0111-KDIB1-2.4010.707.2021.2.BD - Podatek u źródła z tytułu cashpoolingu

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 grudnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 grudnia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wypłaty na rzecz Nierezydentów należności przysługujących im do Spółek Komandytowych, o którym mowa w przepisie art. 26 ust. 1 Ustawy CIT będzie Wnioskodawca i w konsekwencji to na Spółce będzie spoczywał obowiązek pobrania i odprowadzenia ww. podatku.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 2 marca 2022 r. (wpływ 8 marca 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: "podatek CIT"). Spółka jest stroną umowy cashpoolingu (dalej: "Umowa CP").

Stronami tej umowy są również spółki komandytowe mające siedziby rejestrowe w (...) (dalej: "Spółki Komandytowe") należące do Grupy Kapitałowej (...), do której należy również Wnioskodawca.

Spółki komandytowe są podatnikami podatku CIT.

Zgodnie z warunkami Umowy CP, płatności w ramach umów zawieranych przez Spółki Komandytowe dokonywane są z wykorzystaniem środków cashpoolingu bezpośrednio przez Wnioskodawcę. Dotyczy to również zobowiązań pieniężnych Spółek Komandytowych z tytułu usług nabywanych przez Spółki Komandytowe. W ujęciu praktycznym oznacza to, że zapłata należności kontrahentów Spółek Komandytowych dokonywana jest w ramach Umowy CP przez Wnioskodawcę. Innymi słowy, każdorazowo płatnikiem tych zobowiązań w relacji z danym kontrahentem danej Spółki Komandytowej jest Spółka.

Wnioskodawca uzyskał od Spółek Komandytowych informacje, zgodnie z którymi Spółki Komandytowe są stronami umów zawieranych z podmiotami nieposiadającymi siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: "Nierezydenci"), w ramach których Spółki Komandytowe zobowiązane są do świadczeń pieniężnych na rzecz Nierezydentów.

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Spółki Komandytowe niektóre z umów zawieranych z Nierezydentami, przez wzgląd na ich przedmiot, klasyfikowane są jako mieszczące się w katalogu, o którym mowa w przepisie art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm., dalej: "Ustawa CIT"), a tym samym - należności przypadające Nierezydentom, co do zasady traktowane będą jako podlegające zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu zgodnie z tym przepisem.

Zapłata należności przysługujących Nierezydentom będzie następowała na takich samych zasadach jak zapłata należności przysługujących krajowym kontrahentom Spółek Komandytowych, tj. z wykorzystaniem cashpoolingu. W praktyce oznaczać to będzie, że Spółka uzyska każdorazowo informację od danej Spółki Komandytowej o wysokości należności jaka winna być zapłacona na rzecz Nierezydenta i na tej podstawie Spółka dokona zapłaty na rzecz Nierezydenta.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 2 marca 2022 r. wskazali Państwo, że:

Konsekwentnie, Spółki Komandytowe nie będą dokonywać fizycznie wypłat do Nierezydentów. Wypłaty będą fizycznie dokonywane wyłącznie przez Wnioskodawcę (jako Pool Leadera zgodnie z Umową CP) w oparciu o informacje pochodzące od Spółek Komandytowych o wysokości należności jaka winna być zapłacona na rzecz danego Nierezydenta, przekazywaną Spółce celem dokonania przez Wnioskodawcę fizycznej wypłaty środków do Nierezydenta.

Rzeczywistym właścicielem - w rozumieniu przepisu art. 4a pkt 29 Ustawy CIT - należności wypłacanych fizycznie przez Wnioskodawcę będą Nierezydenci na rzecz których będą dokonywane wypłaty, tj. Nierezydenci z jakimi będą wiązały Spółki Komandytowe umowy z wykonania których należne będą wypłaty dokonywane przez Wnioskodawcę ze środków cashpoolingu.

Wnioskodawca, jako podatnik podatku CIT będący polskim rezydentem podatkowym, nie będzie otrzymywał od Spółek Komandytowych należności, do których miałby zastosowanie przepis art. 21 ust. 1 Ustawy CIT. Na marginesie Wnioskodawca wskazuje jedynie, że z tytułu pełnienia funkcji Pool Leadera zgodnie z postanowieniami Umowy CP, należne jest mu wynagrodzenie za pełnienie tej funkcji.

Wnioskodawca wyjaśnia, że certyfikat rezydencji Nierezydentów zostanie uzyskany przez Spółkę (będzie to w każdym przypadku certyfikat rezydencji wystawiony dla Wnioskodawcy, a nie dla Spółek Komandytowych). Dla własnych celów dokumentacyjnych Spółek Komandytowych, Spółka po otrzymaniu certyfikatu rezydencji od danego Nierezydenta będzie przekazywała kopię takiego certyfikatu danej Spółce Komandytowej.

Należności w zakresie których Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o interpretację będą wypłacane fizycznie przez Spółkę (jako Pool Leadera) ze środków cashpoolingu na rzecz Nierezydentów zarówno będących podmiotami powiązanymi wobec Wnioskodawcy i/lub Spółek Komandytowych, jak i podmiotami nie będącymi podmiotami powiązanymi. Innymi słowy, wypłata należności dokonywana fizycznie przez Spółkę będzie dokonywana na rzecz Nierezydentów z jakimi będą wiązały Spółki Komandytowe umowy, wśród których to Nierezydentów będą podmioty powiązane z Wnioskodawcą i/lub Spółek Komandytowych, jak i podmioty nie będące podmiotami powiązanymi z Wnioskodawcą i/lub Spółek Komandytowych.

W zależności od konkretnego przypadku, kwota należności fizycznie wypłacana przez niego (jako Pool Leadera) do danego Nierezydenta może przekroczyć łącznie wartość 2.000.000,00 zł w roku podatkowym, ale również mogą zdarzyć się sytuacje w jakich wypłacona kwota nie przekroczy tej wartości.

W uzupełnieniu do wniosku podali Państwo także dane podmiotów zagranicznych oraz wskazali, że Nierezydenci na rzecz których będzie następowała wypłata należności, fizycznie dokonywana jest przez Wnioskodawcę (jako Pool Leadera zgodnie z Umowa CP) ze środków cashpoolingu.

Pytanie

Czy płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wypłaty na rzecz Nierezydentów należności przysługujących im do Spółek Komandytowych, o którym mowa w przepisie art. 26 ust. 1 Ustawy CIT będzie Wnioskodawca i w konsekwencji to na Spółce będzie spoczywał obowiązek pobrania i odprowadzenia tego podatku, a zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową przez Wnioskodawcę będzie możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika (Nierezydenta) dla celów podatkowych uzyskanym od Nierezydenta certyfikatem rezydencji wystawionym na rzecz Wnioskodawcy, czy też płatnikami zryczałtowanego podatku dochodowego będą Spółki Komandytowe niezależnie od tego, że zapłata należności będzie dokonywana przez Wnioskodawcę?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wypłaty na rzecz Nierezydentów należności przysługujących im do Spółek Komandytowych, o którym mowa w przepisie art. 26 ust. 1 Ustawy CIT będzie Wnioskodawca i w konsekwencji to na Spółce będzie spoczywał obowiązek pobrania i odprowadzenia tego podatku, a zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową przez Wnioskodawcę będzie możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika (Nierezydenta) dla celów podatkowych uzyskanym od Nierezydenta certyfikatem rezydencji wystawionym na rzecz Wnioskodawcy.

Zgodnie z przepisem art. 8 Ordynacji podatkowej "Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenie go we właściwym terminie organowi podatkowemu".

Odpowiednio do przepisu art. 26 ust. 1 Ustawy CIT "Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika".

W ocenie Wnioskodawcy, zarówno w powołanym przepisie art. 26 ust. 1 Ustawy CIT, jak i pozostałych przepisach tej Ustawy brak jest wytycznych odnośnie tego, w jaki sposób należy ustalać płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego, tj. podmiot zobowiązany do pobrania podatku u źródła w związku z wypłatą należności przewidzianych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy CIT w przypadku w jakim zapłata tych należności dokonywana jest przez podmiot inny niż świadczeniobiorca, tj. nabywca usług z jakimi związana jest zapłata).

Konsekwentnie ustalenie płatnika na potrzeby stosowania przepisu art. 26 ust. 1 Ustawy CIT winno następować z uwzględnieniem literalnej (gramatycznej) wykładni.

W przepisie art. 26 ust. 1 Ustawy CIT ustawodawca posłużył się zwrotem " (...) które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 (...)". Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca zdefiniował płatnika jako podmiot który dokonuje zapłaty, abstrahując od tego czy podmiot ten jest do zobowiązany do zapłaty na rzecz Nierezydenta na podstawie stosunku zobowiązaniowego, z którego należne jest Nierezydentowi świadczenie (należna jest zapłata).

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w interpretacjach indywidulnych.

Przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 grudnia 2019 r. (II FSK 18/18), zgodnie z którym: "Trzeba też podkreślić, że zgodnie z przytoczonym wyżej art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., wskazane w tym przepisie podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 są obowiązane, jako płatnicy, pobierać podatek w dniu dokonania tych wpłat. Ustawodawca wiąże zatem obowiązek płatnika z dokonaną przez niego wypłatą należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p., a nie z faktem ponoszenia ekonomicznego ciężaru. Sąd pierwszej instancji powołując się na orzecznictwo sądowe, zasadnie wskazał, że pod pojęciem "wypłaty" dla potrzeb określenia obowiązku płatnika podatku u źródła należy rozumieć faktyczne przekazanie środków pieniężnych należnych za wykonanie usługi, czy nabyte towary podmiotowi osiągającego przychody, o których mowa w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p".

Tak samo orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w prawomocnym wyroku z dnia 28 stycznia 2016 r. (I SA/Rz 1162/15) - "Dla wskazania płatnika, czyli podmiotu na którym ciąży obowiązek poboru powyższego podatku, zastosowanie znajdzie art. 26 ust. 1 p.d.o.p. Zgodnie z tym przepisem osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 p.d.o.p., są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu albo niepobranie podatku, zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, certyfikatem rezydencji uzyskanym od podatnika. Zakres podmiotowy wynikający z treści przytoczonego powyżej przepisu jest zatem jednoznaczny - obowiązek ten dotyczy jedynie podmiotów, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 p.d.o.p. - m.in. z tytułu przychodów uzyskanych na terenie RP przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, na rzecz podmiotu objętego ograniczonym obowiązkiem podatkowym. Ustawodawca nie kładzie zatem nacisku na kwestię ponoszenia wydatku w sensie ciężaru ekonomicznego określonego świadczenia, ani też na kwestię stosunku prawnego pomiędzy oferującym usługę przewozu zagranicznym przedsiębiorstwem a jego klientem, ale odwołuje się w sposób wyraźny do czynności technicznej jaką jest dokonywanie wypłaty należności z określonych w treści ustawy tytułów. Należy zatem uznać, że to kwestia dokonywania wypłaty środków z określonych w ustawie tytułów, ma zasadnicze znaczenie dla wskazania płatnika, zobowiązanego do ewentualnego poboru zryczałtowanego podatku dochodowego".

Tożsame stanowisko zaprezentował Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 23 stycznia 2020 r. (znak: 0111-KDIB1-1.4010.449.2019.2.SG). We wniosku do którego została wydana przywołana interpretacja wnioskodawca wskazał, że będzie pośredniczyć w transakcjach łącząc wydawców, którzy będą świadczyć rzeczywiste usługi, z reklamodawcami korzystającymi z ich usług (wynagrodzenie płacone przez reklamodawców na rzecz wydawców za pośrednictwem wnioskodawcy). Wnioskodawca wystąpił o potwierdzenie przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej tego, kto będzie płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a w zw. z art. 26 Ustawy CIT, tj. czy płatnikami będą poszczególni reklamodawcy, czy płatnikiem będzie wnioskodawca. Zdaniem wnioskodawcy płatnikami są reklamodawcy, jako podmioty zobligowane do zapłaty za usługi świadczone przez wydawców niezależnie od tego, że technicznie płatność jest dokonywana przy wykorzystaniu wnioskodawcy (jako pośrednika).

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w powołanej interpretacji uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzając że płatnikiem będzie wnioskodawca poprzez to, że dokonuje faktycznej wypłaty należności z tytułu, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT - "Natomiast odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie wskazania kto będzie pełnił rolę płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a w zw. z art. 4a pkt 29 i art. 26 u.p.d.o.p., tj. czy płatnikami będą poszczególni reklamodawcy, czy płatnikiem będzie Wnioskodawca należy zauważyć, że dla wskazania płatnika, czyli podmiotu, na którym ciąży obowiązek poboru powyższego podatku, zastosowanie znajdzie art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika m.in., że osoby prawne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Natomiast w opisie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika jednoznacznie, że kwota dotycząca usług świadczonych przez wydawców, wynikająca z faktur wystawianych przez Wnioskodawcę, będzie przekazywana przez Wnioskodawcę do wydawcy za pośrednictwem Spółki szwedzkiej. Zatem podmiotem, który dokonuje wypłat z tytułu świadczonych usług przez wydawców będzie Wnioskodawca.

Obowiązek obliczenia, pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu ciąży na płatniku bez względu na to jaką formę przybrało przekazanie wydawcom należnych im kwot. W myśl art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.)- do obowiązków płatnika należy obliczenie, pobranie od podatnika podatku i wpłacenie go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Skoro jak wskazano wyżej podmiotem, który dokonuje wypłat należności na rzecz wydawców jest Wnioskodawca, to tym samym, na Wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku od tych wypłat na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., a co za tym idzie, będą na nim ciążyć obowiązki płatnika, o których jest mowa w art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p".

Takie samo stanowisko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zajął w interpretacji indywidualnej z dnia 4 grudnia 2019 r. (znak: 0111-KDIB1-2.4010.371.2019.2.SK) uznając za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy zgodnie z którym literalne brzmienia przepisu art. 26 ust. 1 Ustawy CIT prowadzi do jednoznacznego wniosku, że płatnikiem podatku u źródła są podmioty, które faktycznie dokonują wypłaty określonej należności na rzecz zagranicznego kontrahenta, tj. że ustawodawca nie położył nacisku na kwestię ponoszenia wydatku jako ciężaru ekonomicznego konkretnego świadczenia, czy na kwestię stosunku prawnego pomiędzy oferującym konkretną usługę a klientem takiego podmiotu, a odwołał się w sposób wyraźny do czynności technicznej, którą jest dokonywanie wypłat należności z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 oraz 22 ust. 1 ustawy CIT.

Reasumując, w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wypłaty na rzecz Nierezydentów należności przysługujących im do Spółek Komandytowych, o którym mowa w przepisie art. 26 ust. 1 Ustawy CIT będzie Wnioskodawca i w konsekwencji to na Spółce będzie spoczywał obowiązek pobrania i odprowadzenia tego podatku, a zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową przez Wnioskodawcę będzie możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika (Nierezydenta) dla celów podatkowych uzyskanym od Nierezydenta certyfikatem rezydencji wystawionym na rzecz Wnioskodawcy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE interpretacji indywidualnej

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm., dalej: "Ustawa CIT"):

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 Ustawy CIT:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

4a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

W myśl art. 3 ust. 5 Ustawy CIT:

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT.

Stosownie do art. 21 ust. 1 Ustawy CIT:

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Regulacja art. 21 ust. 2 Ustawy CIT stanowi, że:

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W art. 21 Ustawy CIT wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem "u źródła" ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 Ustawy CIT.

Stosowanie do art. 26 ust. 1 Ustawy CIT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.):

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

W myśl art. 26 ust. 1 Ustawy CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.):

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Należy mieć także na uwadze postanowienia art. 26 ust. 2e Ustawy CIT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2021 r.) który stanowi:

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

Natomiast stosownie do art. 26 ust. 2e Ustawy CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.)

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł:

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca jest stroną umowy cashpoolingu. Stronami tej umowy są również spółki komandytowe należące do Grupy kapitałowej, do której należy również Wnioskodawca. Zgodnie z warunkami tej umowy, płatności w ramach umów zawieranych przez Spółki Komandytowe dokonywane są z wykorzystaniem środków cashpoolingu bezpośrednio przez Wnioskodawcę. Tym samym, zapłata należności kontrahentów Spółek Komandytowych dokonywana jest w ramach Umowy CP przez Wnioskodawcę.

Spółki Komandytowe są stronami umów zawieranych z podmiotami nieposiadającymi siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach których Spółki komandytowe zobowiązane są do świadczeń pieniężnych na rzecz Nierezydentów.

Zapłata należności przysługujących Nierezydentom będzie następowała z wykorzystaniem cashpoolingu. Wnioskodawca każdorazowo uzyska informację od danej Spółki Komandytowej o wysokości należności jak winna być zapłacona na rzecz Nierezydenta i na tej podstawie Spółka dokona zapłaty na rzecz Nierezydenta.

Wnioskodawca jest Pool Leaderem. Rzeczywistym właścicielem - w rozumieniu przepisu art. 4a pkt 29 Ustawy CIT - należności wypłacanych fizycznie przez Wnioskodawcę będą Nierezydenci na rzecz których będą dokonywane wypłaty, tj. Nierezydenci z jakimi będą wiązały Spółki Komandytowe umowy z wykonania których należne będą wypłaty dokonywane przez Wnioskodawcę ze środków cashpoolingu.

Analizując istnienie cash poolingu w Polsce, należy wskazać przede wszystkim na brak regulacji prawnych w tym zakresie. Prawo cywilne - w części zobowiązaniowej - nie zawiera przepisów odnoszących się do tego typu umowy, stąd umowa cash poolingu pozostaje na gruncie polskiego prawa umową nienazwaną.

Umowa cash poolingu jest formą efektywnego zarządzania środkami finansowymi, stosowaną przez podmioty należące do jednej grupy kapitałowej, lub podmioty powiązane ekonomicznie w jakikolwiek inny sposób. Należy zaznaczyć, że sposób konstrukcji umowy cash poolingu jest jednocześnie wyborem odpowiedniego typu instrumentu.

Cash pooling w najszerzej stosowanym modelu sprowadza się do koncentrowania środków pieniężnych z jednostkowych rachunków poszczególnych podmiotów na wspólnym rachunku grupy (konto główne) i zarządzaniu zgromadzoną w ten sposób kwotą, przy wykorzystaniu korzyści skali. Powyższy model może się różnić w kwestiach technicznych w zależności od preferencji uczestników wyrażonych w zawartej przez nich umowie.

Do niezmiennej istoty cash poolingu zalicza się możliwość kompensowania przejściowych nadwyżek, wykazywanych przez niektóre z podmiotów, z przejściowymi niedoborami zaistniałymi u innych podmiotów. Dzięki temu dochodzi do minimalizowania kosztów kredytowania działalności podmiotów z grupy przez kredytowanie się przy wykorzystaniu środków własnych grupy. W ramach porozumienia cash poolingu uczestnicy wskazują podmiot organizujący cash pooling i zarządzający systemem, którym może być jednostka z grupy.

Przepisy prawa podatkowego nie odnoszą się wprost do zdarzeń tego rodzaju, zatem ewentualne konsekwencje podatkowe należałoby oceniać z punktu widzenia ogólnych zasad opodatkowania obowiązujących w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wypłaty na rzecz Nierezydentów należności przysługujących im do Spółek Komandytowych, o którym mowa w przepisie art. 26 ust. 1 Ustawy CIT, będzie Wnioskodawca i w konsekwencji to na Wnioskodawcy będzie spoczywał obowiązek pobrania i odprowadzenia tego podatku, a zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową przez Spółkę będzie możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika (Nierezydenta) dla celów podatkowych uzyskanym od Nierezydenta certyfikatem rezydencji wystawionym na rzecz Wnioskodawcy, czy też płatnikami zryczałtowanego podatku dochodowego będą Spółki Komandytowe niezależnie od tego, że zapłata należności będzie dokonywana przez Wnioskodawcę.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie wskazania kto będzie pełnił rolę płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego, zgodnie z art. 21 ust. 1 w zw. z art. 26 Ustawy CIT, tj. czy płatnikiem będzie Wnioskodawca, czy płatnikami będą Spółki Komandytowe należy zauważyć, że dla wskazania płatnika, czyli podmiotu na którym ciąży obowiązek poboru powyższego podatku, zastosowanie znajdzie art. 26 ust. 1 Ustawy CIT. Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika m.in., że osoby prawne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że zapłata należności przysługujących Nierezydentom będzie następowała z wykorzystaniem cashpoolingu. W praktyce oznaczać to będzie, że Wnioskodawca uzyska każdorazowo informację od danej Spółki Komandytowej o wysokości należności jaka winna być zapłacona na rzecz Nierezydenta i na tej podstawie Wnioskodawca dokona zapłaty na rzecz Nierezydenta. Zatem podmiotem, który dokonuje wypłat z tytułu należności przysługujących Nierezydentom będzie Wnioskodawca.

Obowiązek obliczenia, pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu ciąży na płatniku bez względu na to jaką formę przybrało przekazanie Nierezydentom należnych im kwot. W myśl art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.), do obowiązków płatnika należy obliczenie, pobranie od podatnika podatku i wpłacenie go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Skoro jak wskazano wyżej podmiotem, który dokonuje wypłat należności na rzecz Nierezydentów jest Wnioskodawca, to tym samym, na Wnioskodawcy ciąży obowiązek poboru w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku od tych wypłat na podstawie art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, a co za tym idzie, będą na nim ciążyć obowiązki płatnika, o których jest mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy CIT.

Mając na uwadze powyższe należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że płatnikiem zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu wypłaty na rzecz Nierezydentów należności przysługujących im do Spółek Komandytowych, o którym mowa w przepisie art. 26 ust. 1 Ustawy CIT, będzie Wnioskodawca i w konsekwencji to na Wnioskodawcy będzie spoczywał obowiązek pobrania i odprowadzenia tego podatku, a zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową przez Wnioskodawcę będzie możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika (Nierezydenta) dla celów podatkowych uzyskanym od Nierezydenta certyfikatem rezydencji wystawionym na rzecz Wnioskodawcy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2022 r. poz. 329 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).