Część 1 - O zakresie mocy obowiązującej kodeksu karnego wojskowego. - Kodeks karny wojskowy.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1928.36.328

Akt utracił moc

Wersja od: 12 marca 1932 r.

Część pierwsza.

Dział  pierwszy.

O zakresie mocy obowiązującej kodeksu karnego wojskowego.

Art.  1.

Moc obowiązująca kodeksu niniejszego rozciąga się na przestępstwa wojskowe, popełnione przez:

1) osoby wojskowe, będące w czynnej służbie wojskowej;

2) oficerów i podoficerów zawodowych w stanie nieczynnym;

3) inwalidów wojskowych, umieszczonych w zakładach wojskowych dla nich przeznaczonych;

4) osoby, należące do załogi okrętu wojennego, znajdującego się w służbie, lub wzięte w charakterze służbowym na pokład takiego okrętu.

Art.  2.

Moc obowiązująca kodeksu niniejszego rozciąga się na przestępstwa wojskowe, popełnione przez:

1) osoby, które przebywają przy jednostce zmobilizowanej lub będącej poza granicami Rzeczypospolitej na mocy jakiegokolwiek stosunku służbowego lub umownego lub wogóle przy takiej jednostce znajdują się lub jej towarzyszą;

2) osoby, należące do załogi lub wzięte w charakterze służbowym na pokład statku, wcielonego czasowo do marynarki wojennej w razie mobilizacji lub wojny;

3) jeńców wojennych, pozostających pod nadzorem wojskowym.

Art.  3.

Moc obowiązująca kodeksu niniejszego rozciąga się na przestępstwa wojskowe, popełnione przez wojskowych zagranicą.

Art.  4.

Moc obowiązująca kodeksu niniejszego rozciąga się na przestępstwa wojskowe, popełnione na wojskowych państw sprzymierzonych w czasie pełnienia wspólnej służby w razie poręczonej wzajemności.

Art.  5.

Moc obowiązująca kodeksu niniejszego rozciąga się w wypadkach, przewidzianych w art. 52, 98 i 110, na przestępstwa wojskowe, popełnione przez oficerów i podoficerów zawodowych w stanie spoczynku.

Art.  6.

Moc obowiązująca kodeksu niniejszego rozciąga się na przestępstwa wojskowe, przewidziane w art. 52, 98 i 110, a popełnione przez osoby, uznane za zdolne do służby wojskowej, ochotników, nadkontyngentowych, zwolnionych do rezerwy, tudzież obowiązanych do pospolitego ruszenia - w czasie, gdy nie pełnią czynnej służby wojskowej.

Dział  drugi.

O zakresie mocy obowiązującej kodeksu karnego z 1903 r.

Art.  7.

Postanowienia, które według kodeksu karnego z 1903 r. mają ogólne zastosowanie do zbrodni i występków lub pewnego rodzaju zbrodni i występków, stosują się odpowiednio do zbrodni i występków wojskowych, przewidzianych kodeksem niniejszym. Występkami wojskowemi są także przestępstwa, zagrożone karą aresztu wojskowego (art. 10).

Art.  8.

Moc obowiązująca kodeksu karnego z 1903 r. rozciąga się na przestępstwa pospolite, popełnione przez osoby, wyliczone w art. 1 i 2, w czasie, gdy ulegają mocy obowiązującej kodeksu niniejszego.

Art.  9. ¹

Moc obowiązująca kodeksu karnego z 1903 r. rozciąga się na zbrodnie i występki pospolite, popełnione zagranicą przez wojskowych, należących do wojska tamże wysłanego lub zajmujących zagranicą stanowiska służbowe także w wypadku, wskazanym w ust. 1 cz. 1 art. 10 powołanego kodeksu.

Dział  trzeci.

O karach wojskowych.

Kary główne.

Art.  10. ²

Kary wojskowe, wymierzane za przestępstwa wojskowe są:

1) kara śmierci przez rozstrzelanie;

2) areszt wojskowy.

Pozatem wymierzane będą kary, przewidziane w kodeksie karnym z 1903 r. Gdy kodeks niniejszy przewiduje zamknięcie w ciężkiem więzieniu terminowem lub w ciężkiem więzieniu, wymierzana będzie kara na czas od 4 do 15 lat.

Kary dodatkowe na czci.

Art.  11.

Kary na czci dla żołnierzy są:

1) dla szeregowych - wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej;

2) dla podoficerów i starszych szeregowców - degradacja;

3) dla oficerów - wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej i wydalenie z korpusu oficerskiego.

Szczególne postanowienia co do kar głównych.

Art.  12.

Rodzaje aresztu wojskowego są: areszt domowy, areszt kajutowy, obostrzony areszt domowy, obostrzony areszt kajutowy, areszt lekki, średni i ścisły.

Areszt kajutowy odpowiada aresztowi domowemu.

Areszt wojskowy wymierzany będzie na czas do tygodni sześciu, areszt ścisły tylko na czas do tygodni czterech.

Art.  13.

Areszt domowy stosuje się do oficerów, areszt kajutowy - do oficerów na okręcie, obostrzony areszt domowy i kajutowy - tylko do młodszych oficerów, lekki i średni - do szeregowych, ścisły - tylko do szeregowców.

Art.  14.

Jeżeli kodeks niniejszy przewiduje areszt wojskowy, można orzec każdy rodzaj aresztu wojskowego stosownie do stopnia wojskowego sprawcy.

Jeżeli kodeks niniejszy przewiduje pewien rodzaj aresztu wojskowego, którego nie można stosować do sprawcy z uwagi na jego stopień wojskowy, należy orzec bezpośrednio następujący dopuszczalny rodzaj aresztu wojskowego.

Jeżeli kodeks niniejszy nie przewiduje wyraźnie w poszczególnych wypadkach aresztu ścisłego, stosuje się go wyłącznie do tego, kto już był karany za zbrodnię wojskową lub występek wojskowy karą pozbawienia wolności.

Art.  15.

Jeżeli kodeks niniejszy oznacza za to samo przestępstwo zamknięcie w ciężkiem więzieniu lub w twierdzy, albo zamknięcie w więzieniu, zastępującem dom poprawy, lub w twierdzy, karę zamknięcia w twierdzy można orzec tylko wówczas, gdy przestępstwo nie jest wypływem nikczemnego sposobu myślenia.

Art.  16.

W wypadkach, w których kodeks karny z 1903 r. przewiduje do wyboru karę pieniężną lub karę pozbawienia wolności, nie można orzec kary pieniężnej, jeżeli wskutek przestępstwa równocześnie naruszono wojskowy obowiązek służbowy.

Szczególne postanowienia co do kar dodatkowych na czci.

Art.  17.

Co do szeregowych orzeka się wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej obok skazania:

1) na karę śmierci;

2) na karę ciężkiego więzienia.

Wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej można orzec co do szeregowych także obok skazania na więzienie lub więzienie, zastępujące dom poprawy, na czas dłuższy od lat trzech.

Art.  18.

Wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej szeregowego pociąga za sobą z mocy samego prawa:

1) utratę stopnia wojskowego;

2) utratę stanowiska służbowego i związanego z niem uposażenia;

3) utratę orderów, odznaczeń i oznak zaszczytnych oraz przywiązanych do ich posiadania uprawnień;

4) trwałą niezdolność do powtórnego wstąpienia do wojska i marynarki wojennej.

Art.  19.

Co do szeregowych (art. 11 ust. 2) orzeka się degradację:

1) obok skazania na zamknięcie w więzieniu na czas ponad rok jeden;

2) obok skazania na karę więzienia, zastępującego dom poprawy;

3) obok orzeczenia usunięcia z urzędu;

4) obok skazania na zamknięcie w więzieniu za przestępstwa, przewidziane w kodeksie karnym z 1903 r. w art.: 279, 351 ust. 1, 352, 427 cz. 2 i 3, 428 cz. 2, 431, 432, 442 cz. 3, 443 cz. ostatnia, 524, 526-527¹, 529, 574 cz. 2, 575, 581 cz. 3, 582 (ust. 3 tylko o ile czyn spełniono jako proceder), 586, 588, 590, 591 cz. 2, 595, 596, 612, 615, 656 cz. 3, 657-659, 661, 664;

5) w wypadkach, przewidzianych w kodeksie niniejszym.

Degradację można orzec:

1) obok skazania na zamknięcie w więzieniu na czas do roku jednego;

2) w wypadkach, przewidzianych w kodeksie niniejszym;

3) za ponowne powtórzenie przestępstwa wojskowego tożsamego lub jednorodnego;

4) w razie skazania po raz trzeci za przestępstwo wojskowe, jeżeli poprzednio już dwukrotnie nastąpiło skazanie i ukaranie za przestępstwo wojskowe;

5) jeżeli oprócz kary sądowej wykonano kilkakrotnie kary dyscyplinarne najwyższego stopnia a skazanie za przestępstwo wojskowe następuje powtórnie.

Orzeczenie degradacji jest wykluczone, jeżeli do czasu popełnienia nowego przestępstwa upłynęło od czasu odbycia kary miesięcy sześć.

Art.  20.

Degradacja szeregowego (art. 11 ust. 2) pociąga za sobą z mocy samego prawa powrót do stopnia szeregowca.

Art.  21.

Co do oficerów orzeka się wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej w wypadkach, w których w myśl części 1 art. 17 co do szeregowych nakazane jest wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej, tudzież w wypadkach, w których w myśl części 1 ust. 2, 4 i 5 art. 19 co do szeregowych nakazana jest degradacja.

Wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej można orzec co do oficerów w wypadkach, w których co do szeregowych dopuszczalne jest w myśl części 2 art. 17 wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej, tudzież w wypadkach, w których w myśl części 2 art. 19, wyjąwszy ust. 1, co do szeregowych dopuszczalna jest degradacja.

Art.  22.

Wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej oficera pociąga za sobą skutki, wskazane w art. 18.

Art.  23.

Wydalenie z wojska lub z marynarki wojennej oficera lub podoficera, będącego w stanie spoczynku, pociąga za sobą z mocy samego prawa skutki, wskazane w art. 18 ust. 1, 3 i 4.

Art.  24.

Wydalenie z korpusu oficerskiego orzeka się w wypadkach, w których co do szeregowych nakazana jest degradacja w myśl cz. 1 ust. 1 i 3 art. 19.

Wydalenie z korpusu oficerskiego można orzec:

1) obok skazania na zamknięcie w twierdzy na czas dłuższy od roku jednego;

2) w wypadkach, w których co do podoficerów degradacja jest dopuszczalna w myśl cz. 2 art. 19.

Art.  25.

Wydalenie z korpusu oficerskiego pociąga za sobą z mocy samego prawa:

1) utratę stopnia wojskowego;

2) utratę stanowiska służbowego i związanego z niem uposażenia.

Art.  26.

Wydalenie z korpusu oficerskiego oficera, będącego w stanie spoczynku, pociąga za sobą z mocy samego prawa utratę stopnia wojskowego.

Art.  27.

Skazanie przez sąd karny powszechny oficera lub podoficera zawodowego w stanie spoczynku:

1) na obszarze, na którym obowiązuje kodeks karny z 1903 r., na jedną z kar, przewidzianych w art. 17 cz. 1, 19 cz. 1, 21 cz. 1 i 24 cz. 1;

2) na obszarze, na którym obowiązuje ustawa karna z 1852 r., za przestępstwo, z którem łączą się z mocy samego prawa skutki skazania za zbrodnię w myśl tejże ustawy;

3) na obszarze, na którym obowiązuje kodeks karny z 1871 r., za przestępstwo, obok którego orzeczono utratę obywatelskich praw honorowych lub gdy skazanie nastąpiło za kradzież, sprzeniewierzenie, rabunek, wymuszenie, paserstwo, oszustwo, fałszowanie dokumentów, przestępstwa przeciw obyczajności z chęci zysku;

pociąga za sobą z mocy samego prawa te kary na czci, które w wypadku takiego skazania przez sąd wojskowy musiałyby być orzeczone w myśl art. 17-24 kodeksu karnego wojskowego.

Powyższe postanowienie ma również zastosowanie do wypadku, gdy do rozpatrywania sprawy o przestępstwo pospolite, popełnione przez osobę wojskową, podlegającą właściwości sądów wojskowych, jest właściwy sąd karny powszechny wskutek przekazania sprawy w myśl art. 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 maja 1920 r. (Dz. U. R. P. Nr. 59, poz. 368).

Art.  28.

Skazanie przez sąd powszechny osoby, zwolnionej do rezerwy tudzież do pospolitego ruszenia:

1) na obszarze, na którym obowiązuje ustawa karna z 1852 r., za przestępstwo, z którem łączą się z mocy samego prawa skutki skazania za zbrodnię w myśl tejże ustawy;

2) na obszarze, na którym obowiązuje kodeks karny z 1871 r., za przestępstwo, obok którego orzeczono utratę obywatelskich praw honorowych lub gdy skazanie nastąpiło za kradzież, sprzeniewierzenie, rabunek, wymuszenie, paserstwo, oszustwo, fałszowanie dokumentów, przestępstwa przeciw obyczajności z chęci zysku;

3) 3 na obszarze, na którym obowiązuje kodeks karny z 1903 r. za przestępstwo, zagrożone karą śmierci, ciężkiego więzienia albo więzienia, zastępującego dom poprawy, lub gdy skazanie nastąpiło za występek z chęci zysku

pociąga za sobą z mocy samego prawa utratę posiadanego stopnia starszego szeregowca, podoficera lub stopnia oficerskiego.

Dział  czwarty.

O warunkach poczytania i przestępczości czynów.

Art.  29.

Czynów, spełnionych przez przełożonego w celu obrony przed czynną napaścią podwładnego lub w celu wymuszenia posłuchu dla swych rozkazów w wypadku ostatecznej potrzeby i bezpośrednio grożącego niebezpieczeństwa, nie uważa się za nadużycie władzy służbowej.

Stosuje się to w szczególności do wypadku, gdy oficer z braku innych środków do utrzymania niezbędnego posłuchu znalazł się w położeniu, zniewalającem go do użycia broni przeciw podwładnemu, który mu stawił czynny opór.

Dział  piąty.

O rodzajach winy.

Art.  30.

Jeżeli naruszono prawo karne przez wykonanie rozkazu w sprawach służbowych, to odpowiada za to jedynie przełożony, który wydał rozkaz. Podwładnego spełniającego rozkaz, spotka jednak kara jako wspólnika przestępstwa:

1) gdy wydany mu rozkaz przekroczył albo

2) gdy wiedział o tem, że rozkaz przełożonego dotyczył czynu, którego celem było spełnienie zbrodni lub występku.

Art.  31.

Naruszenie obowiązku służbowego z bojaźni przed osobistem niebezpieczeństwem karze się tak samo jak umyślne naruszenie obowiązku służbowego.

Art.  32.

Kto inną osobę do spełnienia zbrodni wojskowej lub wspólnictwa w niej bezskutecznie wzywa lub kto wezwanie do popełnienia zbrodni wojskowej przyjmuje, ulegnie, o ile ustawa nie przewiduje innej kary, zamknięciu w więzieniu na czas nie krótszy od miesięcy trzech, gdy zbrodnia jest zagrożona karą śmierci lub bezterminowego ciężkiego więzienia, w więzieniu zaś lub w twierdzy na czas do lat dwu, gdy zbrodnia zagrożona jest karą łagodniejszą.

Tym samym karom ulega ten, kto ofiaruje się do popełnienia zbrodni wojskowej lub wspólnictwa w niej, jak również ten, kto takie zaofiarowanie przyjmuje.

Jedynie ustnie wyrażone wezwanie lub zaofiarowanie albo przyjęcie tychże ulega karze wówczas, gdy wezwanie lub zaofiarowanie się było związane z udzieleniem jakichkolwiek korzyści.

Dział  szósty.

O łagodzeniu i zamianie kar.

Art.  33. ⁴

Do zbrodni i występków wojskowych nie stosuje się przepisu art. 53 kodeksu karnego z 1903 r. o zamianie zamknięcia w więzieniu na areszt ani też przepisu art. 53^a tegoż kodeksu tudzież postanowień art. 19 - 22 przepisów przechodnich do tegoż kodeksu.

Art.  34.

Jeżeli dokonanie przestępstwa zagrożone jest zamknięciem w twierdzy, wymierza się za usiłowanie zamknięcie w twierdzy, przy uwzględnieniu usiłowania jako okoliczności, zmniejszającej winę.

Art.  35.

Jeżeli obok kary za dokonane przestępstwo dodatkowe kary na czci są dopuszczalne lub nakazane, to są one obok kary za usiłowanie dopuszczalne.

Art.  36.

W wypadkach przestępstw przeciw obowiązkom podporządkowania wojskowego (subordynacji wojskowej), jako też przestępstw, spełnionych w wykonywaniu służby, zawinione upicie się nie stanowi okoliczności, łagodzącej wymiar kary.

O zwolnieniu przedterminowem.

Art.  37.

Skazani na karę pozbawienia wolności wyrokiem wojskowego sądu karnego mogą być przedterminowo zwolnieni, jeśli odbyli już dwie trzecie, najmniej jednak sześć miesięcy wymierzonej kary i przez ten czas prowadzili się dobrze. Skazani na karę bezterminowego pozbawienia wolności mogą być przedterminowo zwolnieni, jeśli odbyli niemniej, niż lat piętnaście kary.

Przedterminowo zwolnić można także skazanych, którym karę śmierci aktem łaski zamieniono na karę pozbawienia wolności.

Do kary wymierzonej i do kary odbytej nie wlicza się zaliczonego na poczet kary aresztu śledczego lub tymczasowego przytrzymania ani też darowanej części kary.

Dział  siódmy.

O okolicznościach obciążających.

Art.  38. ⁵

Przy wymierzaniu kary aresztu wojskowego według przepisów co do zbiegu przestępstw łączy i zalicza się różne kary aresztu wojskowego wedle zasady, że jeden dzień ścisłego aresztu równa się dwom dniom średniego, jeden dzień średniego aresztu - dwom dniom lekkiego aresztu.

Łączenie i zaliczanie kar aresztu wojskowego i aresztu, przewidzianego w kodeksie karnym z 1903 r., następuje wedle zasady, że jeden dzień aresztu lekkiego lub domowego równa się jednemu dniu aresztu, przewidzianego w kodeksie karnym z 1903 r.

Art.  39.

Przedłużenie kary orzeka się:

1) względem przełożonych, którzy wspólnie z podwładnymi przestępstwo spełnili lub wogóle brali udział w przestępstwie podwładnych;

2) jeżeli spełniono przestępstwo z nadużyciem broni, uprawnień służbowych lub podczas wykonywania służby;

3) jeżeli przestępstwo spełniło więcej osób, zebranych w zbiegowisko lub w obecności tłumu.

Przepis art. 64 kodeksu karnego z 1903 r. o przedłużeniu zamknięcia w więzieniu, zastępującem dom poprawy i w twierdzy do lat ośmiu stosuje się i do więzienia wymierzonego na czas od dwu tygodni do lat sześciu; natomiast do kary aresztu wojskowego przepis tegoż artykułu nie ma zastosowania.

Dział  ósmy.

O przestępstwach, popełnionych wobec zebranych szeregowych, w polu, w obecności nieprzyjaciela.

Art.  40.

Przepisy kodeksu niniejszego, przewidujące karę ze względu na to, że przestępstwo spełniono wobec zebranych szeregowych, stosuje się wtedy, gdy oprócz przełożonego i biorących udział w przestępstwie obecnych było jeszcze co najmniej trzech żołnierzy, zebranych w celu pełnienia służby wojskowej.

Art.  41.

Przepisy kodeksu niniejszego o przestępstwach, popełnionych w polu, odnoszą się:

1) przez czas pozostawania wojska, marynarki wojennej lub ich poszczególnych części w stanie zmobilizowanym;

2) przez czas trwania stanu wojennego, ogłoszonego z mocy ustaw na obszarach tym stanem objętych;

3) do jednostek wojskowych, którym podczas rozruchu, rokoszu lub przedsięwzięcia wojennego dowodzący oficer służbowo ogłosił, że podczas tychże do nich przepisy powyższe będą stosowane;

4) do jeńców wojennych, którym najwyższy w miejscu ich pobytu dowodzący oficer służbowo oznajmił, że przepisy powyższe do nich będą stosowane.

Art.  42.

W wypadku art. 41 ust. 1 przepisom o przestępstwach, popełnionych w polu, podlegają:

1) osoby, pozostające w czynnej służbie wojskowej od dnia ich zmobilizowania do zdemobilizowania;

2) 6 osoby, wyliczone w art. 5 i 6, od dnia, na który zostały powołane aż do ich zwolnienia.

Art.  43.

Jako znajdującą się w obecności nieprzyjaciela uważa się jednostkę, gdy rozpoczęła służbę ubezpieczającą, okręt zaś lub statek powietrzny bez względu na to, gdzieby się znajdował, skoro gotów jest do spotkania się z nieprzyjacielem.

Dział  dziewiąty.

Postanowienia dla marynarki wojennej.

Art.  44.

Przez okręt rozumie się w myśl kodeksu niniejszego każdy statek marynarki wojennej, na którym znajduje się dowódca wojskowy wraz z załogą.

Marynarka wojenna lub flota odpowiada pojęciu wojska, okręt - jednostce wojska, oficer wachty - dowódcy warty wojskowej.

Dział  dziesiąty.

O karaniu dyscyplinarnem.

Art.  45.

W wypadkach mniejszej wagi można z pominięciem postępowania sądowego karać w drodze dyscyplinarnej za:

I. występki wojskowe, przewidziane:

1) 7 w art. 48, 50, 52, 63, 73 cz. 1, 74, 75 cz. 1, 76, 77, 78, 105, 106 cz. 1, 120, 124 cz. 1, 127 cz. 2, 129, 134;

2) w art. 131, w razie lekkiego uszkodzenia ciała;

3) w art. 133, o ile winnym jest szeregowy;

4) w art. 99, o ile przestępstwo polega na pożyczeniu pieniędzy lub przyjęciu podarunku bez uprzedniej wiedzy wspólnego przełożonego;

5) w art. 121 cz. 1 i 2 za kradzież, przywłaszczenie lub oszustwo, jeżeli przestępstwo zostało spełnione przez szeregowego, wartość mienia skradzionego, przywłaszczonego lub nabytego przez oszukanie, lub korzyści przez oszukanie osiągniętej, nie przenosi 50 złotych, a sprawca nie był jeszcze za kradzież, przywłaszczenie lub oszustwo dyscyplinarnie ukarany lub przez sąd prawomocnie skazany;

II. wykroczenia, przewidziane w kodeksie karnym z 1903 r., wyjąwszy wypadki, w których przewidziane są kary dodatkowe;

III. występki przywłaszczenia, kradzieży i oszustwa, przewidziane w kodeksie karnym z 1903 r. w art. 573, 574 cz. 1 i 3, 581 cz. 1, 2 i 4, 591 cz. 1 i 3, jeżeli przestępstwo zostało spełnione przez szeregowego w warunkach, określonych w ust. 5 cz. 1 powyższego artykułu.

W sprawach o przestępstwa, ścigane jedynie na żądanie oskarżyciela prywatnego, ukaranie dyscyplinarne dopuszczalne jest tylko za zgodą oskarżyciela prywatnego.

Zbrodnie i występki wojskowe.

¹ Art. 9 zmieniony obwieszczeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 20 lipca 1928 r. o sprostowaniu błędów w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o kodeksie karnym wojskowym (Dz.U.28.72.662).

² Art. 10 zmieniony obwieszczeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 20 lipca 1928 r. o sprostowaniu błędów w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o kodeksie karnym wojskowym (Dz.U.28.72.662).

³ Art. 28 pkt 3 dodany przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. (Dz.U.32.19.120) zmieniającej nin. ustawę z dniem 12 marca 1932 r.

⁴ Art. 33 zmieniony obwieszczeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 20 lipca 1928 r. o sprostowaniu błędów w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o kodeksie karnym wojskowym (Dz.U.28.72.662).

⁵ Art. 38 ust. 2 dodany przez art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. (Dz.U.32.19.120) zmieniającej nin. ustawę z dniem 12 marca 1932 r.

⁶ Art. 42 ust. 2 zmieniony obwieszczeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 20 lipca 1928 r. o sprostowaniu błędów w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o kodeksie karnym wojskowym (Dz.U.28.72.662).

⁷ Art. 45 cz. 1 pkt 1:

- zmieniony obwieszczeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 20 lipca 1928 r. o sprostowaniu błędów w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o kodeksie karnym wojskowym (Dz.U.28.72.662).

- zmieniony przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 stycznia 1932 r. (Dz.U.32.19.120) zmieniającej nin. ustawę z dniem 12 marca 1932 r.