Art. 152. - Kodeks karny wojskowy.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1928.36.328

Akt utracił moc

Wersja od: 12 marca 1932 r.

Art.  152. ¹⁴

W ustawie postępowania karnego dla wspólnej siły zbrojnej z dnia 5 lipca 1912 r., zastosowanej w wojskowem sądownictwie polskiem rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 maja 1920 r. (Dz. U. R. P. Nr. 59, poz. 368):

1) uchyla się moc obowiązującą § 309 w brzmieniu, nadanem mu przez art. 165 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 maja 1920 r. (Dz. U. R. P. Nr. 59, poz. 368), oraz § 311;

2) skreśla się w § 1 po wyrazie "zbrodnie" spójnik "i" i zastępuje się go przecinkiem, a po wyrazie "występki" - wyraz "przekroczenia" i zastępuje się go wyrazem "wykroczenia";

3) § 2 otrzymuje brzmienie następujące:

"Z pominięciem postępowania sądowego może nastąpić ukaranie w drodze dyscyplinarnej wedle obowiązujących przepisów dyscyplinarnych w wypadkach mniejszej wagi:

I. za występki wojskowe, przewidziane:

1) w art. 48, 50, 63, 73 cz. 1, 74, 75 cz. 1, 76, 77, 78, 105, 106 cz. 1, 120, 124 cz. 1, 127 cz. 2, 129, 134;

2) w art. 131, w razie lekkiego uszkodzenia ciała;

3) w art. 133, o ile winnym jest szeregowy;

4) w art. 99, o ile przestępstwo polega na pożyczeniu pieniędzy lub przyjęciu podarunku bez uprzedniej wiedzy wspólnego przełożonego;

5) w art. 121 cz. 1 i 2 za kradzież, przywłaszczenie lub oszustwo, jeżeli przestępstwo zostało spełnione przez szeregowego, wartość mienia skradzionego, przywłaszczonego lub nabytego przez oszukanie, lub korzyści przez oszukanie osiągniętej, nie przenosi 50 złotych, a sprawca nie był jeszcze za kradzież, przywłaszczenie lub oszustwo dyscyplinarnie ukarany lub przez sąd prawomocnie skazany;

II. za wykroczenia z kodeksu karnego z 1903 r., wyjąwszy wypadki, w których przewidziane są kary dodatkowe;

III. za występki kradzieży, przywłaszczenia i oszustwa, przewidziane w kodeksie karnym z 1903 r. w art. 573, 574 cz. 1 i 3, 581 cz. 1, 2 i 4, 591 cz. 1 i 3, jeżeli przestępstwo zostało spełnione w warunkach, określonych w ust. 5 cz. 1 powyższego artykułu.

W sprawach o przestępstwa ścigane jedynie na żądanie oskarżyciela prywatnego (§ 104 ust. 2), ukaranie dyscyplinarne, wykluczające możność ścigania karno-sądowego, dopuszczalne jest tylko za zgodą oskarżyciela prywatnego.

Jeżeli za czyn karygodny nastąpiło ukaranie w drodze dyscyplinarnej mimo, że nie zachodziły warunki ustępów poprzedzających, należy wdrożyć dodatkowe postępowanie sądowe, o ile karygodność czynu nie zgasła jeszcze.

Jeżeli z powodu czynu takiego przyjdzie do skazania na czasową karę pozbawienia wolności, należy wliczyć karę dyscyplinarną, wykonaną z powodu tego samego czynu.

Jeżeli czyny karygodne, które można ukarać w drodze dyscyplinarnej, schodzą się z czynami karygodnemi, których ukaranie w drodze dyscyplinarnej jest wykluczone, wówczas należy objąć je postępowaniem karnem sądowem, o ile nie zarządzono ich wyłączenia".

¹⁴ Art. 152 zmieniony obwieszczeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 20 lipca 1928 r. o sprostowaniu błędów w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o kodeksie karnym wojskowym (Dz.U.28.72.662).