Dział 12 - Postępowanie w sprawach karnych w stosunkach międzynarodowych. - Kodeks postępowania karnego.

Dziennik Ustaw

Dz.U.1969.13.96

Akt utracił moc

Wersja od: 18 października 1997 r.

DZIAŁ  XII.

Postępowanie w sprawach karnych w stosunkach międzynarodowych.

Rozdział  53.

Immunitety przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych.

Art.  512.

Nie podlegają orzecznictwu polskich sądów karnych:

1) uwierzytelnieni w Rzeczypospolitej Polskiej szefowie przedstawicielstw dyplomatycznych państw obcych,

2) osoby należące do personelu dyplomatycznego tych przedstawicielstw,

3) osoby należące do personelu administracyjnego i technicznego tych przedstawicielstw,

4) członkowie rodzin osób wymienionych w pkt 1-3, jeżeli pozostają z nimi we wspólnocie domowej,

5) inne osoby korzystające z immunitetów dyplomatycznych na podstawie ustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych.

Art.  513.

§ 1. Nie podlegają orzecznictwu polskich sądów karnych w zakresie czynności pełnionych w toku i w wykonaniu ich funkcji urzędowych:

1) kierownicy urzędów konsularnych i inni urzędnicy konsularni państw obcych,

2) inne osoby zrównane z nimi na podstawie umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych.

§ 2. Kierownik urzędu konsularnego oraz inni urzędnicy konsularni państw obcych podlegają zatrzymaniu lub tymczasowemu aresztowaniu jedynie w razie zarzutu popełnienia zbrodni. O ich zatrzymaniu lub tymczasowym aresztowaniu zawiadamia się niezwłocznie Ministra Spraw Zagranicznych.

§ 3. Poza wypadkiem określonym w § 2 osoby te mogą być pozbawione wolności tylko w wykonaniu prawomocnego wyroku sądu polskiego.

Art.  514.

§ 1. Art. 512 i 513 nie stosuje się w tym szczególnym wypadku, gdy państwo wysyłające zrzeknie się w sposób wyraźny immunitetu w stosunku do osoby wymienionej w tych przepisach.

§ 2. W stosunku do funkcjonariuszy organizacji międzynarodowych korzystających z immunitetu zrzeczenie, o którym mowa w § 1, musi być dokonane przez właściwą organizację międzynarodową.

Art.  515.

§ 1. Osoby wymienione w art. 512 nie są obowiązane do składania zeznań w charakterze świadka lub do występowania w charakterze biegłych; można jednak zwrócić się o wyrażenie przez te osoby zgody na złożenie zeznań lub na wystąpienie w charakterze biegłych.

§ 2. W razie wyrażenia zgody, o której mowa w § 1, wezwania doręczone tym osobom nie mogą zawierać zagrożenia stosowaniem środków przymusu, a w razie niestawiennictwa na wezwanie lub odmowy złożenia zeznań nie można wobec nich stosować tych środków.

Art.  516.

§ 1. Do osób wymienionych w art. 513 stosuje się odpowiednio art. 515, jeżeli okoliczności, których zeznania lub opinie mają dotyczyć, związane są z wykonywaniem przez te osoby funkcji urzędowych lub służbowych.

§ 2. Osoby wymienione w art. 512 i 513 nie są obowiązane do przedstawienia korespondencji i dokumentów odnoszących się do tych funkcji.

Art.  517.

Art. 512-516 nie stosuje się do osób w nich wymienionych, jeżeli są obywatelami polskimi lub mają w Polsce stałe miejsce zamieszkania.

Art.  518.

W razie wątpliwości co do stosowania art. 512-517 sądy powinny zwracać się do Ministra Sprawiedliwości, a prokuratorzy do Prokuratora Generalnego.

Rozdział  54.

Pomoc prawna i doręczenia w sprawach karnych.

Art.  519.

W drodze pomocy prawnej mogą być dokonywane niezbędne czynności postępowania karnego, a w szczególności:

1) doręczanie pism osobom przebywającym za granicą lub instytucjom mającym siedzibę za granicą,

2) przesłuchiwanie osób w charakterze oskarżonych, świadków lub biegłych,

3) dokonywanie oględzin oraz przeszukiwanie pomieszczeń i osób, zajęcie przedmiotów i wydawanie przedmiotów tych za granicę,

4) wzywanie osób przebywających za granicą do osobistego dobrowolnego stawiennictwa przed sądem lub prokuratorem w celu przesłuchania w charakterze świadka lub konfrontacji, jak również doprowadzenie w tym celu osób pozbawionych w tym czasie wolności,

5) udzielanie akt i dokumentów oraz informacji o karalności oskarżonych.

Art.  520.

§ 1. O doręczenie pisma przebywającej za granicą osobie, która ma obywatelstwo polskie, lub o przesłuchanie takiej osoby w charakterze oskarżonego, świadka lub biegłego sąd lub prokurator zwraca się do polskiego przedstawicielstwa dyplomatycznego lub urzędu konsularnego.

§ 2. W razie niemożności dokonania czynności w sposób określony w § 1 można zwracać się o dokonanie tych czynności do sądu lub innego organu państwa obcego. W wypadku gdy chodzi o dokonanie przeszukania, zajęcia i wydania przedmiotu, należy do wniosku dołączyć duplikat postanowienia sądu lub prokuratora nakazującego przeprowadzenie tej czynności w danej sprawie.

Art.  521.

§ 1. Sądy i prokuratury udzielają pomocy prawnej na wniosek sądów i prokuratur państw obcych.

§ 2. Sąd i prokurator odmawiają udzielenia pomocy prawnej i przekazują odmowę właściwym organom obcego państwa, jeżeli żądana czynność byłaby sprzeczna z zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej, albo naruszałaby jej suwerenność.

§ 3. Sąd i prokurator mogą odmówić udzielenia pomocy prawnej, jeżeli:

1) wykonanie żądanej czynności nie należy do zakresu działania sądu lub prokuratora według prawa polskiego,

2) państwo, od którego wniosek o udzielenie pomocy prawnej pochodzi, nie zapewnia w tym zakresie wzajemności,

3) wniosek dotyczy czynu, który nie jest przestępstwem według prawa polskiego.

§ 4. Do czynności procesowych dokonywanych na wniosek sądu lub prokuratora państwa obcego stosuje się ustawy polskie. Należy jednak uczynić zadość życzeniu tych organów, aby przy dokonaniu czynności zastosowano szczególny tryb postępowania lub szczególną formę, jeżeli nie jest to sprzeczne z zasadami porządku prawnego w Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 5. Koszty udzielenia pomocy prawnej ustala się zgodnie z art. 554 i 555.

Art.  522.

§ 1. Wezwany z zagranicy świadek lub biegły nie będący obywatelem polskim, który stawi się dobrowolnie przed sądem, nie może być ścigany, ani zatrzymany, ani też tymczasowo aresztowany zarówno z powodu przestępstwa będącego przedmiotem danego postępowania karnego, jak i jakiegokolwiek innego przestępstwa popełnionego przed przekroczeniem polskiej granicy państwowej. Nie może być także w stosunku do niego wykonana kara orzeczona za takie przestępstwo.

§ 2. Świadek lub biegły traci ochronę przewidzianą w § 1, jeżeli nie opuści terytorium Rzeczypospolitej Polskiej chociaż mógł to uczynić w ciągu 7 dni od czasu, gdy sąd oznajmił mu, że obecność jego stała się zbędna.

§ 3. Wezwanemu świadkowi lub biegłemu przysługuje zwrot kosztów podróży i pobytu oraz zwrot utraconego zarobku, a biegłemu ponadto wynagrodzenie za sporządzenie opinii.

§ 4. W wezwaniu doręczonym świadkowi lub biegłemu stale przebywającemu za granicą należy zamieścić pouczenie o treści § 1-3. Nie należy natomiast zamieszczać zagrożenia stosowaniem środków przymusu z powodu niestawiennictwa.

Rozdział  55.

Wystąpienie o wydanie lub przewóz osób ściganych lub skazanych przebywających za granicą oraz o wydanie przedmiotów.

Art.  523.

§ 1. Wniosek o wydanie przez państwo obce osoby, przeciwko której wszczęto postępowanie karne, zgłasza Prokuratorowi Generalnemu prokurator prowadzący lub nadzorujący postępowanie przygotowawcze.

§ 2. Wniosek o wydanie w celu przeprowadzenia postępowania sądowego lub wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności zgłasza Ministrowi Sprawiedliwości właściwy sąd.

§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio w razie wystąpienia o przewóz przestępcy przez terytorium państwa obcego oraz o wydanie z terytorium państwa obcego dowodów rzeczowych lub przedmiotów uzyskanych przez sprawcę przez przestępstwo.

Art.  524.

§ 1. Do wniosku dołącza się duplikat postanowienia o tymczasowym aresztowaniu wraz z uzasadnieniem, wyjaśniającym okoliczności faktyczne i podstawę prawną ścigania.

§ 2. W wypadku prawomocnego wyroku skazującego na karę pozbawienia wolności dołącza się zamiast postanowienia wymienionego w § 1 odpis tego wyroku.

§ 3. Art. 238 § 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Art.  525.

W wypadkach nie cierpiących zwłoki sąd lub prokurator może zwrócić się bezpośrednio do właściwego organu państwa obcego o tymczasowe aresztowanie lub zatrzymanie osoby, co do której ma być złożony wniosek o wydanie, po czym niezwłocznie składa wniosek zgodnie z art. 523 i 524.

Art.  526.

§ 1. Jeżeli państwo obce wydało osobę ściganą z zastrzeżeniem, że nie będzie co do niej orzeczona kara śmierci, kary tej w razie skazania nie orzeka się.

§ 2. Jeżeli państwo obce dokona zastrzeżenia, że postępowanie karne może dotyczyć tylko tych przestępstw, co do których nastąpiło wydanie, postępowanie przeciwko osobie wydanej nie może toczyć się co do innych przestępstw popełnionych przed dniem wydania.

Art.  527.

W razie zastrzeżenia przy wydaniu, że w stosunku do osoby wydanej:

1) orzeczona już kara śmierci nie zostanie wykonana,

2) orzeczone już kary będą wykonane tylko za te przestępstwa, co do których nastąpiło wydanie,

sąd, który prawomocnie orzekł w sprawie, wydaje na posiedzeniu wyrok zmieniający karę śmierci na karę 25 lat pozbawienia wolności lub - w razie potrzeby - zmieniający orzeczenie w taki sposób, aby kary były wykonywane tylko za te przestępstwa, co do których nastąpiło wydanie sprawcy.

Art.  528.

§ 1. Terminy przewidziane w art. 222 biegną w stosunku do osoby wydanej od chwili przejęcia tej osoby przez właściwe organy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 2. Art. 224 stosuje się także, gdy zatrzymanie nastąpiło za granicą.

Art.  529.

Jeżeli osoba wydana przez państwo obce nie opuści bez usprawiedliwionej przyczyny terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ciągu miesiąca od daty prawomocnego ukończenia postępowania, a w razie skazania - w ciągu 2 miesięcy od daty odbycia lub darowania kary, albo jeżeli po opuszczeniu terytorium Rzeczypospolitej Polskiej powróci, ograniczeń wynikających z art. 526 § 2 i art. 527 pkt 2 nie stosuje się.

Art.  530.

Po wydaniu prawomocnego orzeczenia w sprawie przeciwko osobie wydanej przez państwo obce sąd przesyła odpis wyroku Ministrowi Sprawiedliwości, który odpis ten przekazuje właściwemu organowi obcego państwa. Art. 143 § 2 stosuje się odpowiednio.

Art.  531.

Przekazane przez państwo obce przedmioty uzyskane przez przestępstwo zwraca się, jeżeli przy ich wydaniu zastrzeżono zwrot; podobnie należy postąpić z dowodami rzeczowymi.

Rozdział  55a. ¹¹³

Przejęcie i przekazanie ścigania karnego.

Art.  531a.

§ 1. W sprawie o przestępstwo popełnione za granicą przez obywatela polskiego lub osobę mającą w Rzeczypospolitej Polskiej stałe miejsce zamieszkania Prokurator Generalny może zwrócić się do właściwego organu państwa obcego z wnioskiem o przekazanie ścigania albo może przyjąć taki wniosek od właściwego organu państwa obcego.

§ 2. Jeżeli przejęcie ścigania łączy się z przekazaniem przez państwo obce podejrzanego tymczasowo aresztowanego, terminy przewidziane w art. 222 biegną od chwili przejęcia tej osoby przez właściwe organy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 3. Do dowodów zebranych za granicą przed przejęciem ścigania stosuje się odpowiednio art. 334, 337 i 339, jeżeli sposób przeprowadzenia czynności nie jest sprzeczny z zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 4. Prokurator Generalny zawiadamia właściwy organ państwa obcego o sposobie prawomocnego zakończenia postępowania karnego.

Art.  531b.

§ 1. W sprawie o przestępstwo popełnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez cudzoziemca Prokurator Generalny może zwrócić się do właściwego organu państwa, którego podejrzany jest obywatelem lub w którym ma stałe miejsce zamieszkania, z wnioskiem o przejęcie ścigania karnego albo może przyjąć taki wniosek od właściwego organu państwa obcego. Do wniosku dołącza się uwierzytelnione odpisy akt sprawy.

§ 2. Jeżeli pokrzywdzonym jest obywatel polski, złożenie wniosku o przejęcie ścigania może nastąpić tylko za jego zgodą, chyba że podejrzany nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 3. W razie pozytywnego rozstrzygnięcia wniosku o przejęcie ścigania, Prokurator Generalny zarządza niezwłocznie przekazanie podejrzanego, jeżeli jest on tymczasowo aresztowany.

§ 4. Prokurator Generalny zwraca się do właściwego organu państwa obcego o informację co do sposobu prawomocnego zakończenia postępowania karnego.

§ 5. Przekazanie ścigania karnego nie stoi na przeszkodzie ponownemu postępowaniu karnemu w razie bezpodstawnego zaniechania ścigania podejrzanego za granicą.

Art.  531c.

Jeżeli co do tego samego czynu tej samej osoby wszczęto postępowanie karne w Polsce i w państwie obcym, Prokurator Generalny porozumiewa się w tej sprawie z właściwym organem państwa obcego i, gdy wymaga tego interes wymiaru sprawiedliwości, występuje z wnioskiem o przejęcie albo przekazanie ścigania karnego. Przepisy art. 531a § 2-4 i art. 531b § 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

Rozdział  56.

Wnioski państw obcych o wydanie lub przewóz osób ściganych lub skazanych albo o wydanie przedmiotów.

Art.  532.

W razie złożenia przez organ państwa obcego wniosku o wydanie osoby ściganej w celu przeprowadzenia przeciw niej postępowania karnego lub wykonania orzeczonej co do niej kary prokurator przesłuchuje tę osobę i w miarę potrzeby zabezpiecza dowody znajdujące się w kraju, po czym wnosi sprawę do właściwego miejscowo sądu wojewódzkiego.

Art.  533. ¹¹⁴

§ 1.  Sąd wojewódzki wydaje na posiedzeniu opinię co do wniosku państwa obcego. W posiedzeniu ma prawo wziąć udział osoba ścigana i jej obrońca. Na postanowienie w tym przedmiocie przysługuje zażalenie. W razie wniosku państwa obcego o wydanie w celu przeprowadzenia postępowania karnego, należy na uzasadniony wniosek tej osoby przeprowadzić dowody znajdujące się w kraju.

§ 2. Prawomocne postanowienie sądu stwierdzające prawną niedopuszczalność wydania jest wiążące.

§ 3. Opinię wraz z aktami sąd przekazuje Prokuratorowi Generalnemu, który po rozstrzygnięciu wniosku zawiadamia o tym organ obcego państwa.

Art.  534.

§ 1. Wydania należy odmówić, jeżeli osoba, której dotyczy wniosek o wydanie, jest obywatelem polskim albo korzysta w Polsce z prawa azylu.

§ 2. Wydania można odmówić w szczególności, jeżeli:

1) przestępstwo zostało popełnione na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo na polskim statku wodnym lub powietrznym,

2) co do tego samego czynu tej samej osoby toczy się postępowanie karne lub toczyło się ono i zostało prawomocnie ukończone albo gdy zachodzi inna okoliczność, o której mowa w art. 11,

3) według prawa państwa, które złożyło wniosek o wydanie, przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności do roku lub karą niższą albo orzeczono karę nie przewyższającą tego wymiaru,

4) według prawa polskiego przestępstwo podlega ściganiu z oskarżenia prywatnego,

5) państwo, które złożyło wniosek o wydanie, nie zapewnia w tym zakresie wzajemności.

§ 3. W wypadku wskazanym w § 1 pkt 2 rozpoznanie wniosku o wydanie może być odroczone do czasu ukończenia w Polsce postępowania karnego przeciwko tej samej osobie lub odbycia przez nią orzeczonej kary albo jej darowania.

Art.  535.

§ 1. 115  Jeżeli wniosek o wydanie dotyczy przestępstwa, którego sprawca podlega wydaniu, sąd może wydać postanowienie o tymczasowym aresztowaniu osoby ściganej; art. 222 stosuje się odpowiednio.

§ 2.   ¹¹⁶  Sąd może także i przed złożeniem wniosku o wydanie zastosować tymczasowe aresztowanie ściganego na czas nie dłuższy niż miesiąc, jeżeli organy państwa obcego zwracają się o to zapewniając, że co do osoby ściganej za przestępstwo, co do której będzie złożony wniosek o wydanie przez Rzeczpospolitą Polską, zapadł prawomocny wyrok skazujący lub wydano nakaz aresztowania.

§ 3.  O dniu tymczasowego aresztowania należy niezwłocznie i bezpośrednio zawiadomić organ ścigający państwa obcego oraz Prokuratora Generalnego.

§ 4. Jeżeli dane zawarte we wniosku o wydanie są niewystarczające i sąd lub prokurator zażądał ich uzupełnienia, a państwo obce nie nadeśle w terminie miesiąca od dnia doręczenia żądania uzupełnienia wniosku o wydanie organowi, który je zgłosił, potrzebnych dokumentów lub informacji, tymczasowe aresztowanie uchyla się.

§ 5. Jeżeli organ państwa obcego zawiadomiony o czasie i miejscu wydania żądanej osoby nie przejmie jej w terminie 7 dni od ustalonego dnia wydania, osobę, którą postanowiono wydać, należy niezwłocznie zwolnić.

Art.  536.

§ 1. W kwestii wydania osoby ściganej na wniosek państwa obcego postanawia Prokurator Generalny.

§ 2. W razie odmowy wydania albo cofnięcia wniosku o wydanie lub o tymczasowe pozbawienie wolności, tymczasowe aresztowanie uchyla się.

Art.  537.

§ 1. Zezwolenia na przewóz osoby ściganej przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej udziela Prokurator Generalny. Art. 532-536 stosuje się odpowiednio.

§ 2. Koszty przewiezienia osoby ściganej przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pokrywa państwo obce, które złożyło wniosek.

Art.  538.

§ 1. Do rozstrzygania wniosków państwa obcego dotyczących wydania przedmiotów stanowiących dowody rzeczowe lub uzyskanych przez przestępstwo właściwy jest prokurator lub sąd w zależności od tego, do czyjego rozporządzenia przedmioty te zostały zdeponowane.

§ 2. Postanowienie o wydaniu przedmiotów powinno wymieniać rzeczy, które ulegają wydaniu państwu obcemu, oraz wskazywać rzeczy podlegające zwrotowi po ukończeniu postępowania karnego przewidzianego przez organy państwa obcego. Postanowienie należy uzasadnić.

Rozdział  56a. ¹¹⁷

Przejęcie i przekazanie osób skazanych do wykonania wyroku.

Art.  538a.

§ 1. W razie prawomocnego skazania obywatela polskiego przez sąd państwa obcego na karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu, Minister Sprawiedliwości może wystąpić do właściwego organu tego państwa z wnioskiem o przekazanie skazanego w celu wykonania kary w Rzeczypospolitej Polskiej.

§ 2. Przejęcie skazanego w celu wykonania kary może nastąpić, jeżeli czyn, za który nastąpiło skazanie, stanowi przestępstwo według prawa polskiego albo stanowiłby przestępstwo, gdyby został popełniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przejęcie nie może pogorszyć sytuacji skazanego.

§ 3. Przejęcie nie następuje, jeżeli skazany nie wyraża na to zgody.

§ 4. Przed wystąpieniem z wnioskiem Minister Sprawiedliwości zasięga opinii Sądu Wojewódzkiego w Warszawie co do prawnej dopuszczalności przejęcia.

§ 5. Sąd wydaje opinię na posiedzeniu, w którym ma prawo wziąć udział obrońca skazanego. Na postanowienie w tym przedmiocie przysługuje zażalenie.

§ 6. Prawomocne postanowienie sądu stwierdzające prawną niedopuszczalność przejęcia jest wiążące.

§ 7. Przepisy § 1-6 stosuje się również w razie wystąpienia właściwego organu państwa obcego do Ministra Sprawiedliwości o przejęcie obywatela polskiego skazanego za granicą.

Art.  538b.

§ 1. Po przejęciu skazanego kwalifikację prawną czynu według prawa polskiego oraz karę albo środek wychowawczy lub poprawczy podlegający wykonaniu - określa Sąd Wojewódzki w Warszawie.

§ 2. Określając karę podlegającą wykonaniu, sąd przyjmuje za podstawę wyrok wydany przez sąd państwa obcego, zagrożenie karą za ten czyn według prawa polskiego i okres kary odbytej za granicą, uwzględniając różnice na korzyść skazanego.

§ 3. Sąd orzeka na posiedzeniu, w którym ma prawo wziąć udział skazany i jego obrońca. Przepis art. 303 stosuje się odpowiednio.

§ 4. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.

Art.  538c.

Wykonanie kary następuje na podstawie przepisów prawa polskiego.

Art.  538d.

§ 1. W razie prawomocnego skazania cudzoziemca przez sąd polski na karę pozbawienia wolności podlegającą wykonaniu, Minister Sprawiedliwości może wystąpić do właściwego organu państwa, którego skazany jest obywatelem, z wnioskiem o przejęcie skazanego w celu odbycia kary w tym państwie. Przepisy art. 538a § 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

§ 2. Przed wystąpieniem z wnioskiem Minister Sprawiedliwości zasięga opinii sądu wojewódzkiego, w którego okręgu wydano orzeczenie w pierwszej instancji, co do prawnej dopuszczalności przekazania.

§ 3. Sąd wydaje opinię na posiedzeniu, w którym ma prawo wziąć udział skazany i jego obrońca. Na postanowienie w tym przedmiocie przysługuje zażalenie.

§ 4. Prawomocne postanowienie sądu stwierdzające prawną niedopuszczalność przekazania jest wiążące.

§ 5. Przepisy § 1-4 stosuje się również w razie wystąpienia właściwego organu państwa, którego skazany jest obywatelem, do Ministra Sprawiedliwości o przekazanie skazanego.

Rozdział  57.

Przepisy końcowe.

Art.  539.

O każdym wypadku zastosowania tymczasowego aresztowania wobec obywatela państwa obcego zawiadamia się niezwłocznie właściwy miejscowo urząd konsularny tego państwa lub w braku takiego urzędu - przedstawicielstwo dyplomatyczne tego państwa.

Art.  540.

§ 1. Z wyjątkiem wypadku określonego w art. 525, z mającymi swą siedzibę za granicą organami obcego państwa oraz z osobami wymienionymi w art. 512 i 513 sądy porozumiewają się we wszystkich wypadkach, w tym również przy doręczaniu pism procesowych, za pośrednictwem Ministra Sprawiedliwości, a prokuratorzy za pośrednictwem Prokuratora Generalnego, a ci z kolei przez Ministra Spraw Zagranicznych.

§ 2. Z urzędami konsularnymi obcego państwa w Polsce sądy w wypadkach określonych przez Ministra Sprawiedliwości, a prokuratorzy w wypadkach określonych przez Prokuratora Generalnego mogą porozumiewać się bezpośrednio.

Art.  541.

§ 1. Przepisów niniejszego działu nie stosuje się, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.

§ 2. Przepisów niniejszego działu można nie stosować wobec państwa obcego, z którym nie ma w tym przedmiocie umowy, a państwo to nie zapewnia wzajemności.

¹¹³ Rozdział 55a dodany przez art. 1 pkt 55 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o zmianie Kodeksu postępowania karnego, ustawy o ustroju sądów wojskowych, ustawy o opłatach w sprawach karnych i ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U.95.89.443) z dniem 1 stycznia 1996 r.

¹¹⁴ Art. 533 zmieniony przez art. 1 pkt 56 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o zmianie Kodeksu postępowania karnego, ustawy o ustroju sądów wojskowych, ustawy o opłatach w sprawach karnych i ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U.95.89.443) z dniem 1 stycznia 1996 r.

¹¹⁵ Art. 535 § 1 zmieniony przez art. 1 pkt 57 lit. a) ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o zmianie Kodeksu postępowania karnego, ustawy o ustroju sądów wojskowych, ustawy o opłatach w sprawach karnych i ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U.95.89.443) z dniem 4 sierpnia 1996 r.

¹¹⁶ Art. 535 § 2 zmieniony przez art. 1 pkt 57 lit. b) ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o zmianie Kodeksu postępowania karnego, ustawy o ustroju sądów wojskowych, ustawy o opłatach w sprawach karnych i ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U.95.89.443) z dniem 4 sierpnia 1996 r.

¹¹⁷ Rozdział 56a dodany przez art. 1 pkt 58 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o zmianie Kodeksu postępowania karnego, ustawy o ustroju sądów wojskowych, ustawy o opłatach w sprawach karnych i ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U.95.89.443) z dniem 1 stycznia 1996 r.