Rozdział 2 - Największe dopuszczalne dawki promieniowania jonizującego. - Bezpieczeństwo i higiena pracy przy stosowaniu promieniowania jonizującego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1968.20.122

Akt obowiązujący

Wersja od: 22 czerwca 1968 r.

Rozdział  2.

Największe dopuszczalne dawki promieniowania jonizującego.

§ 7. Największe dopuszczalne dawki promieniowania jonizującego obejmują sumę napromienienia pochodzącego z zewnątrz i z wewnątrz organizmu, które pracownik może otrzymać w wyniku narażenia zawodowego.

§  8.

1. Pracownik może być narażony na napromienienie wyjątkowe jedynie w wypadkach bezwzględnej konieczności, z tym że nie wolno narażać na to napromienienie kobiet w wieku rozrodczym.

2. Pracownikom narażonym na napromienienie wyjątkowe należy zapewnić takie warunki pracy i środki ochrony osobistej, aby otrzymana dawka była jak najmniejsza. Pracowników tych należy w miarę możliwości zaopatrzyć w odpowiedni przyrząd dozymetrycznej kontroli narażenia indywidualnego.

§ 9. Jeżeli zachodzi potrzeba ratowania życia ludzkiego, pracownik może być narażony - za jego zgodą wyrażoną po uprzednim poinformowaniu go o ryzyku z tym związanym - na napromienienie wyjątkowe, dla którego nie ustala się górnej granicy dawki.

§  10.

1. Dawkę otrzymaną w wyniku narażenia zawodowego należy dodawać do dawki dotychczas zakumulowanej przez pracownika.

2. Jeżeli w wyniku dodania otrzymanej dawki do dawki dotychczas zakumulowanej powstanie nadwyżka, przekraczająca największą dopuszczalną dawkę zakumulowaną ustaloną dla danego pracownika, nie większa jednak niż 12 remów, nadwyżka ta powinna być wyrównana w okresie nie przekraczającym 5 lat; jeżeli nadwyżka wynosi więcej niż 12 remów, a nie więcej niż 25 remów, powinna być wyrównana w okresie nie przekraczającym 10 lat; jeżeli nadwyżka przekracza 25 remów, pracownik powinien być bezzwłocznie skierowany do zakładu służby zdrowia określonego przez Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej.

3. Jeżeli pracownik otrzyma w krótkim czasie dawkę przekraczającą 25 remów, powinien być bezzwłocznie skierowany do zakładu służby zdrowia, o którym mowa w ust. 2.

4. Jeżeli całkowita aktywność wchłoniętych przez organizm pracownika substancji promieniotwórczych przekroczy wartość dopuszczalną do wchłonięcia w okresie 2 lat w warunkach normalnej pracy, pracownik powinien być bezwłocznie skierowany do właściwego zakładu służby zdrowia, o którym mowa w ust. 2.