Musiał Krzysztof J., Decyzja na niekorzyść strony

Decyzja na niekorzyść strony

Celem procedury jest przedstawienie przypadków, kiedy możliwe jest wydanie decyzji na niekorzyść strony, oraz czynności po stronie podatnika i organów podatkowych towarzyszących temu.

Omawianej tematyki dotyczy procedura Właściwe postępowanie odwoławcze.

Zasadą jest, iż organ odwoławczy, ze względu na wniesione odwołanie, nie może wydać decyzji na niekorzyść strony (zakaz reformationis in peius). Jeśli organ decyduje się na merytoryczne rozpatrzenie sprawy odmiennie niż organ I instancji, to nie może pogarszać sytuacji strony (wyrok WSA w Łodzi z dnia 30 listopada 2010 r., I SA/Łd 1209/10).

Przesłankami stanowiącymi wyjątki od tej reguły są:

– rażące naruszenie prawa,

– rażące naruszenie interesu publicznego przez zaskarżoną decyzję.

Pojęcie „interes społeczny” nie może być identyfikowane z interesem ekonomicznym lub fiskalnym (wyrok SN z dnia 24 czerwca 1993 r., III ARN 33/93, dotyczący identycznie brzmiącego art. 139 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego, tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r. poz. 572 z późn. zm. – dalej k.p.a.).

Pojęcie „rażące naruszenie prawa” oznacza takie uchybienie, w wyniku którego powstają skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności, lub gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa (wyrok NSA z dnia 21 maja 2009 r., II FSK 131/08). Chodzi o takie naruszenie prawa, które jest podstawą uchylenia decyzji (art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 z późn. zm. - dalej o.p.).