Lasiński-Sulecki Krzysztof, Karty i kody przedpłacone do nabywania treści cyfrowych. Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 18.04.2024 r., C-68/23, M-GbR przeciwko Finanzamt O

Artykuł 30a i art. 30b ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – dalej dyrektywa 2006/112/WE – należy interpretować w ten sposób, że zakwalifikowanie bonu jako „bonu jednego przeznaczenia” w rozumieniu art. 30a pkt 2 dyrektywy 2006/112/WE zależy wyłącznie od przesłanek przewidzianych w tym przepisie, w szczególności od przesłanki, zgodnie z którą miejsce świadczenia usług dla konsumentów końcowych, do którego odnosi się bon, musi być znane w chwili emisji wspomnianego bonu, i to niezależnie od okoliczności, że bon ten jest przedmiotem transferów pomiędzy podatnikami działającymi we własnym imieniu i mającymi siedzibę na terytorium państw członkowskich innych niż państwo, w którym znajdują się ci konsumenci końcowi.

Artykuł 30b ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE należy interpretować w ten sposób, że odsprzedaż przez podatnika „bonów różnego przeznaczenia” w rozumieniu art. 30a pkt 3 dyrektywy 2006/112/WE może podlegać opodatkowaniu VAT, pod warunkiem że zostanie ona zakwalifikowana jako świadczenie usług na rzecz podatnika, który w zamian za te bony dokonuje faktycznego przekazania towarów lub faktycznie świadczy usługi na rzecz konsumenta końcowego.