Grzegorczyk Tomasz, Kontrola formalna środka odwoławczego w sądzie odwoławczym
Kontrola formalna środka odwoławczego w sądzie odwoławczym
Kontrola formalna środka odwoławczego w sądzie odwoławczym
Kontrola formalna środka odwoławczego w sądzie odwoławczym
Procedury prawne pokazane w formie interaktywnych schematów, dzięki którym sprawdzisz, jak krok po kroku przebiega postępowanie w danej sprawie.
Dowiedz się więcej o LEX Navigator.
Zamów bezpłatną prezentację zdalną , podczas której przedstawimy Ci to narzędzie.
Krok: wpłynięcie środka odwoławczego wraz z aktami
W sądzie drugiej instancji środek odwoławczy podlega kolejnej kontroli co do spełnienia warunków prawnych - w tym przypadku na podstawie art. 430 k.p.k.
Krok: kontrola formalna środka odwoławczego sensu stricto
Kontroli formalnej sensu stricto dokonuje sąd (nie prezes) i postanowieniem pozostawia bez rozpoznania przyjęty środek odwoławczy, w następujących sytuacjach:
1) w przypadku skutecznego cofnięcia wniesionego środka odwoławczego (art. 432 k.p.k.) - zobacz Cofnięcie środka odwoławczego przez podmiot inny niż oskarżony, Cofnięcie przez oskarżonego środka odwoławczego wniesionego na jego korzyść
2) w przypadku niesłusznego przyjęcia wniesionego środka odwoławczego (więc uchybienie przepisowi art. 429 § 1 k.p.k., bowiem uprzednio błędnie nie stwierdzono, że: a) został wniesiony po terminie, b) został wniesiony przez osobę nieuprawnioną, oraz c) był niedopuszczalny z mocy ustawy; albo
3) jeżeli przyjęcie tego środka nastąpiło na skutek niezasadnego przywrócenia terminu (zob. T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego oraz ustawa o świadku koronnym - komentarz, Warszawa 2008 r.; T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Warszawa 2011 r.; J. Izydorczyk, Granice orzekania sądu odwoławczego w polskiej procedurze karnej, Łódź 2010 r. - passim). Warto wskazać, że podobnie będzie w sytuacji, gdy przedmiot zaskarżenia przestał istnieć w toku postępowania (przykładowo, kiedy uchylono stosowanie tymczasowego aresztowania w trybie art. 253 k.p.k. zanim jeszcze sąd rozpoznał zażalenie na jego zastosowanie (por. postanowienie SN z dnia 22 kwietnia 1999 r., I KZP 20/99, OSNKW 1999, nr 7-8, poz. 43).
W literaturze i orzecznictwie zastrzega się jednak (T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego oraz ustawa o świadku koronnym - komentarz, Warszawa 2008 r., passim; postanowienie SN, II KZ 59/2000, OSNKW 2000, nr 5-6, poz. 50), że zaskarżona decyzja o zastosowaniu tymczasowego aresztowania „istnieje” i podlega rozpoznaniu w wypadku, gdy ten środek zapobiegawczy ustał jedynie z powodu upływu okresu jego stosowania, albo też gdy przedłużono czas jego trwania, a sąd odwoławczy rozpoznaje zażalenie już po ustaniu wspomnianego okresu lub też przedłużeniu - na „poprzednią” decyzję.