Musiał Krzysztof J., Decyzja określająca odpowiedzialność płatnika lub inkasenta

Procedury
Status:  Aktualna
Wersja od: 1 stycznia 2012 r.
Autorzy:

Decyzja określająca odpowiedzialność płatnika lub inkasenta

Decyzja określająca odpowiedzialność płatnika lub inkasenta

Decyzja określająca odpowiedzialność płatnika lub inkasenta

Procedura ma na celu przedstawienie przesłanek wydania decyzji określającej odpowiedzialność płatnika lub inkasenta.

Decyzja określająca odpowiedzialność płatnika lub inkasenta organ podatkowy organ podatkowy spełnienie przesłanek wydania decyzji określającej odpowiedzialność płatnika/inkasenta skutki prawne doręczenia decyzji określającej odpowiedzialność płatnika/inkasenta decyzja określająca wysokość zobowiązania decyzja o umorzeniu postępowania decyzja określająca odpowiedzialność płatnika/inkasenta zakończenie postępowania wyłączenie odpowiedzialności płatnika/inkasenta przesłanki wydania decyzji określającej odpowiedzialność płatnika/inkasenta przesłanki wydania decyzji wobec płatnika przesłanki wydania decyzji wobec inkasenta sposób powstania odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta kogo dotyczy odpowiedzialność płatnika/inkasenta płatników inkasentów przeprowadzenie postępowania podatkowego tak nie nie nie tak

Krok: sposób powstania odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta

Decyzja określająca odpowiedzialność płatnika/inkasenta jest rodzajem decyzji deklaratoryjnej (zob. procedura Rodzaje decyzji podatkowych). Nie kreuje zobowiązania podatkowego płatnika czy inkasenta, bowiem ich odpowiedzialność powstaje z mocy prawa.

Krok: płatników

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Płatnicy pobierają:

1) zaliczki na podatek (np. od wynagrodzeń pracowników),

2) zryczałtowany podatek (od podmiotów zagranicznych osiągających dochody na terytorium Polski).

W praktyce są to:

1) zakłady pracy (od przychodów pracowników tych zakładów ze stosunku służbowego, stosunku pracy);

2) organy rentowe (od emerytur, rent i zasiłków z ubezpieczenia społecznego);

3) banki (od emerytur i rent z zagranicy);

4) jednostki organizacyjne uczelni, placówki naukowe, zakłady pracy (od wypłacanych stypendiów);

5) areszty śledcze oraz zakłady karne (od pracy tymczasowo aresztowanych lub skazanych);

6) zleceniobiorcy, dziełobiorcy (od wypłacanych umów zleceń lub o dzieło);

7) spółki wypłacające dywidendy;

8) podmioty prowadzące działalność od niektórych wynagrodzeń wypłacanych podmiotom zagranicznym);

9) organy egzekucyjne, komornicy;

10) notariusze (w zakresie podatku od spadków i darowizn oraz od czynności cywilnoprawnych).