Rozdział 9 - Kara pozbawienia wolności. 1. Zadania wykonania kary. - Kodeks karny wykonawczy.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1969.13.98

Akt utracił moc
Wersja od: 1 września 1996 r.

Rozdział  IX.

Kara pozbawienia wolności.

1.

Zadania wykonania kary.

Art.  37. 
§  1. 
Wykonanie kary pozbawienia wolności ma na celu kształtowanie społecznie pożądanej postawy skazanego, a zwłaszcza powinno wdrażać go do społecznie użytecznej pracy oraz przestrzegania porządku prawnego i tym samym przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa.
§  2. 
Dla osiągnięcia celu określonego w § 1 prowadzi się działalność resocjalizacyjną, polegającą na poddaniu skazanego dyscyplinie i porządkowi w odpowiednim zakładzie oraz na oddziaływaniu zwłaszcza przez pracę, naukę i zajęcia kulturalno-oświatowe.
§  3. 
Działalność resocjalizacyjna powinna zmierzać w szczególności do uświadomienia sobie przez skazanego społecznej szkodliwości dokonanego czynu, do kształtowania i utrwalenia w skazanym poczucia odpowiedzialności, dyscypliny społecznej, postawy obywatelskiej, szacunku dla innych i kultury życia codziennego.

2.

Zakłady karne.

Art.  38. 
§  1. 
Karę pozbawienia wolności wykonuje się w zakładach karnych, które tworzy i znosi Minister Sprawiedliwości.
§  2.  14
 Zakładem karnym kieruje dyrektor.
Art.  39. 
§  1.  15
 Zakłady karne dzielą się na następujące rodzaje:
1)
zakłady karne dla młodocianych,
2)
zakłady karne dla odbywających karę po raz pierwszy,
3)
zakłady karne dla recydywistów penitencjarnych,
4)
zakłady karne dla skazanych wymagających stosowania szczególnych środków leczniczo-wychowawczych,
5)
zakłady karne dla odbywających karę aresztu wojskowego.
§  11.  16
 Zakłady karne określone w § 1 mogą być organizowane jako:
1)
zakłady karne typu zamkniętego,
2)
zakłady karne typu półotwartego,
3)
zakłady karne typu otwartego.
§  12.  17
 Zakłady karne różnią się w szczególności stopniem zabezpieczenia, stopniem izolacji skazanych oraz związanym z tym zakresem ich obowiązków i uprawnień.
§  2.  18
 Minister Sprawiedliwości może w drodze rozporządzenia tworzyć zakłady odmiennego typu lub rodzaju aniżeli określone w § 1 i § 11.
Art.  40.  19

 (skreślony).

Art.  41. 
§  1. 
W zakładach karnych powołuje się komisje penitencjarne; mogą być powoływane również inne organy kolegialne.
§  2. 
Komisje penitencjarne podejmują decyzje w sprawach przekazanych im niniejszą ustawą i przepisami wykonawczymi.
Art.  42. 
§  1. 
Sędzia penitencjarny i prokurator mogą być obecni na posiedzeniu komisji penitencjarnej.
§  2. 
Sędzia penitencjarny uchyla lub zmienia decyzję komisji penitencjarnej, jeżeli decyzja ta jest sprzeczna z prawem lub zasadami polityki penitencjarnej.
§  3. 
Do czasu rozstrzygnięcia sprawy w myśl § 2 sędzia penitencjarny lub prokurator mogą wstrzymać wykonanie decyzji komisji penitencjarnej.

3.

Wykonanie kary.

Art.  43. 
§  1. 
Skazanego na karę pozbawienia wolności zasadniczą lub zastępczą sąd wzywa do stawienia się w zakładzie karnym w wyznaczonym terminie.
§  2. 
Jeżeli kara, którą ma odbyć skazany, przekracza 2 lata albo skazany mimo wezwania nie stawił się w zakładzie karnym, sąd poleca Milicji Obywatelskiej doprowadzić go do zakładu. Koszty doprowadzenia obciążają skazanego.
§  3. 
Jeżeli skazanym jest żołnierz, a sąd zarządzi doprowadzenie go do zakładu karnego, obowiązek doprowadzenia spoczywa na właściwych organach wojskowych.
Art.  44.  20
§  1. 
Skazanych dzieli się na grupy klasyfikacyjne, kieruje do właściwego zakładu karnego oraz odpowiednio rozmieszcza wewnątrz zakładu w celu zapobieżenia wzajemnej demoralizacji skazanych i stworzenia warunków sprzyjających stosowaniu zindywidualizowanych metod i środków oddziaływania penitencjarnego.
§  2. 
Grupę klasyfikacyjną oraz rodzaj zakładu karnego ustala się zwłaszcza w zależności od:

- wieku,

- poprzedniej karalności,

- wysokości orzeczonej kary i czasu pozostałego do jej odbycia,

- stopnia demoralizacji i podatności na resocjalizację,

- charakteru przestępstwa.

§  3. 
Skazani, którzy wymagają odrębnego traktowania ze względu na odchylenia od normy psychicznej, odbywają karę w zakładach karnych wymienionych w art. 39 § 1 pkt 4.
§  4. 
Skazanego wykazującego znaczny stopień demoralizacji lub zagrożenia społecznego albo skazanego za przestępstwo popełnione w zorganizowanej grupie osadza się w zakładzie karnym typu zamkniętego, w warunkach zapewniających ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo zakładu.
Art.  45. 
§  1. 
O klasyfikacji decyduje komisja penitencjarna.
§  2.  21
 Minister Sprawiedliwości może w drodze rozporządzenia zastrzec dla sądu penitencjarnego lub sędziego penitencjarnego wyłączne prawo decydowania o rodzaju i typie zakładu karnego.
Art.  46.  22
§  1. 
Zmianę określonego w wyroku rodzaju lub typu zakładu karnego może orzec tylko sąd penitencjarny; na postanowienie sądu skazanemu przysługuje zażalenie.
§  2. 
Jeżeli po wydaniu postanowienia przez sąd penitencjarny zajdą nowe okoliczności uzasadniające zmianę rodzaju lub typu zakładu karnego, decyzję w tej kwestii może podjąć komisja penitencjarna, chyba że chodzi o zaostrzenie sposobu odbywania kary.
Art.  47.  23

 Skazany ma obowiązek wykonywania pracy lub pobierania nauki oraz przestrzegania ustalonego w zakładzie karnym porządku i dyscypliny, a w szczególności posłuszeństwa wobec przełożonych, poprawnego stosunku do innych skazanych a także wypełniania obowiązków pracowniczych wynikających z przepisów prawa pracy.

Art.  48. 

Z uwzględnieniem ograniczeń związanych z pozbawieniem wolności określonych w regulaminie, skazany ma prawo w szczególności do:

1)
należytego ze względu na zachowanie zdrowia wyżywienia, odzieży i opieki lekarskiej oraz pomieszczenia;
2)
komunikowania się z osobami z zewnątrz, a zwłaszcza utrzymania więzi z rodziną przede wszystkim przez widzenie i korespondencję;
3)
zatrudnienia oraz związanego z tym ubezpieczenia od wypadków;
4)
przedstawienia skargi właściwemu organowi administracji zakładu karnego, a także organowi nadzoru penitencjarnego w nieobecności przedstawicieli administracji zakładu;
5)
składania pisemnych próśb i skarg do władz oraz organów właściwych do ich rozpatrzenia; skargi skierowane do sądu lub prokuratora powinny być bez ocenzurowania przekazane adresatowi;
6)
korzystania z urządzeń i zajęć kulturalno-oświatowych.
Art.  49. 
§  1. 
Zatrudnienie skazanego ma na celu wdrożenie go do pracy i nauczenie zawodu dla przygotowania do uczciwego życia na wolności, a także zachowanie i rozwój sił fizycznych oraz umysłowych.
§  2. 
Czas pracy skazanego odpowiada ogólnie przyjętemu czasowi pracy.
§  3.  24
 Należność skazanego za pracę ustala się według zasad wynagradzania pracowników za pracę tego rodzaju, którą wykonuje skazany, chyba że skazany wyrazi zgodę na niższe wynagrodzenie.
§  4.  25
 Za prace porządkowe oraz pomocnicze o charakterze administracyjno-gospodarczym, wykonywane na rzecz zakładu karnego w wymiarze nie przekraczającym 60 godzin miesięcznie, wynagrodzenie skazanemu nie przysługuje. Za sumienną pracę mogą być przyznawane nagrody pieniężne.
§  5.  26
 Skazanego - za jego pisemną zgodą - można nieodpłatnie zatrudnić przy pracach publicznych na rzecz organów samorządu terytorialnego.
Art.  491.  27
§  1.  28
 Okresy pracy wykonywanej w czasie odbywania kary pozbawienia wolności - w wymiarze czasu pracy nie niższym niż połowa obowiązującego pracownika w danym zawodzie - uważa się za okresy równorzędne z okresami zatrudnienia w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin.
§  2. 
Okresy pracy wykonywanej przez skazanego, o którym mowa w § 1, wlicza się do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze.
Art.  492.  29

 Skazany, który uległ wypadkowi lub zachorował na chorobę zawodową przy wykonywaniu pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności, ma prawo do świadczeń z tytułu tego wypadku lub choroby na zasadach przewidzianych dla pracowników. W razie śmierci skazanego wskutek takiego wypadku lub choroby, świadczenia z tego tytułu przysługują pozostałym po nim członkom rodziny na zasadach przewidzianych dla członków rodzin pracownika.

Art.  50. 

Zdolność skazanego do pracy, a w uzasadnionych wypadkach także rodzaj i czas pracy, określa lekarz; ogólnie obowiązujące przepisy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy stosuje się.

Art.  51. 
§  1.  30
 Skazanemu zatrudnionemu odpłatnie przysługuje po roku nieprzerwanej pracy wykonywanej w czasie odbywania kary 12 dni roboczych płatnego wypoczynku.
§  2. 
Niezależne od skazanego przerwy w pracy nie przekraczające łącznie 3 miesięcy w roku nie pozbawiają skazanego prawa do wypoczynku.
§  3. 
W okresie wypoczynku skazany korzysta z ulg określonych w regulaminie.
Art.  52.  31
§  1.  32
 Z należności za pracę potrąca się 10% na cele pomocy określonej w art. 34 i 35 oraz na zapobieganie przestępczości; z pozostałej części nie mniej niż 50% przypada skazanemu, a resztę przekazuje się do budżetu państwa.
§  2. 
Wysokość przypadającej skazanemu części należności zależy od rodzaju wykonywanej pracy, od postawy skazanego w pracy i jego stosunków rodzinnych.
Art.  53. 
§  1.  33
 Z przypadającej skazanemu części należności lub przyznanej nagrody pieniężnej jest wolne od egzekucji 60% tej części należności lub przyznanej nagrody, nie więcej jednak niż kwota w wysokości najniższego wynagrodzenia pracowników zatrudnionych w uspołecznionych zakładach pracy, a ponadto dodatek za pracę uciążliwą, niebezpieczną lub szkodliwą dla zdrowia. Jeżeli jednak wysokość przypadającej skazanemu części należności została podwyższona ze względu na ciążący na nim obowiązek alimentacyjny albo obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu przestępstwem przeciwko życiu lub zdrowiu, z podwyżki tej może być prowadzona egzekucja jedynie dla zaspokojenia roszczeń alimentacyjnych lub roszczeń pokrzywdzonego o naprawienie takiej szkody.
§  2. 
Z pieniędzy znajdujących się w depozycie zakładu karnego wolne od egzekucji są sumy otrzymywane przez skazanego od osób najbliższych do wysokości określonej w regulaminie.
§  21.  34
 Zakres i wysokość wolnych od egzekucji kwot pochodzących z innych źródeł niż wymienione w § 1 i 2 określi regulamin.
§  3.  35
 W każdym razie nie podlega egzekucji kwota niezbędna na pokrycie kosztów przejazdu skazanego z zakładu karnego do miejsca zamieszkania i na wyżywienie w ciągu najbliższych dni po zwolnieniu; wysokość tej kwoty oraz zasady jej gromadzenia określi regulamin.
Art.  54. 
§  1. 
W zakładzie karnym prowadzi się nauczanie zawodu i nauczanie w zakresie co najmniej szkoły podstawowej.
§  2. 
Niezależnie od obowiązku pracy obowiązkowi nauki podlega w szczególności skazany, który nie ma podstawowego wykształcenia lub zawodu, jeżeli stan jego zdrowia nie stoi temu na przeszkodzie, chyba że ze względu na krótki okres kary lub podeszły wiek skazanego rozpoczynanie nauki nie jest celowe.
§  3. 
Skazanemu można zezwolić na samokształcenie i zdawanie egzaminów.
Art.  55. 
§  1.  36
 Skazanym wyróżniającym się wzorową postawą, a zwłaszcza pilnością w pracy lub nauce, dyrektor zakładu karnego może przyznawać nagrody.
§  2. 
Rodzaje i skalę nagród określi regulamin.
§  3.  37
 Najwyższą nagrodę stanowi zezwolenie uprawniające do opuszczenia zakładu karnego na czas nie przekraczający 5 dni. Z nagrody może korzystać jedynie skazany wyróżniający się dobrym zachowaniem i postępami w resocjalizacji, po odbyciu co najmniej połowy tej części kary pozbawienia wolności, po której może być warunkowo przedterminowo zwolniony.
§  4. 
Przyznanie nagrody wymienionej w § 3 wymaga zgody sędziego penitencjarnego.
Art.  56. 
§  1. 
Za naruszenie porządku i dyscypliny obowiązujących w zakładzie karnym skazany podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej; nie wyłącza to odpowiedzialności karnej, jeżeli naruszenie zawiera znamiona przestępstwa.
§  2. 
Wymierzając karę dyscyplinarną należy uwzględnić zasady stopniowania i indywidualizacji, mając w szczególności na względzie rodzaj i okoliczności czynu, stopień zawinienia, stosunek do popełnionego przekroczenia, dotychczasową postawę i zachowanie się sprawcy, cechy jego osobowości i stan zdrowia oraz zadania wychowawcze.
§  3. 
Najsurowszymi karami dyscyplinarnymi są:
1)
obniżenie przypadającej skazanemu części należności za pracę, nie więcej niż o 25%, na okres nie przekraczający 3 miesięcy;
2)
pozbawienie lub ograniczenie widzeń na okres do 3 miesięcy;
3) 38
 osadzenie w celi izolacyjnej na okres do 1 miesiąca;
4) 39
 (skreślony).
§  4.  40
 Kary wymienionej w § 3 pkt 3 nie stosuje się wobec kobiet ciężarnych i karmiących.
§  5. 
Inne kary dyscyplinarne określi regulamin.
Art.  57. 
§  1.  41
 Kary dyscyplinarne wymierza dyrektor zakładu karnego, który może zwrócić się uprzednio do komisji penitencjarnej o opinię albo przekazać tej komisji swoje uprawnienia w zakresie wymierzania niektórych kar dyscyplinarnych.
§  2.  42
 Wymierzenie kary dyscyplinarnej osadzenia w celi izolacyjnej wymaga zgody sędziego penitencjarnego.
§  3. 
Łączenie kar dyscyplinarnych jest dopuszczalne w granicach określonych w regulaminie.
Art.  58. 
§  1. 
Sędzia penitencjarny lub prokurator może wstrzymać wykonanie kary dyscyplinarnej na czas potrzebny do wyjaśnienia okoliczności uzasadniających jej wymierzenie.
§  2. 
Sędzia penitencjarny uchyla albo zmienia decyzję o ukaraniu dyscyplinarnym, jeżeli decyzja ta jest sprzeczna z prawem lub zasadami polityki penitencjarnej.
Art.  59. 
§  1. 
W wypadkach losowych sędzia penitencjarny może zezwolić skazanemu na opuszczenie zakładu karnego, w miarę potrzeby w asyście funkcjonariuszy Służby Więziennej, na czas nie przekraczający 5 dni; czasu tego nie odlicza się od okresu odbywania kary, chyba że sędzia penitencjarny zarządzi inaczej w wypadku, gdy skazany w tym okresie nadużył zaufania.
§  2.  43
 W wypadkach nagłych zezwolenia na czasowe opuszczenie zakładu może na czas określony w § 1 udzielić dyrektor zakładu karnego; wówczas jest obowiązany zawiadomić o tym niezwłocznie sędziego penitencjarnego oraz prokuratora.
Art.  60. 
§  1.  44
 W razie dokonania przez skazanego samouszkodzenia można nie zaliczyć mu na poczet odbywanej kary okresu leczenia w szpitalu lub w izbie chorych, a kosztami leczenia w całości lub w części obciążyć skazanego; wniosek w tej kwestii może złożyć dyrektor zakładu karnego.
§  2. 
Postanowienie wydaje sąd penitencjarny po zbadaniu okoliczności i motywów samouszkodzenia, a w razie potrzeby po zapoznaniu się z opinią psychiatry lub psychologa.
§  3. 
Na postanowienie sądu skazanemu przysługuje zażalenie.
Art.  61. 

Niezależnie od obowiązków określonych przepisami o zwalczaniu chorób zakaźnych, wenerycznych i gruźlicy skazany ma ponadto obowiązek poddania się badaniom lekarskim, zabiegom sanitarnym oraz zarządzonemu przez lekarza leczeniu odwykowemu. W razie odmowy można do skazanego zastosować przymus bezpośredni.

Art.  62. 
§  1. 
W wypadku gdy zdrowiu skazanego grozi niebezpieczeństwo spowodowane odmową przyjmowania pokarmu, lekarz podejmuje decyzję o konieczności i rodzaju zabiegów, które powinny być dokonane; zabiegi te mogą być dokonane nawet mimo sprzeciwu skazanego.
§  2. 
W wypadku gdy życiu skazanego grozi poważne niebezpieczeństwo, można, jeżeli wymagają tego względy zdrowotne stwierdzone orzeczeniem komisji lekarskiej, dokonać koniecznego zabiegu lekarskiego, nie wyłączając chirurgicznego, nawet pomimo sprzeciwu skazanego. W nagłych wypadkach, jeżeli zachodzi bezpośrednie niebezpieczeństwo śmierci skazanego, o konieczności zabiegu decyduje lekarz.
Art.  63. 
§  1. 
Jeżeli nie ma niebezpieczeństwa dla zdrowia, sędzia penitencjarny po zasięgnięciu opinii lekarza może zezwolić na dokonanie mimo sprzeciwu skazanego zabiegu zmierzającego do usunięcia tatuażu o treści obraźliwej lub nieprzyzwoitej.
§  2. 
Skazanego można obciążyć kosztami zabiegu w całości lub w części.
Art.  64. 
§  1. 
Jeżeli tę samą osobę skazano na kilka nie podlegających łączeniu kar pozbawienia wolności, wykonuje się je w takiej kolejności, w jakiej uprawomocniły się wyroki, w których orzeczono te kary.
§  2. 
Sędzia penitencjarny może zarządzić wykonanie kar w innej kolejności niż określona w § 1, jeżeli względy penitencjarne tego wymagają.

4.

Odroczenie i przerwa wykonania kary.

Art.  65. 
§  1. 
Wykonanie kary pozbawienia wolności w wypadku choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonanie kary sąd odracza do czasu ustania przeszkody.
§  2. 
Za ciężką chorobę uważa się taki stan skazanego, przy którym umieszczenie go w zakładzie karnym może zagrażać życiu lub spowodować dla jego zdrowia poważne niebezpieczeństwo.
Art.  66. 
Art. 301 § 1 Kodeksu karnego stosuje się odpowiednio, jeżeli względem żołnierza odbywającego zasadniczą służbę wojskową zarządzono wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności bez względu na jej wymiar.
Art.  67. 
§  1. 
Sąd może odroczyć wykonanie kary pozbawienia wolności na okres do 6 miesięcy, jeżeli przemawia za tym szczególny interes społeczny lub jeżeli natychmiastowe wykonanie kary pociągnęłoby dla skazanego lub jego rodziny skutki zbyt ciężkie.
§  2. 
Okres odroczenia biegnie od daty wydania postanowienia w tej kwestii.
§  3. 
Odroczenie może być udzielane kilkakrotnie, jednakże łączny okres odroczenia nie może przekraczać roku.
Art.  68. 
§  1. 
Sąd penitencjarny udziela przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności w wypadku określonym w art. 65 § 1 do czasu wyzdrowienia, a poza tym może udzielić przerwy na okres do roku, jeżeli przemawia za tym szczególny interes społeczny albo ważne względy zdrowotne lub rodzinne.
§  2. 
Nie można udzielić przerwy przed upływem roku od daty ukończenia poprzedniej przerwy, chyba że zachodzi wypadek choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby skazanego albo inny wypadek losowy lub przemawia za tym szczególny interes społeczny.
Art.  69. 
§  1.  45
 Na postanowienie w przedmiocie odroczenia lub przerwy prokuratorowi i skazanemu przysługuje zażalenie w terminie 3 dni; zażalenie podlega rozpoznaniu w terminie 7 dni.
§  2. 
Wykonanie postanowienia o udzieleniu przerwy wstrzymuje się na okres 3 dni, a jeżeli prokurator złożył zażalenie - do czasu uprawomocnienia się postanowienia. Postanowienie podlega jednak wykonaniu niezwłocznie, jeżeli zostało wydane na wniosek prokuratora albo jeżeli prokurator oświadczył, że nie sprzeciwia się udzieleniu przerwy.
Art.  70. 
§  1. 
Odroczenie wykonania kary sąd może odwołać w razie ustania przyczyn, dla których zostało udzielone, lub w wypadku, gdy skazany nie korzysta z odroczenia kary w celu, w jakim zostało udzielone, albo rażąco narusza porządek prawny.
§  2. 
Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do przerwy w odbywaniu kary; postanowienie o odwołaniu przerwy wydaje sąd penitencjarny.
§  3. 
Na postanowienie o odwołaniu odroczenia lub przerwy skazanemu przysługuje zażalenie.
Art.  71. 
§  1. 
Zarządzenie wykonania odroczonej kary pozbawienia wolności wobec żołnierza może nastąpić również na wniosek dowódcy lub kolektywu żołnierskiego przedstawiony za pośrednictwem dowódcy.
§  2. 
Przed wydaniem postanowienia sąd powinien wysłuchać skazanego i jego obrońcę.
§  3. 
Na postanowienie zarządzające wykonanie odroczonej kary pozbawienia wolności skazanemu przysługuje zażalenie.
Art.  72. 
§  1. 
Wniosek o zastosowanie art. 301 § 3 Kodeksu karnego powinien być złożony nie później niż w dniu ukończenia służby przez żołnierza.
§  2. 
Na postanowienie odmawiające zwolnienia od kary skazanemu przysługuje zażalenie.
Art.  73. 

W sprawach określonych w art. 65-72 udział prokuratora w posiedzeniu sądu jest obowiązkowy.

5.

Wykonanie warunkowo zawieszonej kary.

Art.  74. 
§  1. 
W sprawach związanych z wykonaniem orzeczenia o warunkowym zawieszeniu oraz w sprawie zarządzenia wykonania zawieszonej kary właściwy jest sąd, który w danej sprawie wyrokował w pierwszej instancji, jednakże w stosunku do osoby skazanej przez sąd powszechny pozostającej pod dozorem właściwy jest sąd powiatowy, w którego okręgu dozór jest wykonywany.
§  2. 
Wniosek o ustanowienie, rozszerzenie lub zmianę obowiązków, o których mowa w art. 75 § 2 pkt 4-9 kodeksu karnego, o zwolnienie od wykonania tych obowiązków albo o oddanie pod dozór lub o zwolnienie od dozoru, a także o zarządzenie wykonania zawieszonej kary pozbawienia wolności może złożyć również osoba, instytucja albo organizacja społeczna, która udzieliła poręczenia lub pod której dozór oddano skazanego.
§  3. 
W okresie próby osoba, instytucja albo organizacja społeczna, pod której dozór oddano skazanego, powinna informować sąd o zachowaniu się skazanego, a w szczególności o tym, czy wykonuje on nałożone obowiązki.
§  4. 
Przed wydaniem postanowienia w kwestii zarządzenia wykonania zawieszonej kary sąd powinien wysłuchać skazanego i jego obrońcę, a udział prokuratora w posiedzeniu jest obowiązkowy.
§  5. 
Na postanowienie sądu skazanemu przysługuje zażalenie.
Art.  75. 

Oddając skazanego pod dozór, sąd może zrezygnować z udzielonego poręczenia, zwolnienie od dozoru może uzależnić od poręczenia.

Art.  76. 

Zasady i tryb wykonywania dozoru, tryb wyznaczania przedstawicieli przez zakłady pracy, instytucje i organizacje społeczne, jak również zakres ich obowiązków określi w drodze rozporządzenia Minister Sprawiedliwości, a w stosunku do skazanych przez sądy wojskowe - Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej.

Art.  77. 

Jeżeli skazany nie pozostaje pod dozorem, sąd powinien w miarę potrzeby zarządzić zebranie informacji o zachowaniu się skazanego w okresie próby, a w szczególności o wykonaniu przezeń nałożonych obowiązków oraz przestrzeganiu porządku prawnego.

6.

Warunkowe przedterminowe zwolnienie.

Art.  78. 
§  1. 
O warunkowym zwolnieniu orzeka sąd penitencjarny; posiedzenie powinno odbyć się w zakładzie karnym.
§  2.  46
 Wniosek o warunkowe zwolnienie może złożyć dyrektor zakładu karnego.
§  3. 
Wniosku skazanego lub jego obrońcy złożonego przed upływem terminu wymienionego w art. 91 § 1 i 2 Kodeksu karnego lub przed upływem 3 miesięcy od wydania postanowienia o odmowie warunkowego zwolnienia, jeżeli orzeczona kara nie przekracza 2 lat pozbawienia wolności, a przed upływem 6 miesięcy, jeżeli ten okres przekracza, nie rozpoznaje się aż do upływu tego terminu lub tego okresu.
Art.  79. 
§  1. 
Sąd penitencjarny powinien wysłuchać przedstawiciela administracji zakładu karnego oraz skazanego. Udział prokuratora w posiedzeniu jest obowiązkowy.
§  2. 
Skazanemu przysługuje zażalenie na drugie i dalsze postanowienie odmawiające warunkowego zwolnienia, a na pierwsze postanowienie odmawiające - tylko w wypadku pozytywnej opinii administracji zakładu karnego.
§  3.  47
 Na postanowienie w przedmiocie warunkowego zwolnienia zażalenie przysługuje prokuratorowi, a na postanowienie odmawiające takiego zwolnienia - również dyrektorowi zakładu karnego, jeśli złożył wniosek o warunkowe zwolnienie - w terminie 3 dni; podlega ono rozpoznaniu w ciągu 7 dni; art. 69 § 2 stosuje się odpowiednio.
Art.  80. 
§  1. 
W sprawach związanych z wykonaniem orzeczenia o warunkowym zwolnieniu oraz w sprawie odwołania warunkowego zwolnienia właściwy jest sąd penitencjarny, który udzielił zezwolenia, a jeżeli zwolniony pozostaje pod dozorem - sąd penitencjarny, w którego okręgu dozór jest wykonywany.
§  2. 
Wniosek o ustanowienie, rozszerzenie lub zmianę obowiązków, o których mowa w art. 94 Kodeksu karnego, o zwolnienie od wykonania tych obowiązków albo o oddanie pod dozór lub zwolnienie od dozoru, a także o odwołanie warunkowego zwolnienia może złożyć również osoba, instytucja albo organizacja społeczna, która udzieliła poręczenia lub pod której dozór oddano zwolnionego.
§  3. 
W okresie próby osoba, instytucja albo organizacja społeczna, pod której dozór oddano zwolnionego, powinna informować sąd o zachowaniu się zwolnionego, a w szczególności o tym, czy wykonuje on nałożone obowiązki i przestrzega porządku prawnego.
§  4. 
Przed wydaniem postanowienia w kwestii odwołania warunkowego zwolnienia sąd powinien wysłuchać zwolnionego i jego obrońcę, a udział prokuratora w posiedzeniu jest obowiązkowy.
§  5. 
Na postanowienie sądu skazanemu przysługuje zażalenie.
Art.  81. 
Art. 
75-77 stosuje się odpowiednio.
14 Art. 38 § 2 zmieniony przez art. 134 pkt 2 ustawy z dnia 26 kwietnia o Służbie Więziennej (Dz.U.96.61.283) z dniem 1 września 1996 r.
15 Art. 39 § 1 zmieniony przez art. 2 pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.
16 Art. 39 § 11 dodany przez art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.
17 Art. 39 § 12 dodany przez art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.
18 Art. 39 § 2 zmieniony przez art. 2 pkt 4 lit. c) ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.
19 Art. 40 skreślony przez art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.
20 Art. 44 zmieniony przez art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.
21 Art. 45 § 2 zmieniony przez art. 2 pkt 7 ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.
22 Art. 46 zmieniony przez art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.
23 Art. 47 zmieniony przez art. 1 pkt 8 ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.
24 Art. 49 § 3:

- zmieniony przez art. 1 pkt 9 ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.

- zmieniony przez art. 2 pkt 9 lit. a) ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.

25 Art. 49 § 4:

- zmieniony przez art. 1 pkt 9 ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.

- zmieniony przez art. 2 pkt 9 lit. b) ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.

26 Art. 49 § 5 dodany przez art. 2 pkt 9 lit. c) ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.
27Art. 491 dodany przez art. 1 pkt 10 ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.
28 Art. 491 § 1 zmieniony przez art. 17 ustawy z dnia 24 maja 1990 r. o zmianie niektórych przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym (Dz.U.90.36.206) z dniem 27 marca 1990 r.
29 Art. 492 dodany przez art. 1 pkt 10 ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.
30 Art. 51 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 11 ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.
31 Art. 52 zmieniony przez art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.
32 Art. 52 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 12 ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.
33 Art. 53 § 1:

- zmieniony przez art. 5 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz.U.82.16.125) z dniem 7 czerwca 1982 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 13 ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.

34 Art. 53 § 21 dodany przez art. 2 pkt 11 lit. a) ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.
35 Art. 53 § 3 zmieniony przez art. 2 pkt 11 lit. b) ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U.95.95.475) z dniem 20 listopada 1995 r.
36 Art. 55 § 1 zmieniony przez art. 134 pkt 2 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U.96.61.283) z dniem 1 września 1996 r.
37 Art. 55 § 3 zmieniony przez art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1988 r. o zmianie niektórych przepisów prawa karnego i prawa o wykroczeniach (Dz.U.88.20.135) z dniem 1 lipca 1988 r.
38 Art. 56 § 3 pkt 3 zmieniony przez art. 1 pkt 14 lit. a) ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.
39 Art. 56 § 3 pkt 4 skreślony przez art. 1 pkt 14 lit. a) ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.
40 Art. 56 § 4 zmieniony przez art. 1 pkt 14 lit. b) ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.
41 Art. 57 § 1 zmieniony przez art. 134 pkt 2 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U.96.61.283) z dniem 1 września 1996 r.
42 Art. 57 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 15 ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.
43 Art. 59 § 2 zmieniony przez art. 134 pkt 2 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U.96.61.283) z dniem 1 września 1996 r.
44 Art. 60 § 1 zmieniony przez art. 134 pkt 2 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U.96.61.283) z dniem 1 września 1996 r.
45 Art. 69 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.
46 Art. 78 § 2 zmieniony przez art. 134 pkt 2 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U.96.61.283) z dniem 1 września 1996 r.
47 Art. 79 § 3:

- zmieniony przez art. 1 pkt 17 ustawy z dnia 23 lutego 1990 r. (Dz.U.90.14.85) zmieniającej nin. ustawę z dniem 28 marca 1990 r.

- zmieniony przez art. 134 pkt 2 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz.U.96.61.283) z dniem 1 września 1996 r.

Nasza strona internetowa wykorzystuje pliki cookie. Jeśli zgadzasz się na używanie plików cookie kliknij "Zamknij" lub po prostu kontynuuj przeglądanie. Uzyskaj więcej informacji lub zmień ustawienia .