Wiliński Paweł (red.), Obrońca i pełnomocnik w procesie karnym po 1 lipca 2015 r. Przewodnik po zmianach

Monografie
Opublikowano: LEX 2015
Rodzaj:  monografia
Autorzy monografii:

Obrońca i pełnomocnik w procesie karnym po 1 lipca 2015 r. Przewodnik po zmianach

Autor fragmentu:

Wstęp

1 lipca 2015 r. nastąpiła doniosła zmiana przepisów kodeksu postępowania karnego. Objęła ona w szczególności tryby konsensualne i zakres orzekania wyrokiem poza rozprawą, a także sądowe postępowanie rozpoznawcze, rozszerzając jego kontradyktoryjność. Po długiej przerwie przywrócono istotne elementy modelu apelacyjnego w postępowaniu odwoławczym, wyeliminowano szereg rozwiązań sprzyjających przewlekłości postępowania. Wprowadzono m.in. także zmiany w postępowaniu przygotowawczym, w zakresie stosowania środków przymusu, odszkodowania i zadośćuczynienia za niesłuszne ich stosowanie.

Zmiany te kształtują na nowo pozycję stron postępowania, w tym zwłaszcza samodzielność oraz aktywność procesową oskarżonego i oskarżyciela. Przynoszą ponadto zasadnicze rozszerzenie możliwości korzystania z pomocy obrońcy z urzędu na etapie postępowania sądowego, modyfikują przesłanki obrony obligatoryjnej. Do prowadzenia obrony w sprawach karnych upoważniają także radców prawnych. Rozszerzeniu ulega zakres uprawnień pokrzywdzonego i prawo do korzystania z pomocy pełnomocnika z urzędu.

Opracowanie zawiera szczegółową analizę wybranych, najważniejszych zmian przepisów kodeksu postępowania karnego, dokonaną z perspektywy obrońcy i pełnomocnika, a więc pomocników procesowych stron, w szczególny sposób powołanych do ochrony ich interesów. Służyć ma pomocą przede wszystkim adwokatom i radcom prawnym w poznaniu zakresu oraz istoty wprowadzanych zmian, stanowiąc szczególny rodzaj praktycznego przewodnika po zmianach. Okoliczność ta tłumaczy przyjętą systematykę i wybór omówionych zagadnień. Związane są one z dynamiką postępowania karnego i najważniejszymi z punktu widzenia obrońcy i pełnomocnika instytucjami procesowymi. Niektóre, szczególnie doniosłe zagadnienia, takie jak stosowanie trybów konsensualnych, umorzenie restytucyjne, kontradyktoryjność rozprawy czy postępowanie odwoławcze, są omawiane z różnych punktów widzenia przez kilku autorów. Pozwala to z jednej strony dostrzec ich złożoność, z drugiej zaprezentować wiele odmiennych, możliwych do przyjęcia punktów widzenia i ocen tych instytucji. Uznać należy, że ze względu na uniwersalność zawartych analiz opracowanie będzie przydatne także dla pozostałych uczestników postępowania karnego, w tym zwłaszcza dla sędziów i prokuratorów.

Książka została napisana przez wybitnych specjalistów z zakresu postępowania karnego. Znakomita większość z nich wykonuje jednocześnie zawód sędziego, prokuratora, adwokata, radcy prawnego bądź jest zawodowo związana z instytucjami wymiaru sprawiedliwości. Są wśród nich również członkowie Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego, autorzy i współautorzy wprowadzonych zmian. Z tych powodów jest to opracowanie, w którym praktyczne analizy konstrukcji procesowych przeważają nad rozważaniami dogmatycznymi.

Za trud przygotowania tego opracowania, powstającego w gorącym okresie dyskusji i sporów wokół reformy, należą się Autorom szczególne podziękowania. Należy je także wyrazić wobec Wydawnictwa Wolters Kluwer, które podjęło się jego wydania.

Oddając publikację w ręce Czytelników, pozostaje wierzyć, że okaże się ona lekturą interesującą i pożyteczną.

Paweł Wiliński

Poznań, maj 2015 r.

Autor fragmentu:

Między konsensualizmem a kontradyktoryjnością w procesie karnym po 1 lipca 2015 r.

1.Wprowadzenie

Proces karny po 1 lipca 2015 r. wiąże się dla jego stron, a zwłaszcza dla profesjonalnych przedstawicieli (obrońców i pełnomocników) z koniecznością dokonywania nieznanych dotąd wyborów . Pojawiają się nowe albo rozbudowane instytucje procesowych porozumień konsensualnych oraz instrumenty kompensacyjne. Jednocześnie jednak wprowadzone zmiany rozszerzające kontradyktoryjność rozprawy wymuszają większą aktywność procesową oraz odpowiedzialność za podejmowane decyzje procesowe. Dotyczy to zarówno obrońców i pełnomocników, jak też sądu i prokuratora.

Dla sądu oznaczają zerwanie z wieloma elementami inkwizycyjnej konstrukcji procesu karnego na jego etapie sądowym , w szczególności uwalniając sąd od materialnego ciężaru dowodu winy oskarżonego, odpowiedzialności za bierność czy nieudolność stron w weryfikacji postawionego w akcie oskarżenia zarzutu , pozostawiając jednocześnie stosunkowo szerokie możliwości reakcji, w tym w celu zapewnienia realizacji zasady prawdy w zakresie dokonywanych...

Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX