§ 2. - Zasady tworzenia, działania i finansowania warsztatów terapii zajęciowej.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1992.71.357

Akt utracił moc

Wersja od: 24 września 1992 r.

§  2.

1. Warsztat jest placówką pobytu dziennego.

2. Dzienny wymiar czasu trwania zajęć w warsztacie oraz dni wolne od zajęć dla uczestników, nie więcej jednak niż dwa dni w tygodniu, ustala kierownik warsztatu w dostosowaniu do programu rehabilitacji oraz potrzeb uczestników.

3. Rehabilitacja uczestników warsztatu odbywa się zgodnie z indywidualnym programem przygotowanym przez warsztat na podstawie zaleceń zespołu rehabilitacyjnego, o którym mowa w § 3 ust. 2. Program powinien określać w szczególności:

1) stanowisko terapii oraz jego techniczne i organizacyjne dostosowanie do sprawności psychofizycznej uczestnika,

2) przewidywany zakres terapii,

3) zakres i metody nauki zaradności osobistej i przystosowania do życia,

4) metody opanowywania czynności przysposabiających do pracy,

5) formy rehabilitacji psychicznej i społecznej,

6) formy współpracy z rodziną lub opiekunami,

7) osoby odpowiedzialne za realizację programu.

4. Warsztat zapewnia warunki konieczne do pełnej realizacji programu rehabilitacji.

5. Warsztat dokonuje okresowo, nie rzadziej niż raz na kwartał, oceny efektów rehabilitacyjnych w odniesieniu do uczestników warsztatu i w miarę potrzeb koryguje i rozwija program rehabilitacji.

6. Kierownik warsztatu na podstawie oceny, o której mowa w ust. 5, wnioskuje o skierowanie do ponownego badania i orzeczenia o inwalidztwie przez komisję lekarską do spraw inwalidztwa i zatrudnienia tych uczestników, którzy mogliby podjąć pracę.

7. Uczestnicy, w stosunku do których orzeczono osiągnięcie zdolności do pracy, mają prawo pozostawać w warsztacie do czasu uzyskania miejsca pracy, nie dłużej niż 3 miesiące od daty orzeczenia.

8. Wojewódzki ośrodek do spraw zatrudnienia i rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zwany dalej "ośrodkiem", na wniosek kierownika warsztatu ściśle współpracuje z biurami pracy właściwymi dla miejsca zamieszkania uczestników warsztatu, o których mowa w ust. 7, w celu uzyskania dla nich odpowiedniej pracy.

9. Zakłady pracy chronionej powinny zapewnić miejsca pracy dla tych spośród uczestników prowadzonego warsztatu, którzy będą zdolni do pracy.

10. Jednostka prowadząca warsztat ubezpiecza uczestników warsztatu od następstw nieszczęśliwych wypadków związanych z udziałem w zajęciach terapeutycznych oraz w drodze do i z warsztatu.

11. Uczestnik warsztatu może otrzymywać kieszonkowe w wysokości do 30% najniższego wynagrodzenia określonego przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnej na podstawie Kodeksu pracy. Wysokość kieszonkowego uzależniona jest od indywidualnego zaangażowania uczestnika w realizację programu rehabilitacji i ustalana przez kierownika warsztatu według zasad określonych w regulaminie warsztatu.