Dyrektywa 97/67/WE w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1998.15.14

Akt obowiązujący

Wersja od: 27 lutego 2008 r.

DYREKTYWA 97/67/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z dnia 15 grudnia 1997 r.

w sprawie wspólnych zasad rozwoju rynku wewnętrznego usług pocztowych Wspólnoty oraz poprawy jakości usług

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 57 ust. 2, artykuły 66 i 100a,

uwzględniając wniosek Komisji ⁽¹⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ⁽²⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Regionów ⁽³⁾,

uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 22 stycznia 1993 r. w sprawie Zielonej Księgi o rozwoju jednolitego rynku usług pocztowych ⁽⁴⁾,

uwzględniając rezolucję Rady z dnia 7 lutego 1994 r. w sprawie rozwoju usług pocztowych Wspólnoty ⁽⁵⁾,

działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu, na podstawie wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy 7 listopada 1997 r. ⁽⁶⁾,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zgodnie z art. 7a Traktatu, powinny zostać podjęte działania zmierzające do utworzenia rynku wewnętrznego; rynek ten obejmuje obszar bez wewnętrznych granic, na którym zapewniony jest swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału.

(2) Utworzenie rynku wewnętrznego w sektorze pocztowym posiada udowodnione znaczenie dla ekonomicznej i społecznej spójności Wspólnoty, w której usługi pocztowe stanowią zasadniczy instrument łączności i handlu.

(3) Dnia 11 czerwca 1992 r. Komisja przedstawiła Zieloną Księgę o rozwoju jednolitego rynku usług pocztowych oraz 2 czerwca 1993 r. komunikat w sprawie wytycznych dla rozwoju usług pocztowych Wspólnoty.

(4) Komisja przeprowadziła szeroko zakrojone publiczne konsultacje dotyczące aspektów usług pocztowych, które znajdują się w polu zainteresowań Wspólnoty, zaś strony zainteresowane sektorem pocztowym przekazały swoje uwagi do Komisji.

(5) Obecny zakres pocztowych usług powszechnych i warunki ich świadczenia znacznie różnią się w poszczególnych Państwach Członkowskich; w szczególności osiągane wyniki jakości usług są bardzo nierówne wśród Państw Członkowskich.

(6) Usługi pocztowe w obrocie zagranicznym nie zawsze spełniają oczekiwania użytkowników i obywateli europejskich, zaś osiągane normy jakości usług pocztowych w obrocie zagranicznym w ramach Wspólnoty są w obecnym momencie niezadowalające.

(7) Rozbieżności obserwowane w sektorze pocztowym posiadają znaczący wpływ na te sektory działalności, które szczególnie uzależnione są od usług pocztowych, a ponadto skutecznie utrudniają postęp w kierunku wewnętrznej spójności Wspólnoty, gdyż regiony pozbawione usług pocztowych o odpowiednio wysokiej jakości znajdują się w niekorzystnej sytuacji, zarówno w zakresie usług listowych, jak i dystrybucji towarów.

(8) Działania zmierzające do zapewnienia stopniowej i kontrolowanej liberalizacji rynku oraz do zapewnienia właściwej równowagi w jej wdrażaniu są konieczne w celu zagwarantowania swobodnego świadczenia usług w sektorze pocztowym w całej Wspólnocie, z uwzględnieniem obowiązków i praw operatorów świadczących usługi powszechne.

(9) Działanie na szczeblu Wspólnoty mające na celu zapewnienie większej harmonizacji warunków w sektorze pocztowym jest w związku z tym konieczne i konsekwentnie należy podjąć kroki w celu opracowania wspólnych zasad.

(10) Zgodnie z zasadą subsydiarności, na szczeblu Wspólnoty należy przyjąć pewien zestaw ogólnych zasad, natomiast wybór szczegółowych procedur powinien zależeć od Państw Członkowskich, które powinny mieć swobodę wyboru systemu najlepiej pasującego do ich własnych warunków.

(11) Uznaje się za istotne zagwarantowanie na szczeblu Wspólnoty pocztowych usług powszechnych obejmujących minimalny zakres usług o określonej jakości, które powinny być świadczone we wszystkich Państwach Członkowskich po przystępnej cenie z korzyścią dla wszystkich użytkowników, niezależnie od ich geograficznego umiejscowienia we Wspólnocie.

(12) Celem usług powszechnych jest oferowanie wszystkim użytkownikom łatwego dostępu do sieci pocztowej, przede wszystkim poprzez udostępnienie wystarczającej liczby punktów dostępu i poprzez zapewnienie zadawalających warunków dotyczących częstotliwości wybierania i doręczania przesyłek; świadczenie usług powszechnych musi spełniać podstawową potrzebę zapewnienia ciągłości działań, przy jednoczesnym zachowaniu możliwości adaptacji do potrzeb użytkowników oraz zagwarantowania im uczciwego i niedyskryminującego traktowania.

(13) Usługi powszechne obejmują usługi w obrocie krajowym i usługi w obrocie zagranicznym.

(14) Użytkownicy usług powszechnych winni być odpowiednio informowani o zakresie oferowanych usług, warunkach ich świadczenia i korzystania z nich, jakości świadczonych usług oraz taryfach.

(15) Postanowienia niniejszej dyrektywy dotyczące świadczenia usług powszechnych nie naruszają prawa operatorów świadczących usługi powszechne do negocjowania umów z klientami w sposób indywidualny.

(16) Utrzymanie pewnego zakresu usług, które mogą być zastrzeżone, zgodnie z postanowieniami Traktatu oraz bez naruszania zasad zastosowania tych postanowień w stosunku do konkurencji, wydaje się uzasadnione ze względu na konieczność zapewnienia prowadzenia działalności w zakresie usług powszechnych na podstawie zrównoważonych finansowo warunków; proces liberalizacji nie powinien ograniczać ciągłości świadczenia, wprowadzonych przez Państwa Członkowskie, usług podlegających zwolnieniu z opłat dla osób niewidomych i niedowidzących.

(17) Przesyłki z korespondencją ważące 350 gramów i więcej stanowią mniej niż 2 % wolumenu listów i mniej niż 3 % przychodów operatorów publicznych; kryteria cenowe (pięciokrotna taryfa podstawowa) lepiej uwypuklą różnicę pomiędzy usługą w obszarze usług zastrzeżonych i usługą ekspresową, która została zliberalizowana.

(18) W świetle faktu, iż zasadnicza różnica pomiędzy przesyłką ekspresową i pocztowymi usługami powszechnymi polega na wartości dodanej (bez względu na formę, jaką ona przyjmuje) oferowanej przez usługi ekspresowe i postrzeganej przez klientów, najbardziej skutecznym sposobem określenia postrzeganej wartości dodatkowej jest wzięcie pod uwagę dodatkowej ceny, którą klienci gotowi są zapłacić, nie naruszając jednak limitu cenowego w obszarze zastrzeżonym, który musi być respektowany.

(19) Można zezwolić na okres tymczasowy, by direct mail i przesyłki w obrocie zagranicznym nadal należały do obszaru zastrzeżonego z określonymi granicami cenowymi i wagowymi; jako dalszy krok w kierunku zakończenia budowania jednolitego rynku usług pocztowych, decyzja w sprawie dalszej stopniowej, kontrolowanej liberalizacji rynku pocztowego, w szczególności liberalizacji przesyłek w obrocie zagranicznym i direct mai", a także w sprawie dalszej analizy limitów cenowych i wagowych, powinna zostać podjęta przez Parlament Europejski i Radę najpóźniej do 1 stycznia 2000 r., w odpowiedzi na wniosek Komisji po przeprowadzeniu przeglądu sektora.

(20) Z powodów związanych z bezpieczeństwem i porządkiem publicznym, w uzasadnionym interesie Państw Członkowskich może leżeć przyznanie wyznaczonemu przez nie podmiotowi lub wyznaczonym podmiotom prawa do umieszczania na publicznych drogach nadawczych skrzynek pocztowych; z tych samych powodów, mają one prawo do wyznaczenia podmiotu lub podmiotów odpowiedzialnych za emitowanie znaczków pocztowych identyfikujących kraj pochodzenia oraz odpowiedzialnych za świadczenie usługi przesyłki poleconej stosowanej w procedurach sądowych lub administracyjnych zgodnie ze swoim ustawodawstwem krajowym; mogą one także zawrzeć informacje o członkostwie w Unii Europejskiej poprzez zastosowanie dwunastogwiazdkowego symbolu UE.

(21) Nowe usługi (usługi dość znacznie różniące się od usług tradycyjnych) oraz wymiana dokumentów nie należą do usług powszechnych i w związku z tym nie ma uzasadnienia do ich zastrzegania dla operatorów świadczących usługi powszechne; w równym stopniu ma to zastosowanie wobec przemieszczania i doręczania przesyłek we własnym zakresie (świadczenie usług pocztowych przez osobę fizyczną lub prawną, która jest nadawcą przesyłki lub przyjmowanie i przemieszczanie tych przesyłek przez stronę trzecią, działającą wyłącznie w imieniu tej osoby), które nie należy do tej kategorii usług.

(22) Państwa Członkowskie powinny móc regulować poprzez odpowiednie procedury zezwoleń, na swoich obszarach, świadczenie usług pocztowych, które nie są zastrzeżone dla operatorów świadczących usługi powszechne; procedury te muszą być przejrzyste, niedyskryminujące, proporcjonalne i oparte na obiektywnych kryteriach.

(23) Państwa Członkowskie powinny posiadać możliwość przyznawania koncesji na podstawie zobowiązania do świadczenia usług powszechnych lub wnoszenia składek do funduszu kompensacyjnego, który ma na celu zrekompensowanie operatorowi świadczącemu usługi powszechne, świadczenie usług powodujących krzywdzące obciążenie finansowe; Państwa Członkowskie powinny móc zawrzeć w zezwoleniach zobowiązanie do tego, żeby działalność, na którą uzyskano zezwolenie nie mogła naruszać wyłącznych lub specjalnych praw przyznanych operatorom świadczącym usługi powszechne w zakresie usług zastrzeżonych; może zostać wprowadzony system identyfikacji przesyłek direct mail w celu prowadzenia nadzoru tam, gdzie usługi direct mail zostały zliberalizowane.

(24) Należy podjąć działania konieczne do harmonizacji procedur zezwoleń wprowadzonych przez Państwa Członkowskie, określających handlowe świadczenie dla ludności usług niezastrzeżonych.

(25) Jeżeli okazałoby się to konieczne, zostaną podjęte działania w celu zapewnienia przejrzystości i niedyskryminującego charakteru warunków określających dostęp do publicznej sieci pocztowej w Państwach Członkowskich.

(26) W celu zapewnienia prawidłowego zarządzania usługami powszechnymi i uniknięcia zniekształcenia konkurencji, taryfy stosowane do usług powszechnych powinny być obiektywne, przejrzyste, niedyskryminujące i ustalone z uwzględnieniem kosztów ich świadczenia.

(27) Zapłata za doręczenie przesyłek w obrocie zagranicznym w ramach Wspólnoty, z uwzględnieniem minimalnego zestawu obowiązków wynikających z aktów Światowego Związku Pocztowego, powinna być ustalona z uwzględnieniem kosztów doręczenia, poniesionych przez operatora świadczącego usługi powszechne w kraju docelowym; zapłata ta powinna stanowić także bodziec do podwyższania lub utrzymywania jakości usług w obrocie zagranicznym poprzez zastosowanie wskaźników jakości usług; stanowiłoby to uzasadnienie dla odpowiednich systemów umożliwiających właściwe pokrycie kosztów, związanych szczególnie z uzyskaną jakością usług.

(28) Niezbędne jest prowadzenie odrębnych rachunków dla różnych usług zastrzeżonych i niezastrzeżonych w celu wprowadzenia przejrzystości rzeczywistych kosztów różnych usług oraz w celu zapewnienia, by wzajemne subsydiowanie z obszaru zastrzeżonego do obszaru niezastrzeżonego nie wywierało negatywnego wpływu na konkurencyjne warunki w tym ostatnim.

(29) W celu zapewnienia stosowania zasad określonych w trzech poprzednich punktach, operatorzy świadczący usługi powszechne powinni wdrożyć, w odpowiednim czasie, systemy rachunku kosztów, które mogą być badane w sposób niezależny, dzięki którym można dokonać rozdzielenia kosztów do usług na tyle precyzyjnie, na ile jest to możliwe na podstawie przejrzystych procedur; wymagania takie mogą być zrealizowane, na przykład, poprzez wdrożenie zasady kosztów w pełni rozdzielonych; takie systemy rachunku kosztów mogą nie być wymagane tam, gdzie istnieją rzeczywiste warunki otwartej konkurencji.

(30) Należy wziąć pod uwagę, że, w związku z tym należy poczynić wszelkie starania w celu poprawienia i podniesienia na wyższy poziom jakości usług świadczonych na szczeblu Wspólnoty; taka poprawa jakości wymaga od Państw Członkowskich opracowania norm, które powinny być osiągnięte na wymaganym bądź wyższym poziomie przez operatorów świadczących usługi powszechne, w zakresie usług należących do usług powszechnych.

(31) Jakość usług oczekiwana przez użytkowników stanowi istotny aspekt świadczonych usług; normy oceny jakości usług i osiągnięte poziomy jakości muszą być, w interesie użytkowników, podawane do wiadomości publicznej; konieczne jest posiadanie zharmonizowanych norm jakości usług i wspólnej metodologii mierzenia w celu dokonania oceny zgodności jakości usług w całej Wspólnocie.

(32) Państwa Członkowskie powinny określić krajowe normy jakości zgodne z normami Wspólnoty; w przypadku usług w obrocie zagranicznym w ramach Wspólnoty, wymagających połączonych działań przynajmniej dwóch operatorów świadczących usługi powszechne z dwóch różnych Państw Członkowskich, normy jakości muszą być zdefiniowane na szczeblu Wspólnoty.

(33) Zgodność z normami musi być niezależnie weryfikowana w regularnych odstępach czasu i w sposób zharmonizowany; użytkownicy muszą posiadać prawo do bycia poinformowanymi o wynikach takiej weryfikacji, zaś Państwa Członkowskie powinny zapewnić, by podejmowane były działania naprawcze w przypadkach, gdzie wyniki wykażą, iż normy nie zostały zrealizowane.

(34) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach z konsumentami ⁽⁷⁾ ma zastosowanie wobec operatorów pocztowych.

(35) Potrzeba poprawy jakości usług oznacza, że spory muszą być rozstrzygane szybko i efektywnie; poza formami prawnego zadośćuczynienia dostępnego na podstawie prawa krajowego i prawa Wspólnoty, należy udostępnić procedurę postępowania w przypadku reklamacji, która powinna być przejrzysta, prosta i niekosztowna, a także powinna umożliwiać uczestnictwo wszystkim stronom, których sprawa dotyczy.

(36) Postęp w łączeniu sieci pocztowych i interesy użytkowników wymagają promowania normalizacji technicznej; techniczna normalizacja jest niezbędna do promowania współpracy pomiędzy sieciami krajowymi oraz do świadczenia efektywnych usług powszechnych we Wspólnocie.

(37) Wytyczne dotyczące europejskiej harmonizacji stanowią, że specjalistyczne techniczne działania normalizacyjne powinny być powierzone Europejskiemu Komitetowi Normalizacji.

(38) Należy utworzyć komitet w celu udzielania pomocy Komisji we wdrożeniu niniejszej dyrektywy, w szczególności w związku z przyszłymi pracami nad rozwojem działań dotyczących jakości usług w obrocie zagranicznym w ramach Wspólnoty oraz standaryzacji technicznej.

(39) W celu zapewnienia poprawnego funkcjonowania usług powszechnych oraz zapewnienia niezakłóconej konkurencji w obszarze niezastrzeżonym, ważne jest oddzielenie funkcji organu regulacyjnego z jednej strony oraz operatora - z drugiej; żaden operator pocztowy nie może być zarówno sędzią, jak i stroną zainteresowaną; to Państwa Członkowskie powinny opracować statut krajowego organu regulacyjnego lub organów regulacyjnych, które mogą zostać wybrane spośród władz publicznych lub podmiotów niezależnych wyznaczonych w tym celu.

(40) Wpływ zharmonizowanych warunków na funkcjonowanie rynku wewnętrznego w usługach pocztowych będzie musiał być przedmiotem oceny; w związku z tym, Komisja przedłoży raport do Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wdrożenia niniejszej dyrektywy, łącznie z odpowiednimi informacjami o trendach rozwojowych w tym sektorze, szczególnie dotyczących aspektów ekonomicznych, społecznych, technicznych oraz związanych z zatrudnieniem i jakością usług, w trzy lata po jej wejściu w życie, najpóźniej do 31 grudnia 2000 r.

(41) Niniejsza dyrektywa nie wywiera wpływu na zastosowanie postanowień Traktatu, a w szczególności jego postanowień w sprawie konkurencji i swobody świadczenia usług.

(42) Nic nie powinno uniemożliwić Państwom Członkowskim utrzymania w mocy lub wprowadzenia w sektorze pocztowym środków, które mogą być bardziej liberalne niż te, o których stanowi niniejsza dyrektywa; ponadto, niniejsza dyrektywa nie powinna utracić ważności w związku z utrzymaniem w mocy środków, które państwa te wprowadziły w celu jej wdrożenia, pod warunkiem, że w każdym przypadku, środki takie są zgodne z Traktatem.

(43) Uznaje się za właściwe, by niniejsza dyrektywa obowiązywała do 31 grudnia 2004 r., o ile nie zostanie postanowione inaczej przez Parlament Europejski i Radę na podstawie wniosku Komisji.

(44) Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do żadnej działalności, która wychodzi poza zakres prawa Wspólnoty, jak te, o których stanowi Tytuł V i VI Traktatu o Unii Europejskiej, a w żadnym razie do działalności na rzecz bezpieczeństwa publicznego, obronności, bezpieczeństwa państwa (łącznie z dobrą kondycją gospodarczą państwa, gdy działalność ta dotyczy spraw związanych z bezpieczeństwem państwa) oraz działalności państwa w obszarach prawa karnego.

(45) Niniejsza dyrektywa, w przypadku przedsiębiorstw nieustanowionych we Wspólnocie, nie zapobiega podjęciu działań zgodnych zarówno z prawem Wspólnoty, jak i istniejącymi zobowiązaniami międzynarodowymi, mających na celu zapewnienie, by obywatele Państw Członkowskich mieli zapewnione podobne traktowanie w państwach trzecich; przedsiębiorstwa Wspólnoty powinny odnosić korzyści w państwach trzecich z takiego traktowania i skutecznego dostępu, które porównywalne jest z traktowaniem i dostępem do rynku, jakie przysługują obywatelom danych krajów w ramach Wspólnoty,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Rozdział  1

Cel i zakres

Artykuł  1 ¹

Niniejsza dyrektywa ustanawia wspólne reguły dotyczące:

– warunków świadczenia usług pocztowych,

– świadczenia powszechnej usługi pocztowej w ramach Wspólnoty,

– finansowania usług powszechnych na warunkach gwarantujących ciągłe świadczenie tych usług,

– zasad taryfowych i przejrzystości rachunków na potrzeby świadczenia usługi powszechnej,

– ustanawiania norm jakości dotyczących świadczenia usługi powszechnej oraz ustanawiania systemu zapewniającego zgodność z powyższymi normami,

– harmonizacji norm technicznych,

– utworzenia niezależnych krajowych organów regulacyjnych.

Artykuł  2

Do celów niniejszej dyrektywy będą stosowane następujące definicje:

1) 2  "usługi pocztowe": usługi obejmujące przyjmowanie, sortowanie, przemieszczanie i doręczanie przesyłek pocztowych;

1a) 3  "operator świadczący usługi pocztowe": przedsiębiorstwo świadczące co najmniej jedną z wyżej wymienionych usług pocztowych;

2) 4  "sieć pocztowa": system organizacji i wszelkiego rodzaju zasoby stosowane przez operatora/operatorów świadczącego/świadczących usługi powszechne, w szczególności w celu:

– przyjmowania przesyłek pocztowych objętych obowiązkiem świadczenia usług powszechnych z punktów dostępu na terenie całego kraju,

– kierowania i opracowywania przesyłek z punktu dostępu sieci pocztowej do centrum doręczeń,

– doręczania pod adresy podane na przesyłkach;

3) 5  "punkty dostępu": urządzenia fizyczne, w szczególności skrzynki pocztowe udostępnione ludności na drogach publicznych lub w obiektach operatora(- ów) świadczącego(-ych) usługi pocztowe, w których przesyłki pocztowe mogą być nadawane przez nadawców w sieci pocztowej;

4) 6  "przyjmowanie": czynność polegająca na wybieraniu przesyłek pocztowych przez operatora świadczącego usługi pocztowe;

5) "doręczanie": proces od sortowania w centrum doręczeń do doręczenia przesyłek pocztowych do adresatów;

6) 7  "przesyłka pocztowa": przesyłka opatrzona adresem w ostatecznej formie, w której ma być przewieziona przez operatora świadczącego usługi pocztowe. Poza przesyłkami z korespondencją przesyłki takie obejmują także na przykład książki, katalogi, gazety, czasopisma i paczki pocztowe zawierające towar mający wartość handlową lub niemający takiej wartości;

7) "przesyłka z korespondencją": przekaz informacji w formie pisemnej na dowolnym nośniku fizycznym, która ma być przekazana i doręczona pod adres podany przez nadawcę przesyłki na samej przesyłce lub na jej opakowaniu; książki, katalogi, gazety i czasopisma nie powinny być uznawane za przesyłki z korespondencją;

8) 8  (skreślony);

9) "przesyłka polecona": usługa polegająca na udzieleniu, na podstawie uiszczenia standardowej opłaty, gwarancji przeciw ryzyku zaginięcia, ubytku zawartości lub uszkodzenia oraz oferująca nadawcy, tam, gdzie właściwe, na żądanie, dowód nadania danej przesyłki pocztowej i/lub jej doręczenia do adresata;

10) "przesyłka wartościowa": usługa ubezpieczenia przesyłki pocztowej do wartości zadeklarowanej przez nadawcę na wypadek zaginięcia, ubytku zawartości lub uszkodzenia;

11) "przesyłka w obrocie zagranicznym": przesyłka z lub do innego Państwa Członkowskiego, bądź z (lub do) innego państwa trzeciego;

12) 9  (skreślony);

13) 10  "operator świadczący usługę powszechną": publiczny lub prywatny operator świadczący usługi pocztowe, który świadczy powszechną usługę pocztową lub niektóre elementy tej usługi w państwie członkowskim, o tożsamości którego Komisja została powiadomiona zgodnie z art. 4;

14. 11  "zezwolenia": jakiekolwiek pozwolenia określające prawa i obowiązki charakterystyczne dla sektora pocztowego i zezwalające przedsiębiorstwom na świadczenie usług pocztowych oraz, w odpowiednich przypadkach, na budowę lub eksploatację ich sieci w celu świadczenia takich usług, w formie "zezwolenia ogólnego" lub "koncesji indywidualnej", zgodnie z poniższymi definicjami:

– "zezwolenie ogólne": zezwolenie - niezależnie od tego, czy jest ono regulowane "koncesją według klasy", czy na podstawie ogólnego prawa, i niezależnie od tego, czy uregulowanie takie wymaga procedur rejestracji lub deklaracji - które nie wymaga od danego operatora świadczącego usługi pocztowe otrzymania wyraźnej decyzji krajowego organu regulacyjnego przed przystąpieniem do wykonywania praw wynikających z zezwolenia,

– "koncesja indywidualna": zezwolenie wydawane przez krajowy organ regulacyjny, które nadaje operatorowi świadczącemu usługi pocztowe konkretne prawa, lub które, w odpowiednich przypadkach, uzależnia działalność tego przedsiębiorstwa od konkretnych zobowiązań wykraczających poza zezwolenie ogólne i w przypadku którego operator świadczący usługi pocztowe nie jest uprawniony do przystąpienia do wykonywania praw do momentu otrzymania decyzji krajowego organu regulacyjnego;

15) "koszty końcowe": zapłata operatorów świadczących usługi powszechne za doręczenie przychodzących przesyłek zagranicznych obejmujących przesyłki z innego Państwa Członkowskiego lub z państwa trzeciego;

16) "nadawca": osoba fizyczna lub prawna odpowiedzialna za nadanie przesyłek pocztowych;

17) 12  "użytkownik": jakakolwiek osoba fizyczna lub prawna korzystająca z usług pocztowych jako nadawca lub adresat;

18) "krajowy organ regulacyjny": organ lub organy w każdym Państwie Członkowskim, którym Państwo Członkowskie powierza, między innymi, funkcję regulacyjną objętą zakresem niniejszej dyrektywy;

19) 13  "wymagania podstawowe": ogólne przyczyny nieekonomiczne, które mogą skłonić państwo członkowskie do narzucenia warunków dotyczących świadczenia usług pocztowych. Przyczyny te obejmują tajemnicę korespondencji, bezpieczeństwo sieci w związku z przewozem towarów niebezpiecznych, poszanowanie warunków zatrudnienia i systemów zabezpieczenia społecznego ustanowionych przepisami ustawowymi, wykonawczymi lub administracyjnymi lub układem zbiorowym wynegocjowanym pomiędzy krajowymi partnerami społecznymi, zgodnie z prawem wspólnotowym i krajowym, oraz, w uzasadnionych przypadkach, ochronę danych, ochronę środowiska i planowanie regionalne. Ochrona danych może obejmować ochronę danych osobowych, niejawny charakter przekazywanych lub przechowywanych informacji oraz ochronę prywatności;

20. 14  "usługi świadczone według ceny jednostkowej": usługi pocztowe, dla których taryfa określona jest w ogólnych warunkach operatora(-ów) świadczącego(-ych) usługę powszechną w odniesieniu do pojedynczych przesyłek pocztowych.

Rozdział  2

Usługi powszechne

Artykuł  3

1. Państwa Członkowskie zapewnią, by użytkownicy korzystali z prawa do usług powszechnych obejmujących ciągłe świadczenie usług pocztowych o określonej jakości we wszystkich punktach na swoich obszarach, po przystępnych cenach dla wszystkich użytkowników.

2. W tym celu Państwa Członkowskie podejmą działania w celu zapewnienia, by gęstość punktów kontaktowych i punktów dostępu uwzględniała potrzeby użytkowników.

3. 15  Podejmują one działania w celu zapewnienia, że świadczenie usługi powszechnej jest gwarantowane nie mniej niż pięć dni roboczych w tygodniu, poza okolicznościami lub warunkami geograficznymi uważanymi za wyjątkowe, i że jako minimum obejmuje:

– jedno przyjmowanie,

– jedno doręczenie do domu lub siedziby każdej osoby fizycznej lub prawnej lub - w wyniku odstępstwa - na podstawie warunków ustalonych przez krajowy organ regulacyjny, jedno doręczenie do odpowiednich instalacji.

O jakimkolwiek wyjątku lub derogacji przyznanej przez krajowy organ regulacyjny zgodnie z niniejszym ustępem należy powiadomić Komisję oraz wszystkie krajowe organy regulacyjne.

4. Każde Państwo Członkowskie podejmie działania konieczne do zapewnienia, by usługi powszechne obejmowały przynajmniej następujące świadczenia:

– przyjmowanie, sortowanie, przemieszczanie i doręczanie przesyłek pocztowych do dwóch kilogramów,

– przyjmowanie, sortowanie, przemieszczanie i doręczanie paczek pocztowych do 10 kilogramów,

– usługi obejmujące przesyłki polecone i przesyłki wartościowe.

5. 16  "Krajowe organy regulacyjne mogą podwyższyć limit wagowy w ramach usługi powszechnej dla paczek pocztowych do dowolnej wagi nieprzekraczającej 20 kilogramów oraz mogą określić specjalne zasady dostarczania takich paczek "od drzwi do drzwi".

Niezależnie od limitu wagowego w ramach usługi powszechnej dla paczek pocztowych, przyjętego przez państwo członkowskie, państwa członkowskie zapewniają doręczanie na ich terytoriach paczek pocztowych otrzymywanych z innych państw członkowskich i ważących do 20 kilogramów.

6. 17  Minimalne i maksymalne wymiary przesyłek pocztowych, o których mowa, zostały określone w odpowiednich przepisach przyjętych przez Światowy Związek Pocztowy.

7. Usługi powszechne zdefiniowane w niniejszym artykule obejmują usługi zarówno w obrocie krajowym, jak i zagranicznym.

Artykuł  4 ¹⁸

1. Każde państwo członkowskie zapewnia, że świadczenie usługi powszechnej jest zagwarantowane, i powiadamia Komisję o działaniach, jakie podjęło w celu wypełnienia tego obowiązku. Komitet, o którym mowa w art. 21, jest informowany o środkach ustanowionych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia świadczenia usługi powszechnej.

2. Państwa członkowskie mogą wyznaczyć jedno lub więcej przedsiębiorstw jako operatorów świadczących usługę powszechną, tak by zapewnić świadczenie usługi na całym terytorium kraju. Państwa członkowskie mogą wyznaczać różne przedsiębiorstwa do świadczenia różnych elementów usługi powszechnej lub do świadczenia tej usługi w różnych częściach terytorium kraju. W takiej sytuacji ustalają one zgodnie z prawem wspólnotowym przypisane im prawa i obowiązki oraz podają je do wiadomości publicznej. W szczególności państwa członkowskie podejmują środki w celu zapewnienia, że warunki powierzania świadczenia usługi powszechnej oparte są na zasadach przejrzystości, niedyskryminacji i proporcjonalności, gwarantując tym samym ciągłość świadczenia powszechnej usługi pocztowej przy uwzględnieniu istotnej roli, jaką odgrywa ona dla spójności społecznej i terytorialnej.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tożsamości wyznaczonego(-ych) operatora(-ów) świadczącego(-ych) usługę powszechną. Wyznaczenie operatora świadczącego usługi powszechne podlega okresowym przeglądom i jest analizowane pod kątem zgodności z warunkami i zasadami określonymi w niniejszym artykule. Państwa członkowskie zapewniają, aby czas trwania wyznaczenia był wystarczający na uzyskanie zwrotu z inwestycji.

Artykuł  5

1. Każde Państwo Członkowskie podejmie działania w celu zapewnienia, by świadczenie usług powszechnych spełniało następujące wymagania:

– powinno oferować usługę gwarantującą zgodność z wymaganiami podstawowymi,

– powinno oferować użytkownikom identyczną usługę w porównywalnych warunkach,

– powinno być dostępne bez żadnej formy dyskryminacji, szczególnie bez dyskryminacji wynikającej z czynników politycznych, religijnych lub ideologicznych,

– nie powinno być przerywane ani wstrzymywane, poza przypadkami siły wyższej,

– powinno ulegać zmianom, w odpowiedzi na rozwój środowiska technologicznego, ekonomicznego i społecznego oraz na potrzeby użytkowników.

2. 19  Przepisy ust. 1 nie wykluczają środków, jakie państwa członkowskie przyjmują zgodnie z wymaganiami związanymi z interesem publicznym uznanym w Traktacie, w szczególności w art. 30 i 46 Traktatu, dotyczących, między innymi, moralności publicznej, bezpieczeństwa publicznego, w tym dochodzeń w sprawie przestępstw, oraz porządku publicznego.

Artykuł  6 ²⁰

Państwa członkowskie podejmują działania zapewniające, że użytkownicy i operatorzy świadczący usługi pocztowe będą regularnie otrzymywali od operatora(-ów) świadczącego(- ych) usługę powszechną wystarczająco szczegółowe i aktualne informacje dotyczące szczególnych cech oferowanych usług powszechnych, ze szczególnym uwzględnieniem ogólnych warunków dostępu do takich usług, a także cen oraz poziomów norm jakości. Informacje te publikowane są we właściwy sposób.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję, w jaki sposób udostępniane są informacje publikowane zgodnie z akapitem pierwszym.

Rozdział  3

Finansowanie usług powszechnych ²¹

Artykuł  7 ²²

1. Państwa członkowskie nie udzielają ani nie utrzymują w mocy wyłącznych lub szczególnych praw w zakresie ustanawiania i świadczenia usług pocztowych. Państwa członkowskie mogą finansować świadczenie usług powszechnych zgodnie z jednym lub kilkoma sposobami określonymi w ust. 2, 3 i 4 lub z wszelkimi innymi sposobami zgodnymi z Traktatem.

2. Państwa członkowskie mogą zapewniać świadczenie usług powszechnych przez zamówienie takich usług zgodnie z odnośnymi zasadami i przepisami w zakresie zamówień publicznych, w tym dialogiem konkurencyjnym lub procedurami negocjacyjnymi z publikacją lub bez publikacji ogłoszenia o zamówieniu, przewidzianymi w dyrektywie 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi ⁽⁸⁾.

3. Jeżeli państwo członkowskie ustali, że obowiązki świadczenia usługi powszechnej określone niniejszą dyrektywą pociągają za sobą koszt netto, obliczony z uwzględnieniem załącznika I, i stanowią nieuzasadnione obciążenie finansowe dla operatora(-ów) świadczącego(-ych) usługę powszechną, może wówczas wprowadzić:

a) mechanizm rekompensat dla takiego(-ch) przedsiębiorstwa (przedsiębiorstw) z funduszy publicznych; lub

b) mechanizm podziału kosztu netto obowiązku świadczenia usługi powszechnej między operatorów świadczących usługi lub użytkowników.

4. Jeżeli koszt netto zostaje podzielony zgodnie z ust. 3 lit. b), państwa członkowskie mogą ustanowić fundusz kompensacyjny, który może być finansowany z opłat wnoszonych przez operatorów świadczących usługi lub użytkowników i zarządzany jest w tym celu przez jednostkę niezależną od beneficjenta lub beneficjentów. Państwa członkowskie mogą uzależnić udzielanie zezwoleń operatorom świadczącym usługę zgodnie z art. 9 ust. 2 od zobowiązania do wniesienia składki do powyższego funduszu lub od spełnienia obowiązku świadczenia usługi powszechnej. Obowiązki świadczenia usług powszechnych, które dotyczą operatora(-ów) świadczącego(-ych) usługę powszechną i są wymienione w art. 3, mogą być w ten sposób finansowane.

5. Państwa członkowskie zapewniają poszanowanie zasad przejrzystości, niedyskryminacji i proporcjonalności przy ustanawianiu funduszu kompensacyjnego oraz ustalaniu poziomu składek, o których mowa w ust. 3 i 4. Decyzje podjęte zgodnie z ust. 3 i 4 oparte są na obiektywnych i weryfikowalnych kryteriach oraz są podawane do wiadomości publicznej.

Artykuł  8

Postanowienia art. 7 nie naruszają prawa Państw Członkowskich do organizowania umieszczania skrzynek pocztowych na publicznych drogach, emitowania znaczków pocztowych i świadczenia usługi przesyłek poleconych stosowanych w procedurach sądowych lub administracyjnych zgodnie z ich ustawodawstwem krajowym.

Rozdział  4

Warunki świadczenia usług pocztowych i dostępu do sieci ²³

Artykuł  9 ²⁴

1. Dla usług, które wykraczają poza zakres usług powszechnych, państwa członkowskie mogą wprowadzić zezwolenia ogólne w zakresie niezbędnym do zagwarantowania zgodności z wymaganiami podstawowymi.

2. Dla usług, które należą do zakresu usług powszechnych, państwa członkowskie mogą wprowadzić procedury zezwoleń, w tym koncesje indywidualne, w zakresie niezbędnym do zagwarantowania zgodności z wymaganiami podstawowymi i w celu zapewnienia świadczenia usługi powszechnej.

Przyznanie zezwoleń może:

– być uzależnione od obowiązków świadczenia usług powszechnych,

– w razie potrzeby i w uzasadnionych przypadkach, nakładać wymagania dotyczące jakości, dostępności i świadczenia określonych usług,

– w odpowiednich przypadkach być powiązane z obowiązkiem wnoszenia składki na rzecz mechanizmów współdzielenia, o których mowa w art. 7, jeżeli świadczenie usługi powszechnej generuje koszt netto i stanowi nieuzasadnione obciążenie dla operatora(- ów) świadczącego(-ych) usługę powszechną wyznaczonego(- ych) zgodnie z art. 4,

– w odpowiednich przypadkach być powiązane z obowiązkiem wnoszenia składki na rzecz kosztów operacyjnych ponoszonych przez krajowe organy regulacyjne, o których mowa w art. 22,

– w odpowiednich przypadkach być uzależnione od przestrzegania warunków pracy określonych w ustawodawstwie krajowym lub nałożyć taki obowiązek.

Obowiązki i wymogi, o których mowa w tiret pierwszym i w art. 3, mogą być nakładane jedynie na wyznaczonych operatorów świadczących usługę powszechną.

O ile nie dotyczą one przedsiębiorstw wyznaczonych na operatorów świadczących usługę powszechną zgodnie z art. 4, udzielane zezwolenia nie mogą:

– być ograniczone pod względem liczby,

– dla tych samych elementów usługi powszechnej lub części terytorium kraju nakładać obowiązków świadczenia usługi powszechnej oraz, jednocześnie, konieczności wnoszenia składki na rzecz mechanizmu współdzielenia,

– powtarzać warunków mających zastosowanie do przedsiębiorstw na mocy przepisów ustawodawstwa krajowego innych niż przepisy właściwe dla branży,

– nakładać warunków technicznych lub operacyjnych innych niż niezbędne do wypełnienia zobowiązań wynikających z niniejszej dyrektywy.

3. Procedury, zobowiązania i wymogi, o których mowa w ust. 1 i 2, są przejrzyste, dostępne, niedyskryminujące, proporcjonalne, precyzyjne i jednoznaczne, podawane do wiadomości publicznej z wyprzedzeniem i oparte na obiektywnych kryteriach. Państwa członkowskie zapewniają, by przyczyny odmowy wydania lub cofnięcia zezwolenia w całości lub w części zostały przekazane wnioskodawcy, a także ustanawiają procedurę odwoławczą.

Artykuł  10

1. 25  Parlament Europejski i Rada, stanowiąc na wniosek Komisji i na podstawie art. 47 ust. 2, art. 55 i art. 95 Traktatu, przyjmują środki niezbędne do harmonizacji procedur, o których mowa w art. 9, dotyczące świadczenia komercyjnych usług pocztowych dla ludności.

2. Działania harmonizacyjne, o których mowa w ust. 1 dotyczą w szczególności kryteriów, jakie powinny być przestrzegane i procedur, jakie powinny być stosowane przez operatora pocztowego, sposobu publikowania powyższych kryteriów i procedur, a także procedur odwoławczych, jakie powinny być stosowane.

Artykuł  11 ²⁶

Parlament Europejski i Rada, stanowiąc na podstawie wniosku Komisji oraz na podstawie art. 47 ust. 2, art. 55 i art. 95 Traktatu, przyjmują takie środki harmonizacyjne, jakie są konieczne do zapewnienia użytkownikom i operatorowi(-om) świadczącemu(-ym) usługi pocztowe dostępu do sieci pocztowej na warunkach, które są przejrzyste i niedyskryminujące.

Artykuł  11a ²⁷

Ilekroć niezbędna jest ochrona interesu użytkowników lub promocja rzeczywistej konkurencji, a także w świetle warunków krajowych i ustawodawstwa krajowego, państwa członkowskie zapewniają przejrzyste, niedyskryminujące warunki dostępu w odniesieniu do elementów infrastruktury pocztowej lub usług świadczonych w ramach usługi powszechnej, takich jak system kodów pocztowych, adresowa baza danych, skrytki pocztowe, skrzynki oddawcze, informacja o zmianie adresu, usługa przekierowania i usługa zwrotu do nadawcy. Przepis ten pozostaje bez uszczerbku dla prawa państw członkowskich do przyjmowania środków zapewniających dostęp do sieci pocztowej na przejrzystych, proporcjonalnych i niedyskryminujących warunkach.

Rozdział  5

Zasady taryfowe i przejrzystość rachunków

Artykuł  12 ²⁸

Państwa członkowskie podejmują działania w celu zapewnienia, że taryfy dla każdej z usług należących do usług powszechnych są zgodne z następującymi zasadami:

– ceny są przystępne i zapewniają wszystkim użytkownikom, niezależnie od położenia geograficznego i z uwzględnieniem specyficznych warunków krajowych, dostęp do świadczonych usług. Państwa członkowskie mogą utrzymać lub wprowadzić bezpłatne świadczenie usługi pocztowej dla niewidomych i niedowidzących,

– ceny są zorientowane na koszty i stanowią zachętę do efektywnego świadczenia usług powszechnych. Ilekroć jest to konieczne dla ochrony ogólnego interesu publicznego, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o stosowaniu jednolitej taryfy na całym terytorium kraju lub w stosunku do usług w obrocie zagranicznym świadczonych według taryfy jednoskładnikowej oraz do innych przesyłek pocztowych,

– zastosowanie jednolitej taryfy nie wyklucza prawa operatora(-ów) świadczącego (-ych) usługę powszechną do zawierania z użytkownikami indywidualnych umów o cenach,

– taryfy są przejrzyste i niedyskryminujące,

– w każdym przypadku, gdy operatorzy świadczący usługę powszechną stosują taryfy specjalne, na przykład na usługi dla podmiotów gospodarczych, podmiotów wysyłających przesyłki masowe lub firm zbierających pocztę od różnych użytkowników, będą stosować zasady przejrzystości i niedyskryminacji zarówno w odniesieniu do taryf, jak i do związanych z nimi warunków. Taryfy, wraz ze związanymi z nimi warunkami, stosuje się jednakowo zarówno między różnymi stronami trzecimi, jak i między nimi a operatorami świadczącymi usługę powszechną dostarczającymi równoważne usługi. Wszelkie takie taryfy zostaną także udostępnione użytkownikom, w szczególności osobom fizycznym oraz małym i średnim przedsiębiorstwom, które korzystają z usług pocztowych na podobnych warunkach.

Artykuł  13

1. W celu zapewnienia świadczenia usług powszechnych w obrocie zagranicznym, Państwa Członkowskie zachęcą swoich operatorów świadczących usługi powszechne do postępowania w taki sposób, by w ich umowach w sprawie kosztów końcowych za przesyłki w obrocie zagranicznym w ramach Wspólnoty przestrzegane były następujące zasady:

– koszty końcowe powinny być ustalane na podstawie kosztów opracowywania i doręczenia przychodzących przesyłek zagranicznych,

– poziomy zapłaty powinny być związane z uzyskaną jakością usług,

– koszty końcowe powinny być przejrzyste i niedyskryminujące.

2. Wdrożenie powyższych zasad może obejmować tymczasowe rozwiązania opracowane w celu uniknięcia niepożądanego zakłócenia na rynkach pocztowych lub niekorzystnych skutków dla rentownych operatorów, pod warunkiem, iż będzie istniała umowa pomiędzy operatorem kraju nadania i kraju przeznaczenia; umowy takie powinny jednak być ograniczone do minimum wymaganego do osiągnięcia tych celów.

Artykuł  14

1. 29  Państwa członkowskie przyjmują środki niezbędne do zapewnienia zgodności rachunkowości operatorów świadczących usługę powszechną z przepisami niniejszego artykułu.

2. 30  Operator(-rzy) świadczący usługę powszechną prowadzi(-dzą) odrębne rachunki w swoich wewnętrznych systemach rachunkowości, tak aby wyraźnie odróżnić każdą usługę i produkt, które wchodzą w zakres usługi powszechnej, od tych, które nie wchodzą w ten zakres. Ta rozdzielność księgowa wykorzystywana jest przy obliczaniu przez państwa członkowskie kosztów netto usługi powszechnej. Takie wewnętrzne systemy rachunkowości funkcjonują na podstawie konsekwentnie stosowanych i obiektywnie uzasadnionych zasad rachunku kosztów.

3. 31  Bez uszczerbku dla ust. 4 w systemach rachunkowości, o których mowa w ust. 2, koszty alokowane są w następujący sposób:

a) koszty, które można bezpośrednio przypisać do określonej usługi lub produktu, zostają tak przypisane;

b) koszty wspólne, to znaczy koszty, których nie można bezpośrednio przypisać do określonej usługi lub produktu, są alokowane w następujący sposób:

(i) w miarę możliwości koszty wspólne są alokowane na podstawie bezpośredniej analizy pochodzenia tych kosztów;

(ii) jeżeli bezpośrednia analiza nie jest możliwa, kategorie kosztów wspólnych są alokowane na podstawie pośredniego powiązania z inną kategorią kosztów lub grupą kategorii kosztów, dla których możliwe jest bezpośrednie przypisanie lub alokacja; pośrednie powiązanie opiera się na porównywalnych strukturach kosztów;

(iii) jeżeli nie można znaleźć bezpośredniego ani pośredniego sposobu alokacji kosztów, dana kategoria kosztów jest alokowana na podstawie ogólnego współczynnika obliczonego jako stosunek wszystkich wydatków bezpośrednio lub pośrednio przypisanych lub alokowanych do każdej z usług powszechnych z jednej strony i do pozostałych usług z drugiej strony;

(iv) koszty wspólne, które muszą być ponoszone w przypadku świadczenia zarówno usług powszechnych, jak i usług niemających takiego charakteru, należy odpowiednio alokować; te same czynniki kosztowe mają zastosowanie w odniesieniu zarówno do usług powszechnych, jak i usług niemających takiego charakteru.

4. Inne systemy rachunku kosztów mogą być zastosowane jedynie wówczas, gdy są zgodne z ust. 2 i zostały zatwierdzone przez krajowy organ regulacyjny. Przed ich zastosowaniem należy powiadomić Komisję.

5. Krajowe organy regulacyjne zapewnią, by zgodność z jednym z systemów rachunku kosztów opisanych w ustępach 3 i 4 została zweryfikowana przez właściwy organ, który jest niezależny od organu świadczącego usługi powszechne. Państwa Członkowskie zapewnią, by oświadczenie w sprawie zgodności było okresowo publikowane.

6. Krajowy organ regulacyjny będzie na bieżąco udostępniał na odpowiednim poziomie szczegółowości informacje o systemach rachunku kosztów stosowanych przez operatora świadczącego usługi powszechne i będzie, na żądanie, przekazywał takie informacje Komisji.

7. Na żądanie, szczegółowe informacje dotyczące rachunkowości uzyskiwane z powyższych systemów będą udostępniane w sposób poufny krajowemu organowi regulacyjnemu i Komisji.

8. 32  Jeżeli dane państwo członkowskie nie stosowało mechanizmu finansowania świadczenia usługi powszechnej, dozwolonego na podstawie art. 7, oraz jeżeli krajowy organ regulacyjny jest przekonany, że żaden z wyznaczonych operatorów świadczących usługę powszechną w tym państwie członkowskim nie otrzymuje pomocy państwa w formie ukrytej ani żadnej innej oraz że konkurencja na rynku jest w pełni rzeczywista, krajowy organ regulacyjny może podjąć decyzję o niestosowaniu wymogów niniejszego artykułu.

9. 33  Niniejszy artykuł może jednak mieć zastosowanie do operatora świadczącego usługę powszechną wyznaczonego przed ostateczną datą pełnego otwarcia rynku do czasu wyznaczenia innego(-ych) operatora(-ów) świadczącego(-ych) usługę powszechną. Krajowy organ regulacyjny z wyprzedzeniem informuje Komisję o takiej decyzji.

10. 34  Państwa członkowskie mogą wymagać od operatorów, zobowiązanych do wniesienia składki do funduszu kompensacyjnego, aby stosowali odpowiednią rozdzielność księgową, tak aby zapewnić funkcjonowanie funduszu.

Artykuł  15

Sprawozdania finansowe wszystkich operatorów świadczących usługi powszechne będą sporządzane i przekazywane do zbadania przez niezależnego audytora oraz publikowane zgodnie z odpowiednim ustawodawstwem Wspólnoty i ustawodawstwem krajowym dotyczącym przedsiębiorstw komercyjnych.

Rozdział  6

Jakość usług

Artykuł  16 ³⁵

Państwa Członkowskie zapewnią, by w celu zagwarantowania dobrej jakości usług pocztowych zostały ustalone i opublikowane normy jakości usług dotyczące usług powszechnych.

Normy jakości powinny odnosić się w szczególności do czasu przebiegu przesyłek oraz regularności i niezawodności usług.

Normy te ustalane są przez:

– Państwa Członkowskie, w przypadku usług krajowych,

– Parlament Europejski i Radę w przypadku usług w obrocie zagranicznym w ramach Wspólnoty (patrz załącznik II). Przyszłe zmiany tych norm wprowadzane w wyniku postępu technicznego lub trendów rozwojowych na rynku wdrażane są zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 21.

Przynajmniej raz w roku przeprowadzany będzie, w sposób niezależny, monitoring osiągnięć, przez zewnętrzne organy, niemające powiązań z operatorami świadczącymi usługi powszechne, na podstawie znormalizowanych warunków, które zostaną ustalone zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 21 ust. 2 i powinien on stanowić przedmiot raportów publikowanych przynajmniej raz w roku.

Artykuł  17

Państwa Członkowskie określą normy jakości dla przesyłek w obrocie krajowym i zapewnią ich zgodność z normami określonymi dla usług w obrocie zagranicznym w ramach Wspólnoty.

Państwa Członkowskie powiadomią Komisję o przyjętych normach jakości dla usług w obrocie krajowym, która opublikuje je w taki sam sposób jak normy dla usług w obrocie zagranicznym w ramach Wspólnoty, o których mowa w art. 18.

Krajowe organy regulacyjne zapewnią przeprowadzenie niezależnego monitoringu osiągniętych norm jakości zgodnie z czwartym akapitem art. 16, wyniki którego będą uzasadnione, a także, o ile będzie to konieczne, podjęcie działań naprawczych.

Artykuł  18

1. 36  Zgodnie z art. 16 w załączniku II zostały określone normy jakości usług w obrocie zagranicznym w ramach Wspólnoty.

2. 37  Jeżeli wymagają tego wyjątkowe okoliczności związane z infrastrukturą lub warunkami geograficznymi, krajowe organy regulacyjne mogą wprowadzić odstępstwa od stosowania norm jakości określonych w załączniku II. Jeżeli krajowe organy regulacyjne wprowadzą tego rodzaju odstępstwa, powiadomią o tym bezzwłocznie Komisję. Komisja przedstawia do informacji komitetu, o którym mowa w art. 21, sprawozdanie roczne w sprawie powiadomień otrzymanych w ciągu poprzednich 12 miesięcy.

3. Komisja opublikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich wszelkie zmiany wprowadzone w normach jakości usług w obrocie zagranicznym w ramach Wspólnoty oraz podejmie działania w celu zapewnienia regularnego, niezależnego monitorowania oraz publikowania poziomów osiągniętych norm jakości potwierdzających zgodność z powyższymi normami i uzyskanych postępów. Krajowe organy regulacyjne zapewnią, iż tam, gdzie uznano to za konieczne, zostaną podjęte działania naprawcze.

Artykuł  19 ³⁸

1. Państwa członkowskie zapewniają udostępnienie przez wszystkich operatorów świadczących usługi pocztowe przejrzystych, prostych i niekosztownych procedur rozpatrywania reklamacji użytkowników usług pocztowych, w szczególności w przypadkach wiążących się z zaginięciem, kradzieżą, uszkodzeniem lub brakiem zgodności z normami jakości usługi (w tym procedur określających, kto ponosi odpowiedzialność w sprawach, w których występuje więcej niż jeden operator), nie naruszając odpowiednich międzynarodowych i krajowych przepisów dotyczących systemów rekompensat.

Państwa członkowskie przyjmują środki, aby dopilnować, że procedury, o których mowa w akapicie pierwszym, umożliwią rozstrzyganie sporów w sposób sprawiedliwy i szybki, wraz z ustanowieniem w razie potrzeby systemu zwrotu kosztów lub rekompensaty.

Państwa członkowskie promują także rozwój niezależnych programów pozasądowego rozstrzygania sporów między operatorami świadczącymi usługi pocztowe a użytkownikami.

2. Bez uszczerbku dla innych możliwości odwołania się lub środków naprawczych określonych ustawodawstwem krajowym i prawodawstwem wspólnotowym państwa członkowskie zapewniają użytkownikom, działającym indywidualnie lub, gdy zezwala na to prawo krajowe, wspólnie z organizacjami reprezentującymi interesy użytkowników lub konsumentów, możliwość wnoszenia przed właściwe organy krajowe spraw, w których reklamacje użytkowników przedstawiane przedsiębiorstwom świadczącym usługi pocztowe wchodzące w zakres usługi powszechnej nie zostały rozpatrzone w sposób zadowalający.

Zgodnie z art. 16 państwa członkowskie zapewniają, by operatorzy świadczący usługę powszechną, a także, w odpowiednich przypadkach, przedsiębiorstwa świadczące usługi wchodzące w zakres usługi powszechnej publikowali, wraz ze sprawozdaniem rocznym dotyczącym monitorowania ich wyników, informacje o liczbie reklamacji i sposobie ich rozpatrzenia.

Rozdział  7

Harmonizacja norm technicznych

Artykuł  20

Harmonizacja norm technicznych będzie kontynuowana, biorąc przede wszystkim pod uwagę interesy użytkowników.

Europejskiemu Komitetowi Normalizacji zostanie powierzone opracowanie norm technicznych do zastosowania w sektorze pocztowym, na podstawie przekazania mu tych spraw zgodnie z zasadami określonymi w dyrektywie Rady 83/189/EWG z dnia 28 marca 1983 r. ustanawiającej procedurę przekazywania informacji w dziedzinie norm i regulacji technicznych ⁽⁹⁾.

Prace te uwzględnią działania harmonizacyjne podjęte na szczeblu międzynarodowym, a w szczególności te działania, w sprawie których decyzje podjął Światowy Związek Pocztowy.

Mające zastosowanie normy należy raz w roku publikować w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Państwa Członkowskie zapewnią, by operatorzy świadczący usługi powszechne odwoływali się do norm opublikowanych w Dzienniku Urzędowym, tam gdzie uznano to za konieczne, w interesie użytkowników, a w szczególności, gdy przekazują informacje, o których mowa w art. 6.

Komitet, o którym stanowi art. 21 będzie na bieżąco informowany o dyskusjach toczących się w ramach Europejskiego Komitetu Normalizacji oraz postępach uzyskanych w tym obszarze przez ten organ.

Rozdział  8

Komitet

Artykuł  21 ³⁹

1. Komisję wspomaga komitet.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 5a ust. 1-4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Rozdział  9

Krajowy organ regulacyjny

Artykuł  22 ⁴⁰

1. Każde państwo członkowskie wyznacza dla sektora pocztowego jeden lub więcej krajowych organów regulacyjnych, które będą odrębne prawnie i niezależne funkcjonalnie od operatorów pocztowych. Państwa członkowskie zachowujące własność lub kontrolę nad operatorami świadczącymi usługi pocztowe zapewniają rzeczywisty strukturalny rozdział funkcji regulacyjnych od działań związanych z własnością lub kontrolą.

Państwa członkowskie informują Komisję o tym, które krajowe organy regulacyjne zostały wyznaczone do realizowania zadań wynikających z niniejszej dyrektywy. W łatwo dostępnej formie publikują one zadania stawiane przed krajowymi organami regulacyjnymi, w szczególności jeżeli zadania te przypisano więcej niż jednej jednostce. Państwa członkowskie zapewniają w odpowiednich przypadkach konsultacje i współpracę w sprawach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania między takimi organami a organami krajowymi, którym powierzono wprowadzanie w życie prawa konkurencji i prawa ochrony konsumenta.

2. Zadanie krajowych organów regulacyjnych polega w szczególności na zapewnianiu zgodności z obowiązkami wynikającymi z niniejszej dyrektywy, zwłaszcza przez ustanowienie procedur monitorowania i procedur regulacyjnych zapewniających świadczenie usługi powszechnej. Można im także powierzyć odpowiedzialność za zapewnianie zgodności z regułami konkurencji w sektorze pocztowym.

W ramach odpowiednich działających jednostek krajowe organy regulacyjne blisko ze sobą współpracują i udzielają sobie wzajemnej pomocy w celu ułatwienia stosowania niniejszej dyrektywy.

3. Państwa członkowskie zapewniają istnienie na poziomie krajowym efektywnych mechanizmów dających każdemu użytkownikowi lub operatorowi świadczącemu usługi pocztowe, którego dotyczy decyzja krajowego organu regulacyjnego, prawo do odwołania się od takiej decyzji do jednostki odwoławczej niezależnej od zaangażowanych stron. Do czasu rozpatrzenia odwołania decyzja krajowego organu regulacyjnego pozostanie w mocy, chyba że jednostka odwoławcza postanowi inaczej.

Rozdział  9a ⁴¹

Dostarczanie informacji

Artykuł  22a

1. Państwa członkowskie zapewniają udzielanie przez operatorów świadczących usługi pocztowe wszelkich informacji, w szczególności krajowym organom regulacyjnym, w tym informacji finansowych oraz informacji dotyczących świadczenia usługi powszechnej, w następujących celach:

a) krajowym organom regulacyjnym - do zapewnienia zgodności z przepisami niniejszej dyrektywy lub decyzjami wydanymi zgodnie z nią;

b) do jasno określonych celów statystycznych.

2. Operatorzy świadczący usługi pocztowe niezwłocznie udzielają takich informacji na żądanie i w sposób poufny, a także, w razie potrzeby, w ramach czasowych i w stopniu uszczegółowienia wymaganym przez krajowy organ regulacyjny. Zakres informacji wymaganych przez krajowy organ regulacyjny jest proporcjonalny do realizacji jego zadań. Krajowy organ regulacyjny przedstawia uzasadnienie żądania danej informacji.

3. Państwa członkowskie zapewniają, by krajowe organy regulacyjne dostarczały Komisji na jej żądanie odpowiednie informacje niezbędne do realizacji przez Komisję jej zadań wynikających z niniejszej dyrektywy.

4. Jeżeli dana informacja została uznana przez krajowy organ regulacyjny za informację niejawną zgodnie z przepisami prawa wspólnotowego i krajowego o tajemnicy przedsiębiorcy, Komisja oraz dany krajowy organ regulacyjny zapewniają taką niejawność.

Rozdział  10

Przepisy końcowe

Artykuł  23 ⁴²

Co cztery lata, przy czym po raz pierwszy nie później niż dnia 31 grudnia 2013 r., Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące stosowania niniejszej dyrektywy, w tym odpowiednie informacje o rozwoju sytuacji w sektorze, szczególnie w odniesieniu do aspektów gospodarczych, społecznych, związanych z zatrudnieniem i technologią, a także jakością usług. Do sprawozdania będą dołączone w razie potrzeby wnioski dla Parlamentu Europejskiego i Rady.

Artykuł  23a ⁴³

Komisja udziela państwom członkowskim pomocy we wdrażaniu niniejszej dyrektywy, w tym w odniesieniu do obliczania wszelkich kosztów netto usługi powszechnej.

Artykuł  24 ⁴⁴

(skreślony).

Artykuł  25 ⁴⁵

(skreślony).

Artykuł  26 ⁴⁶

(skreślony).

Artykuł  27 ⁴⁷

(skreślony).

Artykuł  28

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 15 grudnia 1997 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego	W imieniu Rady
J. M. GIL-ROBLES	J.-C. JUNCKER
Przewodniczący	Przewodniczący

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 322 z 2.12.1995, str. 22 oraz

Dz.U. C 300 z 10.10.1996, str. 22.

⁽²⁾ Dz.U. C 174 z 17.6.1996, str. 41.

⁽³⁾ Dz.U. C 337 z 11.11.1996, str. 28.

⁽⁴⁾ Dz.U. C 42 z 15.2.1993, str. 240.

⁽⁵⁾ Dz.U. C 48 z 16.2.1994, str. 3.

⁽⁶⁾ Opinia Parlamentu Europejskiego z 9 maja 1996 r. (Dz.U. C 152 z 27.5.1996, str. 20), wspólne stanowisko Rady z 29 kwietnia 1997 r. (Dz.U. C 188 z 19.6.1997, str. 9) oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z 16 września 1997 r. (Dz.U. C 304 z 6.10.1997, str. 34); decyzja Parlamentu Europejskiego z 19 listopada 1997 r. oraz decyzja Rady z 1 grudnia 1997 r.

⁽⁷⁾ Dz.U. L 95 z 21.4.1993, str. 29.

⁽⁸⁾ Dz.U. L 134 z 30.4.2004, s. 114.

⁽⁹⁾ Dz.U. L 109 z 26.4.1983, str. 8. Dyrektywa ostatnio zmieniona decyzją Komisji 96/139/WE (Dz.U. L 32 z 10.2.1996, str. 31).

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I

  ⁴⁸

Wskazówki dotyczące obliczania ewentualnych kosztów netto usługi powszechnej

Część A: Definicja obowiązków świadczenia usługi powszechnej

Obowiązki świadczenia usługi powszechnej odnoszą się do obowiązków, o których mowa w art. 3, nałożonych przez państwo członkowskie na operatora świadczącego usługi pocztowe i dotyczących świadczenia usługi pocztowej na określonym obszarze geograficznym, co obejmuje, w razie konieczności, jednolite ceny na tym obszarze geograficznym za świadczenie tej usługi lub świadczenie niektórych usług niewidomym i niedowidzącym bezpłatnie.

Obowiązki te mogą dotyczyć, między innymi:

– liczby dni, w których doręczane są przesyłki, wyższej od liczby dni określonej w niniejszej dyrektywie,

– dostępności punktów dostępu w celu spełnienia obowiązków świadczenia usługi powszechnej,

– przystępności taryf za świadczenie usługi powszechnej,

– jednolitych cen usługi powszechnej,

– świadczenia bezpłatnie niektórych usług niewidomym i niedowidzącym.

Część B: Obliczanie kosztów netto

Krajowe organy regulacyjne powinny rozważyć wszystkie sposoby zapewniania odpowiednich zachęt dla operatorów świadczących usługi pocztowe (wyznaczonych lub nie), tak aby obowiązki świadczenia usługi powszechnej były spełniane w sposób efektywny pod względem kosztów.

Koszt netto obowiązku świadczenia usługi powszechnej obejmuje wszelkie koszty związane ze świadczeniem powszechnej usługi pocztowej i niezbędne w celu zapewnienia tego świadczenia. Koszt netto obowiązków świadczenia usługi powszechnej należy obliczać jako różnicę między kosztem netto działalności wyznaczonego operatora świadczącego usługę powszechną, objętego obowiązkiem świadczenia tej usługi, a kosztem działalności tego samego operatora świadczącego usługi pocztowe, lecz nieobjętego obowiązkiem świadczenia usługi powszechnej.

Wyliczenie to uwzględnia wszystkie inne istotne elementy, w tym wszelkie korzyści niematerialne i korzyści rynkowe dla operatora świadczącego usługi pocztowe wyznaczonego do świadczenia usługi powszechnej, prawo do rozsądnego zysku i zachęty do zwiększania efektywności pod względem kosztów.

Należy zwrócić uwagę na prawidłowe oszacowanie kosztów, których wyznaczony operator świadczący usługę powszechną starałby się uniknąć, gdyby nie spoczywał na nim obowiązek świadczenia usługi powszechnej. Przy wyliczaniu kosztów netto należy ocenić korzyści, w tym korzyści niematerialne, osiągane przez operatora świadczącego usługę powszechną.

Wyliczenie to powinno być oparte na kosztach, które można przypisać:

(i) elementom określonych usług, które mogą być świadczone jedynie ze stratą lub na warunkach kosztowych niespełniających ogólnie przyjętych norm handlowych. Do kategorii tej mogą należeć elementy usług, takie jak usługi określone w części A;

(ii) szczególnym użytkownikom lub grupom użytkowników, którzy uwzględniając koszt świadczenia określonej usługi, generowany przez nią dochód i wszelkie jednolite ceny nałożone przez państwa członkowskie, mogą być obsługiwani jedynie ze stratą lub na warunkach kosztowych niespełniających ogólnie przyjętych norm handlowych.

Kategoria ta obejmuje tych użytkowników lub te grupy użytkowników, którzy nie byliby obsługiwani przez operatora komercyjnego nieobjętego obowiązkiem świadczenia usługi powszechnej.

Koszty netto powinny być wyliczane osobno dla poszczególnych aspektów obowiązku świadczenia usługi powszechnej, aby uniknąć podwójnego naliczania wszelkich bezpośrednich lub pośrednich korzyści lub kosztów. Całkowity koszt netto obowiązku świadczenia usługi powszechnej ponoszony przez wyznaczonego operatora świadczącego usługę powszechną powinien stanowić sumę kosztów netto wynikających z poszczególnych elementów obowiązku świadczenia usługi z uwzględnieniem wszelkich korzyści niematerialnych. Odpowiedzialność za sprawdzenie kosztów netto spoczywa na krajowym organie regulacyjnym. Operator(- rzy) świadczący usługę powszechną współpracuje(-ą) z krajowym organem regulacyjnym, tak by umożliwić mu sprawdzenie kosztów netto.

Część C: Zwrot kosztów netto obowiązku świadczenia usługi powszechnej

Zwrot lub finansowanie kosztów netto obowiązku świadczenia usługi powszechnej może wymagać rekompensaty na rzecz wyznaczonych operatorów świadczących usługę powszechną za usługi, które świadczą na warunkach niekomercyjnych. Ponieważ rekompensata taka wymaga dokonania transferów finansowych, państwa członkowskie zapewniają, by były one dokonywane w sposób obiektywny, przejrzysty, niedyskryminujący i proporcjonalny. Oznacza to, że transfery te powinny w jak najmniejszym stopniu zakłócać konkurencję i popyt ze strony użytkowników.

Mechanizm współdzielenia kosztów oparty na funduszu, o którym mowa w art. 7 ust. 4, powinien wykorzystywać przejrzysty i neutralny mechanizm pobierania składek, który pozwala uniknąć podwójnego naliczania składek, zarówno od nakładów, jak i wyników przedsiębiorstw.

Niezależny organ zarządzający funduszem powinien odpowiadać za pobieranie składek od przedsiębiorstw, które zostaną uznane za zobowiązane do wnoszenia wkładu w koszty netto obowiązku świadczenia usługi powszechnej w państwie członkowskim, oraz nadzorować transfer kwot należnych przedsiębiorstwom, którym przysługują płatności z funduszu.

ZAŁĄCZNIK  II

  ⁴⁹

Normy jakości dla przesyłek w obrocie zagranicznym w ramach Wspólnoty

Normy jakości dla przesyłek w obrocie zagranicznym w ramach Wspólnoty w każdym kraju powinny być opracowane na podstawie limitu czasowego dla przebiegu przesyłek, liczonego "od końca do końca" ^(*) dla przesyłek pocztowych w najszybszej znormalizowanej kategorii, zgodnie ze wzorem D + n, gdzie D oznacza datę nadania ^(**), a n - liczbę dni roboczych, jakie upływają pomiędzy tą datą a datą doręczenia do adresata.

Normy jakości dla przesyłek w obrocie zagranicznym w ramach Wspólnoty
Limit czasowy	Cel
D + 3	85% przesyłek
D + 5	97% przesyłek

Normy te muszą być osiągnięte nie tylko dla całości ruchu w ramach Wspólnoty, lecz także dla każdego dwustronnego przepływu przesyłek pomiędzy dwoma Państwami Członkowskimi.

______

^(*) Przebieg przesyłki "od końca do końca" liczony jest od punktu dostępu do sieci do punktu doręczenia do adresata.

^(**) Data nadania, która powinna być uwzględniona, powinna być tą samą datą, z którą przesyłka została nadana, pod warunkiem, że nadanie następuje przed podanym czasem ostatniego wybierania przesyłek z określonego punktu dostępu do danej sieci. Gdy nadanie ma miejsce po tym czasie, datą nadania, jaką należy uwzględnić, będzie następny dzień wybierania przesyłek.

¹ Art. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

² Art. 2 pkt 1 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. a) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

³ Art. 2 pkt 1 a) dodany przez art. 1 pkt 2 lit. b) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁴ Art. 2 pkt 2 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. c) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁵ Art. 2 pkt. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. d) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁶ Art. 2 pkt 4 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. e) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁷ Art. 2 pkt 6 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. f) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁸ Art. 2 pkt 8 skreślony przez art. 1 pkt 2 lit. g) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁹ Art. 2 pkt 12 skreślony przez art. 1 pkt 2 lit. h) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

¹⁰ Art. 2 pkt 13 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. i) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

¹¹ Art. 2 pkt 14 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. j) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

¹² Art. 2 pkt 17 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. k) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

¹³ Art. 2 pkt 19 zmieniony przez art. 1 pkt 2 lit. l) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

¹⁴ Art. 2 pkt 20 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. m) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

¹⁵ Art. 3 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 3 lit. a) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

¹⁶ Art. 3 ust. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 3 lit. b) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

¹⁷ Art. 3 ust. 6 zmieniony przez art. 1 pkt 3 lit. c) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

¹⁸ Art. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 4 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

¹⁹ Art. 5 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 5 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

²⁰ Art. 6 zmieniony przez art. 1 pkt 6 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

²¹ Tytuł rozdziału 3 zmieniony przez art. 1 pkt 7 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

²² Art. 7:

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy nr 2002/39/WE z dnia 10 czerwca 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.176.21) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 5 lipca 2002 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 8 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

²³ Tytuł rozdziału 4 zmieniony przez art. 1 pkt 9 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

²⁴ Art. 9 zmieniony przez art. 1 pkt 10 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

²⁵ Art. 10 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 11 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

²⁶ Art. 11 zmieniony przez art. 1 pkt 12 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

²⁷ Art. 11a dodany przez art. 1 pkt 13 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

²⁸ Art. 12:

- zmieniony przez art. 1 pkt 2 dyrektywy nr 2002/39/WE z dnia 10 czerwca 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.176.21) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 5 lipca 2002 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 14 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

²⁹ Art. 14 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 15 lit. a) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

³⁰ Art. 14 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 15 lit. a) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

³¹ Art. 14 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 15 lit. a) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

³² Art. 14 ust. 8 zmieniony przez art. 1 pkt 15 lit. b) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

³³ Art. 14 ust. 9 dodany przez art. 1 pkt 15 lit. c) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

³⁴ Art. 14 ust. 10 dodany przez art. 1 pkt 15 lit. c) dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

³⁵ Art. 16 zmieniony przez art. 1 pkt 16 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

³⁶ Art. 18 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 17 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

³⁷ Art. 18 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 17 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

³⁸ Art. 19:

- zmieniony przez art. 1 pkt 3 dyrektywy nr 2002/39/WE z dnia 10 czerwca 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.176.21) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 5 lipca 2002 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 18 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

³⁹ Art. 21:

- zmieniony przez art. 3 rozporządzenia nr 1882/2003 z dnia 29 września 2003 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE przepisy odnoszące się do komitetów, które wspomagają Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych ustanowionych w instrumentach podlegających procedurze określonej w art. 251 Traktatu WE (Dz.U.UE.L.03.284.1) z dniem 20 listopada 2003 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 19 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁴⁰ Art. 22:

- zmieniony przez art. 1 pkt 4 dyrektywy nr 2002/39/WE z dnia 10 czerwca 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.176.21) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 5 lipca 2002 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 20 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁴¹ Rozdział 9a dodany przez art. 1 pkt 21 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁴² Art. 23:

- zmieniony przez art. 1 pkt 5 dyrektywy nr 2002/39/WE z dnia 10 czerwca 2002 r. (Dz.U.UE.L.02.176.21) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 5 lipca 2002 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 22 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁴³ Art. 23a dodany przez art. 1 pkt 23 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁴⁴ Art. 24 skreślony przez art. 1 pkt 24 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁴⁵ Art. 25 skreślony przez art. 1 pkt 24 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁴⁶ Art. 26 skreślony przez art. 1 pkt 24 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁴⁷ Art. 27 skreślony przez art. 1 pkt 24 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁴⁸ Załącznik I dodany przez art. 1 pkt 25 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.

⁴⁹ Załącznik II według numeracji ustalonej przez art. 1 pkt 26 dyrektywy nr 2008/6/WE z dnia 20 lutego 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.52.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 lutego 2008 r.