Rozdział 2 - Przepisy ograniczające zaciąganie zobowiązań w walutach zagranicznych. - Wierzytelności w walutach zagranicznych.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1934.59.509

Akt utracił moc

Wersja od: 2 września 1939 r.

Rozdział  II.

Przepisy ograniczające zaciąganie zobowiązań w walutach zagranicznych.

Art.  9.

(1) Wpisy do ksiąg hipotecznych mogą być wnoszone tylko w walucie polskiej. Nie dotyczy to jednak czynności hipotecznych, dokonywanych w zakresie wpisów już ujawnionych w walutach zagranicznych choćby przez zastrzeżenie, wpisów wnoszonych w myśl ust. (2) pkt. 1), jako też czynności hipotecznych dokonywanych na podstawie aktów sądowych i notarjalnych zdziałanych przed wejściem w życie rozporządzenia niniejszego.

(2) Rozporządzenia Ministrów Skarbu i Sprawiedliwości określą:

1) przypadki, w których wpisy będą mogły być wnoszone w walucie zagranicznej;

2) warunki i zasady przerachowania wszelkiego rodzaju wierzytelności i zabezpieczeń hipotecznych, wyrażonych w walutach zagranicznych, nie wyłączając ujawnionych przez zastrzeżenie, zakres uprawnień stron przy dokonywaniu przerachowania oraz sposób jego ujawnienia w wykazie hipotecznym - bez zgody niższych wierzycieli.

Art.  10.

(1) Instytucje kredytowe, z wyjątkiem:

1) Banku Polskiego,

2) państwowych instytucyj kredytowych,

3) przedsiębiorstw bankowych, wymienionych w art. 2, 3 i 119 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 marca 1928 r. o prawie bankowem (Dz. U. R. P. Nr. 34, poz. 321),

4) towarzystw kredytu długoterminowego oraz

5) instytucyj, oznaczonych rozporządzeniami Ministra Skarbu, -

mogą dokonywać nowych operacyj kredytowych czynnych i biernych jedynie w walucie polskiej.

(2) Ograniczenie to nie dotyczy operacyj, dokonywanych w związku z już istniejącemi aktywami lub pasywami, wyrażonemi w walucie zagranicznej.

(3) Operacje, uskutecznione z przekroczeniem przepisów artykułu niniejszego, będą uważane za dokonane w walucie polskiej w kwocie, która wypadnie z przeliczenia waluty zagranicznej według kursu wypłat z dnia uskutecznienia operacji.

Art.  11.

(1) Instytucje, wymienione w art. 10 ust. (1) pkt. 2) i 3), mogą przyjmować nowe wkłady na książeczki wkładkowe imienne i na okaziciela - jedynie w walucie polskiej.

(2) Przepis art. 10 ust. (3) stosuje się analogicznie.

Art.  12.

(1) Umowy ubezpieczeń bezpośrednich mogą być zawierane tylko w walucie polskiej. Przepis ten nie ogranicza prawa zawierania umów przewidujących świadczenia w naturze.

(2) Minister Skarbu może w drodze wyjątku określić przypadki, w których umowy ubezpieczeń będą mogły być zawierane w walucie zagranicznej.