Walczyński Ignacy, Zasiedzenie nieruchomości państwowych

W orzecznictwie istnieją rozbieżności dotyczące tego, czy w sytuacji, gdy w okresie obowiązywania regulacji wyłączających możliwość nabycia własności nieruchomości państwowej przez zasiedzenie, nieruchomość znajdująca się w samoistnym posiadaniu, była epizodycznie nieruchomością państwową i przed dniem 1 października 1990 r. utraciła ten charakter na skutek zbycia na rzecz osoby fizycznej, bieg terminu zasiedzenia tej nieruchomości rozpoczyna się w dniu utraty przez tę nieruchomość statusu własności państwowej (art. 177 k.c.). W świetle jednego stanowiska, art. 177 k.c. wykluczający zasiedzenie nieruchomości państwowych, obowiązujący od dnia 1 stycznia 1965 r. do dnia 30 września 1990 r., nie miał zastosowania do nieruchomości, które podczas jego obowiązywania przestały być własnością państwową. W rezultacie, po utracie przez nieruchomość statusu przedmiotu własności państwowej kwestia biegu zasiedzenia powinna być rozpatrywana tak jakby nieruchomość nie była przedmiotem własności państwowej, a więc na poczet terminu zasiedzenia powinien być zaliczony także cały poprzedzający datę utraty własności przez Państwo okres posiadania samoistnego nieruchomości przez osobę niebędącą właścicielem. W świetle stanowiska odmiennego, jeżeli nieruchomość znajdująca się w samoistnym posiadaniu osoby niebędącej właścicielem przestała być nieruchomością państwową przed dniem 1 października 1990 r., zasiedzenie zaczynało biec dopiero z chwilą utraty przez nią tego statusu; termin zasiedzenia ulegał jednak skróceniu w drodze analogii do art. XLII p.w.k.c. i art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny - dalej: u.zm.k.c.) o czas, w którym nieruchomość była własnością państwową, lecz nie więcej niż o połowę.