Giżejowska Alina, Postanowienie komornika o kosztach postępowania egzekucyjnego w sprawach z zakresu prawa pracy

Postanowienie komornika o kosztach postępowania egzekucyjnego w sprawach z zakresu prawa pracy

Ściągnięcie kosztów jest czynnością faktyczną, polegającą na pobieraniu kosztów wraz z dochodzonym roszczeniem bez potrzeby wcześniejszego wydawania postanowienia o ustaleniu kosztów.

Na koszty postępowania egzekucyjnego składają się:

– opłaty należne komornikowi sądowemu, których wysokość określają przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji,

– wydatki poniesione przez komornika sądowego, wymienione w art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji,

– należności wierzyciela.

W postanowieniu komornika powinna zostać wskazana podstawa obliczenia kosztów przez podanie tytułu ich pobrania oraz przytoczenie odpowiednich przepisów (§ 32 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 1968 r. w sprawie czynności komorników).

Wysokość należnej komornikowi opłaty może podlegać miarkowaniu przez sąd na zasadach określonych w art. 49 ust. 7–10 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji.

Ustalając zakres i wysokość kosztów poniesionych przez pracownika jako wierzyciela, należy odpowiednio stosować przepisy o zwrocie o kosztów procesu, w szczególności art. 98 § 2 i art. 99 k.p.c. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 29 lutego 1996 r., III CZP 17/96, LEX nr 24101 oraz uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 1995 r., III CZP 20/95, OSNC 1995, nr 5, poz. 83).

Pracownikowi występującemu osobiście należy się więc zwrot kosztów przejazdu do kancelarii komornika albo na miejsce dokonywania czynności egzekucyjnych oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa, w wysokości nieprzekraczającej wynagrodzenia jednego adwokata (radcy prawnego).

Pracownikowi reprezentowanemu przez adwokata (radcę prawnego) należy się zaś zwrot wynagrodzenia i wydatki jednego adwokata (radcy prawnego).

Egzekucja kosztów niezbędnych do celowego przeprowadzenia egzekucji jest dopuszczalna po wydaniu postanowienia o ich ustaleniu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 r., III CZP 37/11, OSNC 2012, nr 3, poz. 32). Od egzekucji kosztów należy więc odróżnić ściągnięcie kosztów, które jest czynnością faktyczną, dokonywaną bez potrzeby wcześniejszego wydawania postanowienia o ustaleniu kosztów. Jeżeli kwota ściągnięta wraz z egzekwowanym roszczeniem na pokrycie kosztów egzekucji przewyższa kwotę kosztów ustalonych w postanowieniu, komornik sądowy powinien zwrócić dłużnikowi nienależnie pobraną sumę. Jeżeli natomiast kwota ściągnięta z egzekwowanym roszczeniem na pokrycie kosztów egzekucji będzie niższa od kosztów ustalonych w postanowieniu, komornik sądowy przeprowadzi dalszą egzekucję w zakresie brakującej sumy kosztów.

Zasada unifikacji kosztów, czyli ściągania kosztów wraz z egzekwowanym świadczeniem, oznacza, że niedopuszczalne jest prowadzenie odrębnej egzekucji co do ustalonych kosztów.

Nie dotyczy to jednak kosztów egzekucji świadczeń niepieniężnych (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 4 października 1990 r., III CZP 51/90, OSP 1991, z. 5, poz. 111), a także opłaty egzekucyjnej w razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek pracownika oraz z powodów wskazanych w art. 823 k.p.c.