0114-KDIP2-1.4010.174.2020.13/S/MR - Podatek u źródła z tytułu usług ubezpieczeniowych

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA po wyroku sądu - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 maja 2020 r. wpłynął Państwa wniosek z 27 kwietnia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie ustalenia czy usługi ubezpieczeniowe nabywane przez Spółkę od Nierezydentów, - w tym również w drodze refakturowania w ramach Grupy - podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w związku z czym Spółka dokonując za nie zapłaty jest obowiązana do poboru podatku jako płatnik na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest częścią Światowej Grupy (...) (dalej: Grupa), która jest jednym z wiodących producentów (...) Grupa (...) kompleksowe usługi na rzecz podmiotów działających w wielu gałęziach przemysłu.

Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabywa - i planuje nabywać przyszłości - usługi ubezpieczeniowe od podmiotów, które nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (dalej: Nierezydenci). Usługi te dotyczą m.in. ubezpieczeń majątkowych i nabywane są w celu ochrony Wnioskodawcy przed szkodliwymi skutkami zdarzeń losowych.

Ponadto, poza bezpośrednim nabywaniem usług ubezpieczeniowych od Nierezydentów Spółka otrzymuje również co roku refaktury kosztów ubezpieczenia w ramach Grupy. Refaktury te dotyczą m.in. ubezpieczeń majątkowych oraz cargo (ubezpieczenie ładunków w transporcie).

W związku z nabywanymi usługami ubezpieczeniowymi oraz refakturami wystawianymi w ramach Grupy, Wnioskodawca wypłaca na rzecz Nierezydentów określone należności.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że Nierezydenci, którzy otrzymują od Spółki należności w związku z usługami ubezpieczeniowymi (w tym refakturami w ramach Grupy) nie są świadczone przez zagraniczny zakład Nierezydentów w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania ustawy o CIT ani też nie są zawierane za pośrednictwem takiego zakładu w Polsce.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 16 lipca 2020 r. Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny przedstawiony we wniosku i wskazał, dane identyfikacyjne podmiotów zagranicznych od których Spółka nabywa usługi ubezpieczeniowe, tj.:

Podmiot pośredniczący w zawarciu umowy o usługi ubezpieczeniowe i refakturujący je na Wnioskodawcę:

1.....

2.....

Pytanie

Czy usługi ubezpieczeniowe nabywane przez Spółkę od Nierezydentów, - w tym również w drodze refakturowania w ramach Grupy - podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w związku z czym Spółka dokonując za nie zapłaty jest obowiązana do poboru podatku jako płatnik na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Usługi ubezpieczeniowe nabywane od Nierezydentów - w tym również w drodze refakturowania w ramach Grupy - nie podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm.; dalej także: CIT) w związku z czym Spółka dokonując za nie zapłaty nie jest obowiązana do poboru podatku jako płatnik na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 tej ustawy, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów. Jednocześnie w myśl art. 21 ust. 2 ustawy o CIT przepisy ust. 1 tego artykułu stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W kontekście powyższej regulacji warto przywołać stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zaprezentowane w wyroku z 5 lipca 2016 r. (sygn. II FSK 2369/15) zgodnie z którym: "Dla uznania, że świadczenie nie wymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych".

W ocenie Wnioskodawcy nabywane przez niego usługi ubezpieczeniowe od Nierezydentów, zarówno w formie bezpośredniej jak i poprzez refaktury wystawiane w ramach Grupy, nie wchodzą w zakres usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w szczególności nie są usługami podobnymi do gwarancji i poręczeń. Stanowisko Spółki wynika z faktu, że umowa ubezpieczenia, a umowa poręczenia lub gwarancji różnią się zasadniczo w swej istocie. Odnosi się to zarówno do gospodarczej funkcji (celu) usługi oraz odmiennego jej charakteru prawnego.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że umowa ubezpieczenia została opisana w art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 1145; dalej: k.c.). Zgodnie z tym przepisem przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Zgodnie z § 2 pkt 1 tego artykułu świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Zatem, umowa ubezpieczenia jest umową dwustronną zawieraną pomiędzy ubezpieczycielem i ubezpieczającym, która pełni funkcję ochronną i odszkodowawczą w przypadku wystąpienia zdarzenia losowego.

Natomiast umowa poręczenia została opisana w art. 876 § 1 k.c. zgodnie z którym przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Ze wskazanej regulacji wynika, że poręczenie - w przeciwieństwie do umowy ubezpieczenia - jest umową wielostronną, której istota polega na ostatecznym spełnieniu zobowiązania i zaspokojeniu roszczenia wierzyciela. Poręczenie nie ma nic wspólnego z odszkodowaniem w przypadku wystąpienia przyszłego zdarzenia losowego, jak ma to miejsce przy umowie ubezpieczenia. Co więcej, poręczenie zasadniczo cechuje się akcesoryjnością czyli w dużej mierze uzależnione jest od istnienia zobowiązania głównego.

Ponadto, jako argument przemawiający za brakiem podobieństw pomiędzy instytucją poręczenia, a ubezpieczenia można przywołać fragment rozważań przedstawicieli doktryny prawa cywilnego (Ciszewski Jerzy (red.), Nazaruk Piotr (red.), Kodeks cywilny. Komentarz Opublikowano: WKP 2019):

"Instytucje podobne. Przepisy i praktyka obrotu wyróżniają wiele instytucji podobnych do poręczenia. Najbardziej zbliżone to poręczenie wekslowe i czekowe udzielane na gruncie przepisów prawa wekslowego i czekowego (por. np. I. Korczyńska, Poręczenie wekslowe). Podobną funkcję pełni też gwarancja bankowa. Zarówno poręczenia wekslowe i czekowe, jak i gwarancja mają - w odróżnieniu od poręczenia - charakter zobowiązań abstrakcyjnych, których ważność nie zależy od zobowiązania głównego. Umowa o świadczenie na rzecz osoby trzeciej również wykazuje pewne podobieństwa z poręczeniem. Z rozwiązań podobnych do poręczenia największe znaczenie w obrocie ma obecnie gwarancja bankowa i ubezpieczeniowa (por. np. M. Sychowicz (W:) G. Bieniek i in., Komentarz. Zobowiązania, t. 2, 2009, s. 706; A. Szpunar, Zabezpieczenia osobiste..., s. 163; S. Rudnicki, O umowie gwarancyjnej, s. 1; G. Tracz, Gwarancja bankowa...; G. Tracz, Umowa gwarancji...; A. Kubas, Umowa na rzecz...; A. Kunicki, Umowa o świadczenie...)."

W powyższych rozważaniach przedstawiciele doktryny w żadnym miejscu nie wskazują na podobieństwo poręczenia i umowy ubezpieczenia opisanej w art. 805 § 1 k.c. - podkreślić należy, że wymieniona gwarancja ubezpieczeniowa jest instytucją odrębną od umowy ubezpieczenia, o czym w dalszej części niniejszego wniosku. Należy podkreślić, że autorzy wskazują na podobieństwo poręczenia do różnego rodzaju gwarancji, co może potwierdzać, że wskazanie przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT gwarancji i poręczenia, a pominięcie ubezpieczenia, było działaniem zamierzonym, tj. ustawodawca w pełni świadomie nie chciał obejmować usług ubezpieczenia zakresem ww. przepisu. Co więcej, fakt że ustawodawca uznał za konieczne wymienienie tekście aktu prawnego tak podobnych usług jak gwarancji i poręczenia wskazuje, że analizując "podobny charakter" świadczenia należy dokonywać tego ściśle.

Z kolei sama ogólna umowa gwarancji nie została określona wprost w przepisach k.c. i podlega zasadzie swobody umów. W k.c. wyróżniono natomiast szczególne formy gwarancji takie jak: gwarancję przy sprzedaży, gwarancję zapłaty oraz gwarancję na dzieło.

Analiza wymienionych powyżej rodzajów gwarancji pozwala na przyjęcie twierdzenia, że istota gwarancji jest odmienna od istoty umowy ubezpieczenia z uwagi na fakt, że umowa gwarancji ma charakter jednostronnie zobowiązujący i akcesoryjny, ponieważ najczęściej jest to umowa zawierana obok zobowiązania głównego (np. umowa sprzedaży), w której to gwarant ma spełnić określone świadczenie. Z kolei umowa ubezpieczenia polega zawsze na świadczeniach wzajemnych i nie jest zawierana akcesoryjnie. Ponadto, umowa ubezpieczenia może zostać zawarta wyłącznie z zakładem ubezpieczeń, tj. podmiotem świadczącym usługi ubezpieczenia w ramach działalności swojego przedsiębiorstwa, natomiast gwarancja może być co do zasady udzielona przez dowolny podmiot.

Zgodnie z art. 649 § 2 k.c. gwarancją zapłaty może być m.in. gwarancja bankowa lub ubezpieczeniowa. Gwarancja bankowa została zdefiniowana w art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 2357; dalej: PB) jako jednostronne zobowiązanie banku - gwaranta że po spełnieniu przez podmiot uprawniony (beneficjenta gwarancji) określonych warunków zapłaty które mogą być stwierdzone określonymi w tym zapewnieniu dokumentami, jakie beneficjent do sporządzonego we wskazanej formie żądania zapłaty, bank ten wykona świadczenie pieniężne na rzecz beneficjenta gwarancji - bezpośrednio albo za pośrednictwem innego banku. Natomiast w odniesieniu do gwarancji ubezpieczeniowej należy zauważyć, że nie została ona zdefiniowana w żadnym akcie prawnym. W praktyce gwarancja ubezpieczeniowa polega na zobowiązaniu się gwaranta, którym jest zakład ubezpieczeń do wypłaty na rzecz beneficjenta gwarancji określone kwoty, w przypadku niewykonania przez dłużnika zobowiązań względem beneficjenta gwarancji. Innymi słowy, jest to gwarancja mocno zbliżona do gwarancji bankowej, z tą różnicą, że funkcja gwaranta w tym przypadku pełni zakład ubezpieczeń, a nie bank.

Poniżej Wnioskodawca prezentuje listę podstawowych różnic zachodzących pomiędzy umową ubezpieczeniową, a umową gwarancji ubezpieczeniowej:

- w ramach usługi ubezpieczenia ubezpieczyciel jest zobowiązany do wyrównania szkody powstałej w wyniku zdarzenia losowego, natomiast w przypadku gwarancji ubezpieczeniowej zakład ubezpieczeń wypłaca określoną kwotę bez względu na przyczyny niewykonania przez dłużnika zobowiązania wobec beneficjenta gwarancji;

- ciężar ekonomiczny gwarancji ubezpieczeniowej ponosi dłużnik, a nie wierzyciel będący beneficjentem gwarancji, natomiast w przypadku usługi ubezpieczeniowej ciężar ekonomiczny ponosi podmiot będący jednocześnie beneficjentem ubezpieczenia;

- w przypadku gwarancji ubezpieczeniowej zakładowi ubezpieczeń - w przypadku wypłaty sum gwarancyjnej na rzecz beneficjenta gwarancji - przysługuje roszczenie wobec dłużnika (zleceniodawcy gwarancji ubezpieczeniowej) o zwrot wypłaconej sumy gwarancyjnej, natomiast w przypadku usługi ubezpieczeniowej w przypadku wypłaty ubezpieczenia ciężar ekonomiczny ponosi zakład ubezpieczeń.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: WSA) w Bydgoszczy z 22 stycznia 2020 r. (sygn. I SA/Bd 655/19), w którym WSA stwierdził, iż:

"Spółka dokonując analizy regulacji w zakresie gwarancji wyróżniła gwarancję udzielaną przy sprzedaży, wykonaniu dzieła oraz gwarancję zapłaty za roboty budowlane. Jednocześnie biorąc pod uwagę, że gwarancja udzielana przy sprzedaży, jak i wykonaniu dzieła ma charakter gwarancji jakości (odpowiednio rzeczy lub dzieła) zasadnie przyjęto, że dla porównań z usługami ubezpieczenia należy odwoływać się do gwarancji zapłaty za roboty budowlane, która zgodnie z art. 649¹ § 2 k.c., może przybrać postać m.in. gwarancji bankowej, a zwłaszcza ubezpieczeniowej.

Wprawdzie zarówno zawieranie umów ubezpieczenia, jak i umów gwarancji ubezpieczeniowych należy do czynności ubezpieczeniowych w rozumieniu art. 4 ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 381 z późn. zm.) i wspólną ich cechą jest obowiązek świadczenia przez gwaranta lub zakład ubezpieczeń w związku z zaistnieniem określonego zdarzenia, to cechy odróżniające te kategorie wykluczają traktowanie ich jako podobnych. Istota umowy gwarancyjnej polega na tym, że jest ona zawierana pomiędzy gwarantem (zakład ubezpieczeń) a beneficjentem (wierzycielem). Jednocześnie pomiędzy gwarantem (zakład ubezpieczeń) a dłużnikiem (zleceniodawcą gwarancji) jest zawierana dodatkowa umowa o udzieleniu gwarancji. Jest umową nienazwaną opartą na zasadzie swobody umów. Gwarancje ubezpieczeniowe służą potwierdzeniu wiarygodności finansowej przedsiębiorcy (dłużnika-zleceniodawcy gwarancji względem kontrahentów (wierzycieli). W przeciwieństwie do ubezpieczenia majątkowego, w przypadku którego zgodnie z art. 805 § 2 pkt 1 k.c. ubezpieczyciel wyrównuje szkodę spowodowaną określonym zdarzeniem (wypadkiem), w ramach gwarancji ubezpieczeniowej wypełnia on jedynie zobowiązanie polegające na wypłacie konkretnej sumy pieniężnej wobec braku spełnienia świadczenia przez dłużnika, zlecającego udzielenie tego typu zabezpieczenia. Ponadto należy zwrócić uwagę, że cechą charakterystyczną umowy ubezpieczenia jest zobowiązanie się przez ubezpieczającego do opłacenia składki, co nie występuje w przypadku gwarancji, w przypadku której na beneficjencie taki obowiązek nie spoczywa."

Mając na uwadze powyższe stanowisko WSA oraz fakt, że w swej istocie umowa gwarancji ubezpieczeniowej i bankowej jest znacznie bliższa poręczeniu, niż umowie ubezpieczenia wskazanej w art. 805 § 1 k.c., należy stwierdzić, że brak wskazania usług ubezpieczeniowych w katalogu usług art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jest zamierzonym działaniem ustawodawcy.

Niezależnie od powyższych rozważań, dotyczących różnic pomiędzy usługami ubezpieczeniowymi, gwarancją i poręczeniem na gruncie cywilistycznym, Spółka pragnie wskazać na kolejny argument przemawiający za prawidłowością jej stanowiska zaprezentowanego w niniejszym wniosku, tym raz w oparciu o brzmienie i wykładnię ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. W ocenie Spółki brzmienie powyższego przepisu stanowi jednoznaczne potwierdzenie, że usług ubezpieczeniowe nie podlegają opodatkowaniu podatkiem "u źródła" na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Konstatacja ta wynika z wewnętrznej wykładni przepisów ustawy o CIT w oparciu zasadę racjonalnego ustawodawcy. Skoro bowiem ustawodawca w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wymienia obok siebie usługi ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń, przy jednoczesnym dodaniu sformułowania "świadczeń o podobnym charakterze" należy uznać, że gdyby jego intencją było objęcie usług ubezpieczenia dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, zostałyby one tam wprost wskazane tak jak zostało to zrobione w art. 15e ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Innymi słowy, brzmienie art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT potwierdza, że w ocenie ustawodawcy:

i. usługi ubezpieczenia są usługami innymi niż poręczenie lub gwarancja,

ii. usługi ubezpieczenia nie są usługami podobnymi do usług poręczenia lub gwarancji.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w przywołanym już w niniejszym wniosku orzeczeniu WSA z Bydgoszczy, który jednoznacznie stwierdza, że:

"Zasadnie Skarżąca wskazuje, że w związku z powyższym przy uwzględnieniu zasady konsekwencji terminologicznej, nie znajduje uzasadnienia stanowisko organu, że usługi ubezpieczenia są podobne do gwarancji, skoro treść innego przepisu tej samej ustawy prowadzi do odmiennych wniosków wobec wskazania ubezpieczeń obok gwarancji oraz obok zwrotu obejmującego grupę świadczeń o podobny charakterze. W literaturze jest wszakże prezentowany pogląd, że powyższa zasada wynikająca z koncepcji racjonalnego ustawodawcy może zostać ograniczona, o ile wskazuje na niepozostawiająca wątpliwości intencja prawodawcy, niemniej jednak przełamanie omawianej zasad dopuszczalne jest w obrębie całego systemu prawa, ale nie w obrębie jednego i tego samego akt prawnego (por. M. Dębska, Zasady techniki prawodawczej. Komentarz. Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, 2013)."

W tym miejscu należy podkreślić, że powyższy wyrok sądu administracyjnego zapadł w stanie faktycznym analogicznym do stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę w niniejszym wniosku. W wyroku tym WSA potwierdził, że usługi ubezpieczeniowe nie wchodzą w zakres art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT w związku z czym na podmiocie wypłacającym z ich tytułu wynagrodzenie na rzecz podmiotów, które nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego.

Końcowo należy wskazać, że gospodarczy charakter usługi ubezpieczenia z perspektywy zaspokajanych potrzeb usługobiorcy i funkcji jakie pełnią usługi ubezpieczeniowe w gospodarce rynku jest tak odmienny, że nie sposób przypisać im do charakteru podobnego do jakiejkolwiek usług wymienionej w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe rozważania i wszystkie przywołane argumenty należy stwierdzić, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Rozpatrując Państwa wniosek Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 29 lipca 2020 r. wydał dla Państwa indywidualną interpretację znak: 0114-KDIP2-1.4010.174.2020.2.MR, w której uznał Państwa stanowisko w zakresie ustalenia czy usługi ubezpieczeniowe nabywane przez Spółkę od Nierezydentów, - w tym również w drodze refakturowania w ramach Grupy - podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w związku z czym Spółka dokonując za nie zapłaty jest obowiązana do poboru podatku jako płatnik na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT - za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 12 sierpnia 2020 r.

Skarga na interpretację indywidualną

10 września 2020 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła 14 września 2020 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej w całości.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną - wyrokiem z 24 lutego 2021 r. sygn. akt III SA/Wa 1919/20.

Organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny - wyrokiem z 14 października 2021 r., sygn. akt II FSK 834/21 oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

16 lutego 2022 r. wpłynął do Organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 24 lutego 2022 r. sygn. akt III SA/Wa 1919/20 wraz ze zwrotem akt.

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny,

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku w zakresie ustalenia czy usługi ubezpieczeniowe nabywane przez Spółkę od Nierezydentów, - w tym również w drodze refakturowania w ramach Grupy - podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w związku z czym Spółka dokonując za nie zapłaty jest obowiązana do poboru podatku jako płatnik na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT - jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy: - zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

POUCZENIE o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszlego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

POUCZENIE o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.; dalej jako "p.p.s.a.").

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 p.p.s.a.). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 p.p.s.a.):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 p.p.s.a.), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a p.p.s.a.).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a p.p.s.a.).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.).

Podstawą prawną do odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.