Rozdział 1 - Dochodzenie. - Kodeks wojskowego postępowania karnego.
Dziennik Ustaw
Dz.U.1936.76.537
Akt utracił moc Wersja od: 31 lipca 1939 r.
Rozdział I.
Dochodzenie.
Dochodzenie.
§ 1.
Każdy ma prawo, a każdy urząd i przełożony wojskowy w zakresie swego działania ma obowiązek, dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa, należącego do właściwości sądów wojskowych a ściganego z urzędu, zawiadomić o tym prokuratora wojskowego, oficera sądowego, zwierzchnika sądowo-karnego, przełożoną władzę wojskową podejrzanego, władzę garnizonową lub żandarmerię, a jeżeli takie zawiadomienie jest utrudnione - policję, wójta lub sołtysa.§ 2.
Żołnierze w czynnej służbie wojskowej zawiadamiają o przestępstwach zasadniczo w drodze służbowej.§ 1.
Przełożona władza wojskowa dowiedziawszy się o przestępstwie, ściganym z urzędu a należącym do właściwości sądów wojskowych, przedsiębierze wszystko co potrzeba, aby zabezpieczyć jego ślady i dowody, korzystając w razie potrzeby z pomocy żandarmerii, oraz zawiadamia natychmiast właściwego oskarżyciela publicznego przed sądem wojskowym o przestępstwie i o przedsięwziętych czynnościach.§ 2.
Jeżeli jednak okoliczności przypadku wymagają:a)
przeprowadzenia szczególnie dokładnego dochodzenia;b)
przeprowadzenia dochodzenia poza obrębem jednostki wojskowej (formacji, zakładu, urzędu);c)
zastosowania szczególnych środków celem zebrania dowodów winy lub poszlak, albo wykrycia lub zabezpieczenia osoby podejrzanego;d)
wezwania pomocy służbowej cywilnych organów bezpieczeństwa publicznego; -przełożona władza wojskowa zarządza jedynie konieczne zabezpieczenie śladów i dowodów przestępstwa, poruczając bezzwłocznie żandarmerii przeprowadzenie dalszego dochodzenia. Żandarmeria zawiadamia niezwłocznie właściwego prokuratora wojskowego o przestępstwie i o przedsięwziętych czynnościach.
§ 3.
Obowiązki wymienione w § 1 ciążą również na władzy garnizonowej oraz na żandarmerii, znajdujących się najbliżej miejsca popełnienia przestępstwa lub pobytu podejrzanego - jeżeli przełożona władza wojskowa podejrzanego nie może wkroczyć na czas.§ 4.
Jeżeli wkroczenie władz wojskowych, wymienionych w § 1 i 3, nie może na czas nastąpić, wówczas policja państwowa lub organa sądownictwa powszechnego przedsiębiorą wszystko co potrzeba, aby zabezpieczyć ślady i dowody przestępstwa, a o przedsięwziętych czynnościach zawiadamiają natychmiast prokuratora wojskowego.§ 5.
Jeżeli o przestępstwie, wymienionym w § 1, dowie się najpierw wójt lub sołtys - zawiadomi natychmiast żandarmerię albo najbliższe dowództwo wojskowe lub policję państwową, a do czasu ich wkroczenia przedsiębierze wszystko co potrzeba, aby zabezpieczyć ślady i dowody przestępstwa.§ 1.
Władze i organa wojskowe mogą w toku dochodzenia zwracać się do władz cywilnych, a w szczególności do prokuratorów, o dokonanie czynności urzędowych, które mają na celu zabezpieczyć ślady i dowody przestępstwa, jeżeli czynności te wchodzą w zakres działania danych władz cywilnych i są dopuszczalne wedle obowiązujących je przepisów.§ 2.
O dokonanie czynności wymienionych w § 1 należy się zwracać do władz cywilnych tylko wówczas, jeżeli dana czynność nie może być bez większych trudności dokonana przez władze lub organa wojskowe.W razie popełnienia w budynku zajętym przez wojsko lub marynarkę wojenną, albo w obrębie jednostki wojskowej (formacji, zakładu, urzędu) przestępstwa ściganego z urzędu, nie należącego do właściwości sądów wojskowych, przedsiębierze właściwa władza wojskowa albo żandarmeria wszystko co potrzeba, aby zabezpieczyć ślady i dowody przestępstwa oraz zawiadamia właściwego oskarżyciela publicznego lub policję państwową o przestępstwie i o przedsięwziętych czynnościach.
Jeżeli prokurator wojskowy otrzyma zawiadomienie lub w inny sposób dowie się o popełnieniu przestępstwa, ściganego z urzędu a należącego do właściwości sądów wojskowych, albo też jeżeli prokurator wojskowy otrzyma skargę wniesioną w myśl art. 47, przeprowadza w miarę potrzeby dochodzenie bezpośrednio albo też zleca przeprowadzenie dochodzenia żandarmerii.
§ 1.
Dochodzenie ma na celu wyjaśnienie, czy istotnie popełniono przestępstwo, kogo można o nie podejrzewać i czy jest dostateczna podstawa, by oskarżyciel mógł żądać wszczęcia postępowania sądowego.§ 2.
Dochodzenie polega:a)
na rozpatrywaniu podejrzanych i osób, które mogą coś wiedzieć o przestępstwie lub jego sprawcy,b)
na zbieraniu niezbędnych informacji co do osoby podejrzanego, a zwłaszcza co do pobudek jego działania, stosunku do pokrzywdzonego, stopnia rozwoju umysłowego, charakteru, dotychczasowego życia i zachowania się po spełnieniu przestępstwa,c)
na dokonywaniu wywiadów i innych czynności, wynikających z istoty dochodzenia.§ 1.
W toku dochodzenia prokurator wojskowy i żandarmeria mogą zwracać się do władz i organów wojskowych i cywilnych o udzielenie potrzebnych wyjaśnień i wiadomości oraz o spełnienie poszczególnych czynności, wynikających z istoty dochodzenia.§ 2.
Prokurator wojskowy i żandarmeria, prowadząc dochodzenie, mają prawo wzywać osoby do stawienia się, z oznajmieniem skutków, przewidzianych w art. 89.§ 3.
Wniosek o przymusowe sprowadzenie oraz o ukaranie za niestawiennictwo stawia w sądzie, wymienionym w art. 89 § 1 lub § 2, prokurator wojskowy lub żandarmeria. Sprowadzenie nie stawającego może zarządzić także prokurator wojskowy.§ 1.
Z przebiegu czynności, dokonywanych w toku dochodzenia przez prokuratora wojskowego, spisuje się protokoły, stosując odpowiednio przepisy art. 181 do 191; z przebiegu czynności, dokonywanych w toku dochodzenia przez inne władze lub organa, sporządza się zapiski.§ 2.
Zapiski z przesłuchania podejrzanego i świadków, sporządzone przez żandarmerię w toku dochodzenia zleconego przez prokuratora wojskowego, mają być odczytane osobie przesłuchanej i przez nią podpisane. Przepis art. 190 § 3, 4, należy tu stosować.§ 1.
Jeżeli prokurator wojskowy uzna, że okoliczności przytoczone w zawiadomieniu lub w skardze oskarżyciela prywatnego albo wyniki dochodzenia wymagają wszczęcia postępowania sądowego, to wnosi o przeprowadzenie śledztwa lub składa sądowi wojskowemu akt oskarżenia.§ 2.
Do aktu oskarżenia lub wniosku o przeprowadzenie śledztwa dołącza się akta dochodzenia, zapiski i inne załączniki sprawy.§ 1.
Jeżeli prokurator wojskowy uzna, że okoliczności przytoczone w zawiadomieniu lub w skardze oskarżyciela prywatnego nie dają podstawy do wszczęcia postępowania karnego, albo też że wyniki dochodzenia nie dają podstawy do wszczęcia postępowania sądowego lub dalszego prowadzenia dochodzenia, to odmawia ścigania lub umarza dochodzenie.§ 2.
Jeżeli ze względu na okoliczności przytoczone w zawiadomieniu lub w skardze oskarżyciela prywatnego albo ze względu na wyniki dochodzenia przestępstwo nadaje się do ukarania dyscyplinarnego, prokurator wojskowy odmawia ścigania lub umarza dochodzenie i przedstawia zwierzchnikowi sądowo-karnemu odpowiedni wniosek o ukaranie dyscyplinarne.§ 3.
O odmowie ścigania lub umorzeniu dochodzenia zawiadamia się oskarżyciela prywatnego, pokrzywdzonego oraz osobę, którą przesłuchano jako podejrzaną albo co do której wydano nakaz aresztowania.§ 4.
Odmowa ścigania lub umorzenie dochodzenia nie wyklucza skierowania sprawy do przełożonego dyscyplinarnego sprawcy, jeżeli czyn może być uważany za przewinienie dyscyplinarne i jeżeli nie nastąpiło jeszcze przedawnienie.§ 1.
Na postanowienie o odmowie ścigania lub o umorzeniu dochodzenia służy oskarżycielowi prywatnemu i pokrzywdzonemu zażalenie.§ 2.
Zażalenie w sprawach należących do właściwości wojskowych sądów rejonowych rozstrzyga ostatecznie przełożony wojskowy sąd okręgowy, a w sprawach należących do właściwości wojskowych sądów okręgowych - Najwyższy Sąd Wojskowy.§ 3.
W razie uwzględnienia zażalenia zwierzchnik sądowo-karny oraz prokurator wojskowy ma spowodować wszczęcie lub dalsze prowadzenie postępowania.§ 1.
W razie odmówienia ścigania lub umorzenia dochodzenia prokurator wojskowy zarządza co potrzeba w przedmiocie dowodów rzeczowych.§ 2.
Na zarządzenia te służy zażalenie w trybie art. 203 § 2.§ 1.
W razie umorzenia dochodzenia wojskowy sąd okręgowy w przypadkach prawem przewidzianych, na wniosek prokuratora wojskowego, wyda na posiedzeniu niejawnym, po uprzednim wysłuchaniu podejrzanego lub jego obrońcy przez wyznaczonego w tym celu sędziego, postanowienie co do zastosowania względem podejrzanego środków wychowawczych lub zabezpieczających.§ 2.
Na postanowienie powyższe służy zażalenie.§ 1.
Dochodzenie umorzone może być na nowo podjęte w razie ujawnienia nowych okoliczności.§ 2.
Łączny czas pozbawienia podejrzanego wolności nie może w tym przypadku przekraczać okresów, wskazanych w art. 140.