Wiśniewski Paweł, Postępowanie w sprawach o naruszenie posiadania

Postępowanie w sprawach o naruszenie posiadania

O zakwalifikowaniu powództwa jako powództwa o ochronę naruszonego posiadania (posesoryjnego), decyduje nie sama treść żądania, lecz podstawa faktyczna, z której powód wyprowadza swoje żądanie. Powództwo posesoryjne oparte jest wyłącznie na fakcie posiadania i jego naruszenia, a nie opiera się na prawie podmiotowym powoda.

Wytoczenie powództwa posesoryjnego jest realizacją roszczeń wynikających z art. 344 § 1 k.c. Wymieniony przepis uprawnia posiadacza do żądania od osoby, która samowolnie naruszyła jego posiadanie, przywrócenia stanu poprzedniego oraz zaniechania naruszeń.

Pozew podlega opłacie stałej w wysokości 200 zł (art. 27 pkt 7 u.k.s.c.).

Sądem właściwym rzeczowo do rozpoznania sprawy, bez względu na wartość przedmiotu sporu, jest sąd rejonowy (art. 17 pkt 4 k.p.c.), a w wypadku, gdy sprawa dotyczy nieruchomości, powództwo wytoczyć można wyłącznie przez sąd miejsca jej położenia (art. 38 § 1 k.p.c.).

Dochodzenie innych roszczeń wraz z roszczeniem posesoryjnym jest niedopuszczalne ze względu na zakaz kumulacji roszczeń, gdy dla któregokolwiek z nich przewidziane jest postępowanie odrębne (art. 191 k.p.c.). Patrz również Kumulacja roszczeń.

Sprawa o ochronę naruszonego posiadania, tocząca się między współwłaścicielami, nie podlega przekazaniu na podstawie art. 618 § 2 k.p.c. do dalszego rozpoznania sądowi prowadzącemu postępowanie o zniesienie współwłasności (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1972 r., III CZP 61/72, OSNCP 1973, nr 4, poz. 55).

Zarządzenie niezaskarżalne.

Pozew wzajemny powinien zostać wyłączony z akt sprawy posesoryjnej i rozpoznany - jeżeli nie zachodzą inne przeszkody formalne - w osobnym procesie (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1973 r., I CZ 173/72, OSPiKA 1973, nr 9, poz. 187).