Przybysz Piotr, Realizacja wniosku obcego państwa o przeprowadzenie egzekucji należności pieniężnych lub dokonanie zabezpieczenia należności pieniężnych

Realizacja wniosku obcego państwa o przeprowadzenie egzekucji należności pieniężnych lub dokonanie zabezpieczenia należności pieniężnych

Inne państwa członkowskie Unii Europejskiej mogą występować do Rzeczpospolitej Polskiej o udzielenie pomocy poprzez dochodzenie należności pieniężnych. Przepisy o dochodzeniu należności stosuje się odpowiednio do wniosku o zabezpieczenie należności (art. 66zl u.p.e.a.).

Przepisy obowiązujące w Rzeczypospolitej Polskiej mogą normować wyłącznie sposób postępowania polskich organów administracji publicznej, dlatego zawarta w ustawie regulacja dotycząca rozważanej problematyki nie może określać czynności organów obcego państwa. Należy mieć na uwadze, że dyrektywa Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz.U.UE.L.2010.84.1) określa w jednolity sposób procedurę postępowania w sprawach udzielania pomocy, nie różnicując jej w zależności od tego, czy w sprawie chodzi o udzielenie pomocy obcemu państwu, czy o skorzystanie z pomocy obcego państwa. Przepisy rozdziału 7 działu I ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie zostały jednak dostosowane do postanowień dyrektywy Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz.U.UE.L.2010.84.1).

Schemat procedury został opracowany przy założeniu, że postanowienia dyrektywy Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz.U.UE.L.2010.84.1) stosuje się przed przepisami rozdziału 7 działu I ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Organ wnioskujący obcego państwa może wystąpić do organu wykonującego Rzeczpospolitej Polskiej o dochodzenie należności pieniężnych.

Do wniosku dołącza się jednolity tytuł wykonawczy, umożliwiający egzekucję w państwie udzielającym pomocy. Tytuł ten odzwierciedla merytoryczną zawartość pierwotnego tytułu wykonawczego, umożliwiającego egzekucję. Nie może on być zatwierdzony, uzupełniony lub zamieniony w państwie udzielającym pomocy.

Jednolity tytuł wykonawczy zawiera co najmniej następujące informacje:

a) informacje istotne do celów zidentyfikowania pierwotnego tytułu wykonawczego umożliwiającego egzekucję, opis wierzytelności, w tym jej charakter, okres objęty wierzytelnością, wszelkie daty istotne dla procedury egzekucji, a także kwotę wierzytelności i jej poszczególne elementy składowe, takie jak kwota zasadnicza, narosłe odsetki itp.;

b) nazwę/nazwisko i inne dane istotne do celów zidentyfikowania dłużnika;

c) nazwę, adres i inne dane kontaktowe dotyczące:

(i) urzędu odpowiedzialnego za określenie wysokości wierzytelności oraz; jeżeli jest to inny urząd,

(ii) urzędu, w którym można uzyskać dalsze informacje dotyczące wierzytelności lub możliwości zaskarżenia obowiązku zapłaty.

Do wniosku o odzyskanie wierzytelności można załączyć inne dokumenty dotyczące wierzytelności wydane we wnioskującym państwie członkowskim (art. 12 dyrektywy Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz.U.UE.L.2010.84.1)).