Piaskowska Olga Maria, Wniesienie zarzutów od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym w sprawie gospodarczej

Wniesienie zarzutów od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym w sprawie gospodarczej

Pozwany wnosząc zarzuty ma obowiązek uiścić od nich opłatę w wysokości wynoszącej trzy czwarte części opłaty od pozwu w danej sprawie (art. 19 ust. 4 u.k.s.c.), z tym że nie niższej niż 30 zł (art. 20 ust. 1 u.k.s.c.).

W zarzutach pozwany ma obowiązek podać wszystkie twierdzenia, zarzuty oraz dowody na ich poparcie pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku postępowania, chyba że wykaże, że ich powołanie w odpowiedzi na pozew nie było możliwe albo że potrzeba powołania wynikła później. W takiej sytuacji dalsze twierdzenia i dowody na ich poparcie powinny być powołane w terminie dwutygodniowym od dnia, w którym powołanie ich stało się możliwe lub powstała potrzeba ich powołania. Przepis art. 479¹² § 4 k.p.c. stosuje się odpowiednio.

Wytoczenie powództwa wzajemnego jest niedopuszczalne, a do potrącenia w toku postępowania mogą być przedstawione tylko wierzytelności udowodnione dokumentami.

Zarzuty, jak każdy środek odwoławczy, muszą zostać wniesione w wynikającym z ustawy terminie. Dla zarzutów jest to termin dwóch tygodni, liczony od doręczenia nakazu zapłaty wraz z pozwem i załącznikami, a także pouczeniem o przysługujących stronie środkach zaskarżenia (art. 491 § 1 k.p.c.).

Termin ten jest terminem ustawowym, który nie podlega skróceniu ani wydłużeniu. Strona, która uchybiła terminowi ma prawo jednak złożyć wniosek o przywrócenie terminu.

Patrz również Przywrócenie terminu procesowego.