Błoński Michał, Zarzuty podniesione w środku odwoławczym jako wyznaczające jego granice

W orzecznictwie można odnotować rozbieżność stanowisk dotyczących granic orzekania sądu odwoławczego. Według niektórych orzeczeń granice środka odwoławczego wyznaczane są przez granice zaskarżenia, natomiast zakres orzekania sądu odwoławczego w granicach środka odwoławczego dodatkowo zakreślany jest jeszcze przez podniesione zarzuty, kierunek środka odwoławczego i związany z nim zakaz reformationis in peius oraz tzw. reguły ne peius. W innych orzeczeniach przyjmuje się natomiast koncepcję tzw. totalnej kontroli odwoławczej przy środku wniesionym na korzyść oskarżonego, według której sąd odwoławczy nie jest związany granicami podniesionych zarzutów (gdyż zarzuty odwoławcze wyznaczają granice środka odwoławczego przy środku wniesionym tylko na niekorzyść oskarżonego, jeśli środek odwoławczy pochodzi od oskarżyciela publicznego lub pełnomocnika), a ponadto powinien w granicach zaskarżenia skontrolować zaskarżony wyrok pod kątem wszystkich przyczyn odwoławczych, określonych w art. 438 k.p.k. Pogląd ten dopuszcza również możliwość podnoszenia po upływie terminu do złożenia apelacji, dodatkowych zarzutów odwoławczych, w granicach zaskarżenia lub wskazywania na uchybienia podlegające uwzględnieniu z urzędu. Żadne jednak z zaprezentowanych stanowisk nie może być uznane za wyłącznie słuszne.