne uznaje się występowanie w charakterze pełnomocników procesowych osób powołujących się na zlecenia obsługi prawnej w zakresie prowadzenia spraw sądowych, które nie spełniają jednak warunków ustawowych, określonych w wyżej wskazanym przepisie.